Όλοι φτάνουν σε ένα σημείο που αναρωτιούνται πως πραγματικά ορίζεται η αγάπη, αλλά ποτέ δεν καταλήγουν στην ξεκάθαρη διατύπωση αυτού του ορισμού. Σύμφωνα με τα λεξικά, η αγάπη είναι ένα συναίσθημα προσωπικής αφοσίωσης, συμπόνιας και στοργής, αλλά ανάθεμα κι αν το καταλαβαίνει κάποιος αν δεν το βιώσει. Έρχεται, όμως, μία ηλικία που ο άνθρωπος έχει ήδη αρκετά βιώματα και νοιώθει την ανάγκη να ξεκαθαρίσει μέσα του αυτόν τον όρο. Άνθρωποι μπαινοβγαίνουν αδιάκοπα στη ζωή του αφήνοντας του πολλές φορές μεγάλες ουλές, ενώ οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι κάποτε του είπαν το περιβόητο «Σ' αγαπώ». Μπορεί να είναι σύντροφοι, κολλητοί φίλοι, αδέρφια, ακόμη και γονείς. Μα πως είναι δυνατόν η ίδια σου οικογένεια ή οι φίλοι που επί 10 χρόνια ήσασταν κάθε μέρα μαζί να μην σ' αγαπούν πραγματικά;
Ακόμη και εξελικτικά μιλώντας, ο άνθρωπος θεωρείται ένα ον που οτιδήποτε πράξη κι αν κάνει περιμένει ασυνείδητα την ανταπόδοση. Κι αν ο καθένας σκεφτεί την καθημερινότητά του θα συνειδητοποιήσει πόσο έντονα ισχύει αυτό. Ανοίγεις την πόρτα σε κάποιον που δεν μπορεί γιατί κρατάει μια κούτα ευελπιστώντας αν βρεθείς στη θέση του να σου φερθεί κάποιος όπως έκανες εσύ. Σηκώνεις το μπουφάν του διπλανού που έπεσε στο πάτωμα γιατί δε θα ήθελες κι εσύ να λερωθεί το δικό σου μπουφάν αν είχε πέσει. Δανείζεις λεφτά στον κολλητό σου γιατί μια μέρα μπορεί να ξεμείνεις κι εσύ και να χρειαστεί να σου δανείσει αυτός. Λες «Σ' αγαπώ» στο σύντροφο σου κι έχεις την απαίτηση να το πει κι αυτός για να γλυκαθείς απλά στην ιδέα, παραμελώντας ότι ίσως να μην είναι έτοιμος ακόμη. Και πόσα άλλα πράγματα κάθε μέρα γίνονται για να ικανοποιηθεί το εγώ μας στο παρόν ή να διασφαλισθεί το εγώ του μέλλοντος. Σελίδες ολόκληρες θα μπορούσαν να γραφτούν, αλλά είναι περιττό.
Πολλοί θα βιαστούν να πούνε μα καλά οι γονείς δεν περιμένουν κάτι από τα παιδιά τους. Μεγάλο ψέμα. Προφανώς και ισχύει η κλασσική εκδοχή ότι περιμένουν κι αυτοί φροντίδα όταν πια γεράσουν και γίνουν πάλι σαν παιδάκια, αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτή η εκδοχή. Παραδείγματα και πάλι μέσα στην καθημερινότητα μπορούν να βρεθούν χιλιάδες. Αποτρέπει ο γονιός το πλέον ενήλικο παιδί του να πάει ταξίδι με αμάξι με τους φίλους του όχι γιατί πραγματικά φοβάται την περίπτωση ατυχήματος, αλλά γιατί θέλει το βράδυ να κοιμηθεί ήσυχος χωρίς καμία έννοια στο κεφάλι του. Προφανώς και υπάρχει πάντα και παντού η περίπτωση ατυχήματος, αλλά οι απαγορεύσεις που θέτουν οι γονείς είναι μόνο προς ικανοποίηση του εαυτού τους. Στις φιλίες, ίσως, το μεγαλύτερο θέμα είναι ότι στο βάθος χρόνου ο άνθρωπος εξελίσσεται συνεχώς και πολλές φορές οι αλλαγές της προσωπικότητας δεν είναι πια αποδεκτές από τους «φίλους» του. Σ' αυτό το σημείο προτιμούν μέσα σ' ένα λεπτό να διαλύσουν τα πάντα, ξεχνώντας κάθε ωραία τους ανάμνηση. Κανείς δεν είναι κατά της «διαγραφής» φίλων από το επίπεδο στενών σχέσεων, αλλά ίσως θα ήταν προτιμότερο να μην ξεχνιούνται και διαγράφονται ολοσχερώς εκείνοι που κάποτε στις δύσκολες στιγμές ήταν συνεχώς δίπλα. Όσο αφορά την συντροφική αγάπη, σίγουρα ο καθένας έχεις πολλά παραδείγματα, γιατί και ποιος δεν πληγώθηκε από έναν έρωτα.
Γιατί, λοιπόν, οι άνθρωποι να γίνονται όντα εγωιστικά χωρίς ίχνος ευγνωμοσύνης με την πρώτη ευκαιρία; Στόχος αυτού του κειμένου είναι δεν είναι η επίκριση, αλλά ο προβληματισμός του καθενός ώστε να προσπαθήσει να μην πληγώνει αγαπητά του πρόσωπα.
*Αφιερωμένο στον άνθρωπο που μ' αγάπησε ακριβώς όπως είμαι, με μόνη του επιθυμία να μοιραστούμε αυτήν την αγάπη.
σχόλια