De profundis
Αρνήθηκες να με συναντήσεις, προφασιζόμενος έναν εντελώς ηλίθιο εκνευρισμό για τη συμπεριφορά μου. "Οι λέξεις πρέπει να καρφώνονται σαν πρόκες για να μην τις παίρνει ο άνεμος", λέει ο Αναγνωστάκης. Ποτέ δε μου άρεσαν τα μηνύματα-σεντόνια. Γράφεις μόνο ό,τι θέλεις να μείνει.
Και αυτά που σου έγραψα εκείνο το βράδυ της Κυριακής , γνωρίζοντας πως δεν επρόκειτο να λάβω μια απάντηση , γιατί δεν υπάρχει απάντηση, είναι ακριβώς αυτά που ήθελα να σου μείνουν. Κι ας έχασα κάθε μυστήριο από πάνω μου. Κι ας έγινα πιο δεδομένο κι από Mbyte.
Σου είπα λοιπόν , ότι δεν μπορώ να σε βγάλω από μυαλό μου. Πέρασε καιρός κι ακόμη δεν μπορώ. Γιατί πάντα καταλήγω στα χρυσά σου τα μάτια. Γιατί όσα ραντεβού και να βγω , κανείς δεν είναι τόσο "ψυχάκι", όσο είσαι εσύ. Και ξαναγυρνάω στα ίδια.
Να, δες τώρα, με κάνεις και μιλάω γλυκανάλατα. Ίσως κι αστεία. Υπερβολικά σίγουρα. Υπερβολικά συναισθήματα για έναν άνθρωπο που γνωρίζω σχεδόν ελάχιστα και ταυτόχρονα τόσο καλά.
Για έναν άνθρωπο που ξύπνησα μαζί του μετρημένες φορές.
Για έναν άνθρωπο που με απορρίπτει επαναλαμβανόμενα με το δικό του τρόπο.
Για έναν άνθρωπο, που περνάει προς τα έξω μια εικόνα διαφορετική από αυτό που πραγματικά είναι.
Γιατί είναι δειλός.
Και δεν είναι δειλός , γιατί δε θέλει εμένα. Ούτε γιατί δεν είναι ειλικρινής. Είναι δειλός, γιατί θα μπορούσε να είναι υπέροχος.
Μέσα σε όλο αυτό το ερωτικό παραλήρημα, συνειδητοποιώ γι ακόμα μια φορά πόσο πολύ μου λείπεις. Πόσο μου λείπει η αλαζονεία σου , η ειρωνεία σου , το χαζοέξυπνο χιούμορ σου - δεν είσαι πάντα αστείος- το πείσμα σου.
Και όλα αυτά μου λείπουν ,ακριβώς επειδή είναι η άμυνά σου και δεν είσαι ο έξτρα αντιπαθητικός τύπος που θέλεις να δείχνεις, ούτε ένα "καμμένο χαρτί". Δεν είσαι ο τύπος που τον ενδιαφέρει μόνο πως θα βγει και θα περάσει καλά κι ας έχεις πείσει επιτυχώς τον εαυτό σου πως είσαι, αλλά ο πιο τολμηρός και τετραπέρατος άνθρωπος που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα.
Επειδή από την πρώτη στιγμή, μέσα στον σκοτάδι που επιμένεις να βυθίζεσαι , εγώ διέκρινα μια χαραμάδα φωτός.
Επειδή σε ερωτεύτηκα πρώτα στο μυαλό μου, μαθαίνοντας ότι το αγαπημένο μου βιβλίο που τυχαία πήρε το μάτι μου σε ένα τραπέζι , ανήκε σε 'σενα.
Επειδή ξέρω, πως ό,τι είπες δεν ήταν παραμύθι για να με ρίξεις. Επειδή ξέρεις κι εσύ ότι δεν είμαι χαζή για να πιστεύω σε παραμύθια.
Επειδή όταν αποφασίζεις να εκφράσεις τα συναισθήματά σου , μπορείς με μια απαράμιλλη λιτότητα να εξουδετερώσεις όλα τα αρνητικά στοιχεία που με μαεστρία υψώνεις εις βάρος σου . Επειδή το θαύμα σου , το είδα. Κι εσύ δεν έχεις πιστέψει ακόμη, ότι μπορείς να κάνεις θαύματα.
Δεν αποστειρώνω τα λόγια σου , ούτε τις στιγμές μας , ώστε να μην μπορώ να δω την πραγματικότητα.
Δεν είμαι νάρκισσος , ούτε εγωπαθής. Ερωτευμένη είμαι . Μαζί σου.
Μα εσύ δεν είσαι.
Δεν μπορώ να σε αναγκάσω να είσαι και δε θα το έκανα ποτέ.
Μπορώ να επιμείνω και να σε διεκδικήσω. Μπορώ να σε κάνω να ζηλέψεις. Μπορώ να σε κάνω να με συνηθίσεις. Μπορώ κάνω ο,τιδήποτε για να σε κερδίσω. Δε θα το κάνω. Κι ας έχω μάθει να παλεύω μέχρι το τέλος . Ποιά είναι ουσία του να παλεύεις μόνος σου;
Άλλωστε κάπου διάβασα, ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάς με τον λάθος άνθρωπο. Και αποδεδειγμένα είσαι ο λάθος άνθρωπος για μια κοπέλα. Αλλά είσαι ο σωστός για εμένα. Κι αφού επιμένεις να πιστεύεις (και καλά κάνεις), πως οι άνθρωποι πάντα φεύγουν, μάντεψε ποιος δεν έφυγε ποτέ και περιμένει ακόμα. Γιατί είμαστε ίδιοι. Γιατί είσαι αλλιώς και είμαι αλλιώς. Γιατί είσαι εσύ και γιατί είμαι εγώ. Και χάσαμε το απόλυτο , Πήτερ Παν μου.
