Παραπατάω. Τα πόδια μου βουλιάζουν στη δροσερή νυχτερινή άμμο. «Τελείωσε κι αυτή», σκέφτομαι μόλις κατεβάζω την τελευταία γουλιά από τη μαύρη Fix. Δεν πετάω το άδειο μπουκάλι. Για κάποιο λόγο συνεχίζω να το κρατάω καθώς σέρνω τα βήματα μου στην παραλία. Μάλλον το θέλω για παρέα.
Ήταν λάθος να έρθω σε νησί 15αύγουστο μόνος μου. Νόμιζα πως έτσι θα νιώσω καλύτερα. Που απολύθηκα πριν 2 μήνες, που έχω να κάνω σχέση 2 χρόνια, που όλοι μου οι φίλοι ζουν τις βολεμένες, ρουτινιάρικες ζωές τους και τους έχω χάσει. «Θα βρω παρέα εκεί», είχα σκεφτεί. Μα πώς; Αφού δε με λες και τον πιο κοινωνικό άνθρωπο του κόσμου. Τρεις μέρες τώρα, οι μοναδικές κουβέντες που έχω ανταλλάξει είναι με τους σερβιτόρους για να παραγγείλω μπίρες. Καφάσια ολόκληρα...
Ακόμα και ο καιρός είναι εναντίον μου. Αυγουστιάτικο φεγγάρι, το πιο φωτεινό του χρόνου και σαχλαμάρες... Συννεφιά και ψύχρα έχει απόψε.
«Έχεις ένα τσιγάρο;»
Σε διακρίνω και ας είναι θεοσκότεινα. Πέρασα μόλις από μπροστά σου, από την ξαπλώστρα που κάθεσαι.
Get a life!
σχόλια