Ζω σε Βαβέλ.
Καθομιλουμένη δεν υπάρχει. Απλά κάτι λαλιές χωρίς νόημα. Κάθε ένας μιλά εκφράζει τη μικρόκοσμό του, ξέχωρα, ξεκομμένα. Επικοινωνία καμιά ∙ ένας θρυμματισμένος καθρέπτης. Κάποτε λεγόταν κοινωνία. Ξεζουμίσαμε βλέπετε εδώ και χρόνια την λογική. Ρουφήξαμε το μεδούλι από κάθε άξια και ύστερα, χορτασμένοι, με θολωμένη μια ματιά ξεχυθήκαμε σωστά αγρίμια σε θέριεμα κανιβάλων.
Αδημονούμε να κατασπαράξουμε, ανυπομονούμε να ισοπεδώσουμε ∙ μόνος στόχος να επιβάλλουμε, να επιβληθούμε.
Στη Βαβέλ μας κοιτάς τριγύρω.
Bλέπεις πρόσωπα με μαύρους μόνο κύκλους ∙ φιγούρες του Munch. Πάνε – έρχονται με το φρικτό διαρκές, το άκομψο κοινή συμπεριφορά. Φαρισαϊσμός κατακλύζει από παντού ∙ το αλλοπρόσαλλο δείχνεται . Κοιτώ ψηλά. Στον ουρανό τέμνονται άγαρμπα γραμμές ∙ ιδέες και πεποιθήσεις, σοφίσματα και προκαταλήψεις, απόρροια αυθαίρετων, των πιο ακατάληπτων υποκειμενισμών, που αναφύονται ζιζάνια σαρκοφάγα στη χάσκουσα άβυσσο μοναχικών υπάρξεων ∙ τύχαμε λοιπόν σε ανώφελο συναπάντημα.
Κάποιοι δικαιολογούνται: Μας ψεκάζουν...
Οι άρχοντες της Βαβέλ δείχνονται σοφοί ∙ όσο καταφέρνουν να επικρατεί ακατανοησία. Σοβαροφανείς, συνάμα αβαθείς. Ξέπνοοι, την ίδια στιγμή αυτάρεσκοι. Διαφεντεύουν εξαπολύοντας πανσπερμία αυθαιρεσίας και αναίδειας. Διακονούν με ζήλο τη θρησκεία του μερισματικού, του κατακερματισμού. Προσφέρουν λογικοφανείς σοφιστείες, που ξεγελούν τη νόηση ∙ διατρανώνουν το ανούσιο.
Σε αυτήν την επικράτεια της ασυνεννοησίας και της αδιαφορίας, σε τούτο το βασίλειο της νοητικής ένδειας και της ψυχικής χρεωκοπίας κάποιοι προσπαθούν να πείσουν, ότι τα πάντα είναι μετρήσιμα, εμπορεύσιμα. Αδιαφορούν για συμβολισμούς και παρενέργειες, ξηλώνοντας πόντο - πόντο τις ραφές της κοινωνικής ειρήνης. Δεν ξέρουν ή δε θέλουν να ξέρουμε, ότι υπάρχουν κάποια πράγματα, που δε μπαίνουν σε ζυγαριά. Είναι τούτα, που αν και χωρίς μετρήσιμο βάρος, έχουν τεράστια αξία ∙ τέτοια, που είναι αδιαπραγμάτευτα και ως εκ τούτου οφείλουν πάντα να μένουν ανέγγιχτα – πάση θυσία. Είναι αυτά, που ορίζουν το «ειδικό βάρος» της συμβίωσής μας.
Στη σημερινή μας Βαβέλ αρκεί να κοιτάξουμε στο πριν και να θυμηθούμε τα λόγια του Otto Wels:
«...Τα κόμματα της κυβέρνησης έχουν την πλειοψηφία, η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να κυβερνήσουν βασιζόμενα σε μια αυστηρή κατά γράμμα και κατά πνεύμα εφαρμογή του συντάγματος. Όπου όμως υπάρχει αυτή η δυνατότης, απαιτείται και «υπευθυνότητα». Η κριτική είναι ιερή και αναγκαία. ...Ελευθερία και ζωή μπορείτε να μας τα αφαιρέσετε ∙ την τιμή ποτέ.»
Ο δημόσιος - έστω και κρατικός - χαρακτήρας κάποιων μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι θεμέλιο και προϋπόθεση μιας δημοκρατίας ∙ ακόμη και αν οι φορείς αυτοί πάσχουν από παθογένειες και κακοδαιμονίες. Είναι περιουσία του λαού, όχι κατά την έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά κυρίως ως προς την προστασία της ίδιας της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής επιβίωσης ∙ είναι θεμέλιο και πεδίο του «δημόσιου χώρου». Δεν καταργούνται, δεν αναστέλλονται.
Στη Βαβέλ χθες προστέθηκε ένα ακόμη δάκρυ για την υποχώρηση των δικαιωμάτων μας, για τον ευτελισμό των αξιών μας, για το ξεπούλημα της λογικής μας. Όχι στο «φεουδαλισμό» της ενημέρωσης. Ναι στην κοινωνία και τη συμβίωση ∙ ακόμη κι αν στοιχίζει κάτι παραπάνω. Εν ανάγκη κύριοι, αν δε μπορείτε να ασκήσετε διαχείριση, κάντε εκπτώσεις και χασούρες απ' αλλού... Όχι από τα θεμελιώδη.
σχόλια