«Εντάξει απλά δεν βγαίνει. Έχω κουραστεί.»
Δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να αποστηθίσει κανείς όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Η φρίκη μου είναι τόσο μεγάλη σε σημείο να μονολογώ καθώς νιώθω το κεφάλι μου να γέρνει από τη νύστα και την εξάντληση.
Είναι το δυσκολότερο μάθημα όλου του προγράμματος σπουδών της σχολής. Με τους πιο περίεργους και απαιτητικούς καθηγητές. Με το μεγαλύτερο ποσοστό αποτυχίας. Με την περισσότερη ύλη. Και το δίνω αύριο. Και το διαβάζω εδώ και δύο εβδομάδες. Και απλά δεν πρέπει να κοπώ γιατί αλλιώς θα χάσω τις προθεσμίες για το μεταπτυχιακό στην Αγγλία.
Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι αυτό το σενάριο. «Ηρέμησε», συνεχίζω να μονολογώ. Σηκώνομαι με κατεύθυνση το ψυγείο. Η ώρα είναι ήδη περασμένες 3 τα ξημερώματα. Αρπάζω μια Fix Dark και κατεβάζω τη μισή σχεδόν μονορούφι. Σκέφτομαι ότι τη χρειαζόμουν καθώς επιστρέφω στο γραφείο μου.
«Λίγες ώρες έμειναν.»
σχόλια