Το ντοκιμαντέρ ''Blood Brother'' του Steve Hoover που προβλήθηκε στη χθεσινή πέμπτη ημέρα του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού είναι ένας ύμνος στην Αγάπη: Ο Ρόκι, ένας νεαρός Αμερικανός από διαλυμένη οικογένεια, πηγαίνει στην Ινδία για να βρει το νόημα της ζωής του. Το βρίσκει τελικά σε έναν οικισμό μικρών παιδιών με AIDS και HIV, ορφανά τα περισσότερα. Ο κολλητός του φίλος που τον υπεραγαπάει - ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ δηλαδή - τον ακολουθεί με την κάμερα του και καταγράφει συγκλονιστικές εικόνες! Από τη μια τα άρρωστα παιδιά και ολόκληρη η φτωχή ινδική κοινότητα που λατρεύουν τον Ρόκι και τον αποκαλούν ''Ρόκι Ανά (Αδελφός Ρόκι)'' κι από την άλλη ο κίνδυνος του θανάτου που ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Όταν το παιδάκι, με το οποίο έχει δεθεί περισσότερο απ' όλα, εκδηλώσει το AIDS στη χειρότερη μορφή του, ο Ρόκι δε θα διστάσει να του πλύνει τις πληγές, να μαλακώσει τα έλκη πάνω στο κορμί του και να του θεραπεύσει τα μάτια. Ο Ρόκι, έτσι, γίνεται ένας σύγχρονος Ιησούς Χριστός στη χώρα των πανθεϊστών και το παιδάκι, ενώ ήταν ''ξεγραμμένο'' μεσ' στο άθλιο ινδικό νοσοκομείο, ξεπερνάει τις λοιμώξεις και θεραπεύεται. Συγκινητικό ρακόρ: Στους τίτλους αρχής ο σκηνοθέτης και φίλος του ''ήρωα'' αφηγείται πως η επιμονή και ο αλτρουισμός του ίδιου του Ρόκι σε παιδική ηλικία τον έκαναν να σώσει ένα επίσης ''ξεγραμμένο'' χτυπημένο γατάκι. Δύο χρόνια έμεινε ο κινηματογραφιστής Steve Hoover στο πλευρό του Ρόκι, εγκαταλείποντας τις ανέσεις του Πίτσμπουργκ και συλλέγοντας την καθημερινότητα του, μια καθημερινότητα γεμάτη προσφορά, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, αυταπάρνηση. Στο τέλος τον αφήνει, αλλά λίγο πριν την επιστροφή στον πολιτισμό, γίνεται μάρτυρας στον γάμο του φίλου του με μία Ινδή χωρική. Ο Ρόκι αποφασίζει να παντρευτεί την καλή του για να μη σκέφτεται ότι δε γίνεται να παντρευτεί την Ινδία την ίδια, παραμένοντας ταυτόχρονα κοντά στα παιδιά που τον έχουν ανάγκη και που του άλλαξαν τη ζωή. Ένα πολύ συγκινητικό ντοκιμαντέρ που θα άγγιζε τα όρια της χριστιανικής προπαγάνδας αν υπήρχε η παραμικρή σχετική αναφορά. Επειδή όμως πρόκειται ακριβώς για ντοκιμαντέρ, καταγραφή και όχι αναπαράσταση της πραγματικότητας, η σκηνή με τον Ρόκι που θεραπεύει με τα χέρια του και με την ψυχή του τον άτυχο μικρό Ινδό έφερε δάκρυα στα μάτια των θεατών. Όπου κι αν γυρνούσα το κεφάλι μου μεσ' στο Θέατρο Ένα εκείνη τη στιγμή έβλεπα κλαμμένα μάτια. ''Αγάπη'' φώναξε κάποιος παραδίπλα και μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους, ο χώρος σείστηκε από το χειροκρότημα. Εξαιρετική ταινία!
Ακολούθησε η προβολή ή μάλλον οι προβολές του ντοκιμαντέρ ''Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου''. Όταν το θέατρο χωράει 150 άτομα και σού'ρχονται 500, τι κάνεις; Μπαίνουν όσοι χωράνε και στο καπάκι κάνεις δεύτερη επαναληπτική προβολή. Ευχαριστώ μεσ' απ' τα βάθη της ψυχής μου τη διοργάνωση του φεστιβάλ γι' αυτό που ζήσαμε όλοι χθες βράδυ. Υπήρξαν άνθρωποι που έσπασαν τις διακοπές τους και ήρθαν από τον Προταρά, απ' την άλλη άκρη της Κύπρου, για να μη χάσουν το ντοκιμαντέρ. Ευχαριστώ ακόμη την Έλενα Χριστοδουλίδου που εκπροσώπησε το Υπουργείο Πολιτισμού της Κύπρου, τους εικαστικούς Αχιλλέα Κεντώνη και Μαρία Παπαχαραλάμπους, την τραγουδίστρια Αλέξια και τα παιδιά απ' τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια της Λευκωσίας. Όσο για το q & a που είχα με το κοινό και των δύο προβολών, αυτό φανέρωσε πόσο επίκαιρος εξακολουθεί να είναι ο ποιητικός λόγος της Κατερίνας Γώγου και στην Κύπρο του Μνημονίου πλέον.
