4 Φεβρουαρίου 2016.
«Χρόνια πολλά. ό,τι επιθυμείς». Ό,τι επιθυμεί ποιος;
Καμία απάντηση. Η σιωπή να ουρλιάζει δίπλα της, βαριά, δυνατά και αδιάκοπα. Η αναμονή για μια μοναχά απάντηση να έχει παραλύσει την σκέψη της. Ο φόβος να έχει καθηλώσει κάθε συναίσθημα στο κενό. Μία τούρτα γενεθλίων να σαπίζει μες το ψυγείο, και τα κεράκια με αριθμό 26 να κάνουν παρέα με τα υπόλοιπα σκουπίδια.
Καθισμένη στον καναπέ, με βλέμμα καθηλωμένο στους λεπτοδείκτες και μυαλό ανίκανο να αντιδράσει, αναμένει για την τέλεση του αναμενόμενου. Οι εικόνες που μέχρι χτες φάνταζαν όμορφες, γεμάτες χρώματα και φανταχτερές υποσχέσεις, τώρα σερνόντουσαν μπροστά στα μάτια της σακατεμένες, κουρελιασμένες και βρώμικες. Όσα ειπώθηκαν ξερνά τώρα ο νους, και κάνει χώρο να ριζώσουν όσα πρόκειται να ειπωθούν αργότερα. Πολύ αργότερα.
Προς το παρόν ξημέρωσε. Έξι η ώρα. Μια πένθιμα ντυμένη φιγούρα μόλις ξεπόρτισε κι έγινε ένα με την ψιχάλα του Φλεβάρη και την δροσιά κείνου του απροσδόκητα μαύρου πρωινού. Συννεφιά και άρωμα θανάτου έριχναν τα πέπλα τους πάνω απ την γκριζούπολη, κι ο ήλιος. ποιος ήλιος; Ανίκανη να δει πίσω απ τα δάκρυα όπου πλημύριζαν το βλέμμα της. «Ανέβα». Η φωνή του έσβησε τον ήχο των αυτοκινήτων και της ψιχάλας που χε γίνει πια βροχή αδιάκοπη. Ξεκίνησε η διαδρομή προς το σφαγείο.
«Μερικές φορές πρέπει να παγώνουμε το συναίσθημα και να αφήνουμε την λογική να κάνει κουμάντο. Όχι πως είμαστε αναίσθητοι ή αδύναμοι. Απλά κάποιες συγκυρίες επιβάλουν να αφήνουμε πίσω τα εγωιστικά μας θέλω και να πορευόμαστε γυμνοί μες την αλήθεια της πραγματικότητας. Δεν θα σου πω πως «αν.. θα ταν αλλιώς τα πράγματα». Θα σου πω μονάχα πως εγώ τον σκότωσα τον εγωισμό μου και βημάτισα σε ότι από ανωριμότητα προκάλεσα.».
Τέλος. Αυτό ήταν. Και βρέθηκε χωμένη στην ασφάλεια τεσσάρων τοίχων γκρίζων και πληγωμένων από την υγρασία και τα χρόνια. Με πρόσωπο κενό κι ανέκφραστο, με βλέμμα σκοτεινό και άδειο. Εκεί. Να περιφέρει το κορμί της από δωμάτιο σε δωμάτιο γυρεύοντας κάπου να ξεσπάσει. Και να κυλάν οι μέρες γρήγορα, έκλεισε μήνας ήδη! Κι αυτή εκεί, ακόμη ανήμπορη το να ξεσπάσει. Με ένα ρολόι να συντροφεύει τις μέρες της και ένα απύθμενο κενό τα βράδια της. Χωρίς κανένα «γιατί» να την στοιχειώνει. Χωρίς θυμό, χωρίς κακίες και μικρότητες. Εκεί, να συνεχίζει την πορεία της ακάθεκτη παρά το φονικό όπου συνέβη.
Να μην σου φαίνεται παράξενο. Αυτή είναι παράξενη. Έτσι ήτανε πάντα άλλωστε. Παράξενη και αλλοπρόσαλλη, κυκλοθυμική και ερωτευμένη με τον κόσμο όπου την περιβάλει. Μόνο που τώρα πια το βλέμμα της μαρτυρά θάνατο και η ψυχή της παραδόθηκε στην άρνηση. «Μηχανισμός άμυνας» θα πεις. Εγώ θα πω «ανάγκη για επιβίωση».
«Άκου, μόλις άναψα τσιγάρο και διάβασα το μήνυμα σου. Μην ρωτάς αν είμαι καλά. Γνωρίζω πως όποια απάντηση και να δώσεις σε κάποιον, όπου ποτέ δεν σ έβαλε μες την ζωή του, είναι χαμένη. Λοιπόν, χρόνια πολλά. Χρόνια πολλά για εσένα, για εμένα, για όλους. Για όλους εκτός από εκείνη την κουκίδα, στο μέγεθος φακής , που είδαμε της προάλλες στην οθόνη του υπερήχου.».
σχόλια