Αντιλαμβάνομαι τελευταία το θυμό - στους άλλους και σε μένα. Εξαπλώνεται ραγδαία σαν λοιμός. Ένα οργισμένο ποτάμι πνίγει τον κόσμο που δεν ξέρει πια που να ξεσπάσει. Εκνευρίζεται με τον παππού στο ATM, με τους πρόσφυγες, με το φίλο που διαφωνεί μαζί του, μ’ αυτούς που θυμώνουν και μ’ εκείνους που δεν. Ο υπάλληλος στη δημόσια υπηρεσία δυσανασχετεί με σένα και εσύ με εκείνον. Και φυσικά πάνω απ’ όλα θυμώνεις με τον εαυτό σου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μια κάθετη ρυτίδα χαράζει το μεσόφρυό μου. Πότε έγινε τόσο βαθιά; Προσπαθώ να χαλαρώσω τους μύες . Τίποτα. Έχω γίνει ένας σφιγμένος καθρέφτης θυμού, αντικατοπτρίζω ό,τι βλέπω καθημερινά, το αντανακλώ σ’ αυτό το άγνωστο πρόσωπο, σ’ αυτή την κάθετη ρυτίδα.
Παρατηρώ επίσης στο facebook πως πολύ συχνά ο θυμός μας μεταμορφώνει σε αλάνθαστους κριτές σαν Ολύμπιους θεούς. Δικάζουμε και γνωμοδοτούμε θετικά ή αρνητικά σε ατέρμονες συζητήσεις και status την επιλογή του Γιαν Φαμπρ για το Φεστιβάλ Αθηνών, το Μπόνο που έδωσε συγχαρητήρια στην Τουρκία, το κορίτσι που παρέλασε με τη μαντήλα, το προσφυγικό, τον Τσίπρα και oτιδήποτε άλλο γίνει viral. Xωριζόμαστε σε μαινόμενα στρατόπεδα. Μετά από λίγο έρχεται κάτι άλλο για να μας εξοργίσει και ξεχνάμε το προηγούμενο. Έτσι πάει.
Προσπαθώ να κοιτάζω την καμπούρα μου, να διορθώνω πρώτα τα δικά μου λάθη ή να κάνω κάτι ουσιώδες για ό,τι με θυμώνει αλλιώς να σιωπήσω. Άλλες φορές τα καταφέρνω κι άλλες όχι.
Η τελευταία φορά που σχεδόν «χάρηκα» με το θυμό των ανθρώπων ήταν πριν μερικά χρόνια. Τότε στο Σύνταγμα και στις πλατείες με τους «αγανακτισμένους». Τότε που νόμιζα πως αυτός ο θυμός θα βγάλει κάτι εποικοδομητικό και μου άρεσε που δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει κανένας πολιτικός χαλαρά, γιατι αντιμετώπιζε ακριβώς αυτή την «αγανάκτηση». Πού πήγαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Λούφαξαν. Πόσο την απεχθάνομαι αυτή τη λέξη. Σιωπούν και ξεσπάνε με μικροπράγματα, με κάθε ευκαιρία όπου βρουν. Για όσα συμβαίνουν. Έχουμε νομίζω μέσα μας το θυμό της απογοητευμένης παραίτησης.
Τα ποτάμια πάντως ή ξεχειλίζουν και παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους, ή βουρκιάζουν ή αν τα κατευθύνεις σωστά ποτίζουν τη γη.
Κι αν ποτίσουν τη γη έπειτα γυρίζουν πίσω.
