Αλήθεια ξέρουμε τι θα πει αγάπη εμείς η "εξελιγμένη" γενιά?Η γενιά των σπουδών των τεχνών και των γραμμάτων??Η γενιά που τα είχε όλα και δεν ζορίστηκε σχεδόν για τίποτα??Η γενιά του facebook και των social media?Ποζάρουμε όλοι μπροστά από τον καθρέφτη μας και βγάζουμε selfies για να δείξουμε πόσο ωραίοι γκόμενοι είμαστε....μα εντός τι γίνεται?
Μηπώς τελικά γίναμε καλύτεροι επιστήμονες και καλλιτέχνες, καλύτεροι επαγγελματίες αλλά ερασιτέχνες στην αγάπη?
Ο Leo Buscaglia έλεγε πως η αγάπη θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία και αναρωτιέμαι μήπως τελικά είχε δίκιο...
Αναρωτιέμαι και για μένα....μήπως κι εγώ τελικά δεν ξέρω να αγαπώ....Πάντως εκεί έξω υπάρχει πολύ εγωκεντρικότητα και απολυτοσύνη....μικροψυχία μα και μοναξιά...
Αλήθεια τι θα πει αγάπη?
Αγάπη (νομίζω) θα πει :
Να θες να τον/την βλέπεις να χαμογελάει γιατί διαφορετικά το φως είναι λιγοστό...
Να αισθάνεσαι πως απέτυχες όταν την/τον βλέπεις να κλαίει...και όχι να γελάς κάτω από τα μουστάκια σου και να φουσκώνει το εγώ σου επειδή επηρεάζεις εις βάθος τον ψυχισμό ενός πλάσματος
Να θες να μοιράζεσαι τα πάντα μαζί του/της
Να βλέπεις κάτι όμορφο μόνος σου, και να μην έχει καμια αξία μακρυά του/της
Να λες: "Πάμε κι όπου βγει, γιατί μαζί σου αισθάνομαι άτροτος/η"
Να τσακώνεστε (φυσικά και θα τσακώνεστε) αλλά να σου υπενθυμίζει πόσο σ'αγαπάει ακόμα κι αν παρανοείς
Να ακούς τον άλλον
Να νιώθεις τον άλλον
Να τον/την νοιάζεσαι...πάντα όμως όχι μόνο όταν είστε καλά
Να λες πάντα την αλήθεια γιατί δεν του/της αξίζει τίποτα λιγότερο
Να του/της δίνεις αυτό που έχει ανάγκη πριν καν στο ζητήσει επειδή ξέρεις τι χρειάζεται και όλο αυτό να σε γεμίζει τόσο πολύ...
Να είναι το "σπίτι" σου
Να είμαστε "εμείς" και όχι εγώ και η πάρτη μου
Να νιώθεις αυτή την υπέροχη ακαταμάχητη και άκρως αξιαγάπητη οικειότητα
Να τρέμεις στην ιδέα ότι θα την/τον χάσεις
Να αισθάνεσαι πως μακρυά του/της δε ζεις αληθινά κι όλα είναι μάταια
Να ξυπνάς το πρωί και να μυρίζεις αυτή τη γλύκα της αγάπης στο δωμάτιο
Να υποχωρείς όχι για τον άλλον αλλά για σένα, επειδή εσύ δε θες να τον κάνεις να αισθάνεται άσχημα και ανασφαλής..
Να λατρεύεις τα στραβά του/της
Να μην προσπαθείς να τον/την αλλάξεις
Να μην επιτρέπεις σε τίποτα και σε κανέναν να εισβάλει στην ψυχή του/της
Να τον/την σέβεσαι
Να αλλάζετε αβίαστα και χωρίς κόπο επειδή αγαπιέστε..επειδή αγαπιέστε όμως και όχι επειδή προσπαθείτε να αγαπηθείτε...
Να μην θεωρούμε ποτέ πως είμαστε δεδομένοι ο ένας για τον άλλον...
Να το λέμε κάθε μέρα και ακόμα καλύτερα να το δείχνουμε
Και όσοι δεν είναι πια μαζί, φαίνεται τελικά πως δεν αγαπήθηκαν αρκετά...μερικές φορές και καθόλου.
Ίσως έχουμε μπερδέψει την την αληθινή αγάπη με το πείσμα..με το υπέρμετρο εγώ μας που θέλουμε συνεχώς να το ταίζουμε με κάθε τρόπο.Γινόμαστε ανταγωνιστικοί και πληγώνουμε τους άλλους.
Θέλουμε να φέρουμε τους άλλους στα μέτρα μας και αυτό το θεωρούμε επιτυχία.
Μα όχι..επιτυχία είναι να αγαπάς όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα.Να δίνεις αυτό που έχεις μέσα σου όχι για να κερδίσεις μια ακόμα παράταση αλλά επειδή το εννοείς.Να βάλεις στην άκρη τον εαυτούλη σου και να συμμερίζεσαι τις ανάγκες του άλλου.
Η αληθινή ανιδιοτελής αγάπη δεν έχει δούναι και λαβείν....δεν σε πληγώνει, δεν σε προδίδει και δεν σε ξεπουλά...δεν έχει πείσματα και πληγές. Ρέει αβίαστα όπως αβίαστα ρέει και η ζωή μας...
Δε ξέρω αν ονειροβατώ...αλλά αγάπη (νομίζω) θα πει....όλα τα παραπάνω...
σχόλια