Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίεργες και συνήθως περίπλεκονται αρκετά τόσο ώστε να φτάσουμε σε αδιέξοδο και να αναρωτηθούμε ´´γιατί´´ έγιναν έτσι. Αυτός ο εσωτερικός μονόλογος μας δίνει την απάντηση σε ότι μας απασχολεί μόνον όμως όταν βρούμε την κατάλληλη αναλογία μεταξύ του συναισθήματος και της λογικής. Αυτό το μέτρο λοιπόν δεν έχει κάποια κοινή μονάδα σύγκρισης , είναι καθαρά προσωπικό και όπως σύμφωνα με τη κλασσική θεώρηση των σύγχρονων επιστημών συγκρίνοντας τα δεδομένα των αποτελεσμάτων επιλέγουμε εκείνους τους παράγοντες που μας επιφέρουν και το επιθυμητό αποτέλεσμα για την ανάλογη περίσταση.
Εμείς επιλέγουμε τί θα ανεχτούμε από τους άλλους, τί θα τους εκφράσουμε και το πόσο υπομονή θα κάνουμε. Το μεγαλύτερο λάθος των ανθρώπων είναι το εξής: μπερδεύουν την υπομονή με την ανοχή,μεγαλύτερη αυταπάτη απο αυτήν δεν υπάρχει. Η υπομονή έχει μια στενή σχέση με το συναίσθημα και αυτό καθώς δίνουμε ευκαιρία στα άτομα που αγαπάμε να παραμείνουν κοντά μας. Έμμεσα επιμένουμε κατά αυτό το τρόπο δίνουμε μια σιωπηλή μάχη τόσο με τον εαυτό μας όςο και με το άλλο άτομο. Σε αυτό το παιχνίδι σκοπός είναι να νικήσουν και οι δυο , άμα γίνει αύτο συνεπάγεται ότι καταφέραμε κ εντοπίσαμε την αιτία του προβλήματος και το αλλάξαμε . Κάθε φορά για να κερδίσεις κάτι που ξέρεις ότι αξίζει, κάνεις θυσίες. Οι θυσίες δω , για να φτάσεις στο ιδανικό να κάνεις την ανατροπή , δεν είναι τίποτε άλλο από το να σε απαλλάξεις λίγο από τους φόβους σου , να παραμερίζεις τον εγωισμό σου και να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και να του εκφράσεις όσα εκείνα που πριν δε μπορούσες, να αποκτήσεις το θάρρος να πεις που σε πλήγωσε και δε το κατάλαβε , το ποιος είσαι , τι ζητάς από τον άλλον. Απλές κινήσεις που εκδηλώνουν την εσωτερική ανθρώπινη δύναμη.
Το απλό δε είναι απαραιτήτως και εύκολο για τους περισσότερους , ποσά άτομα στο περίγυρο μας τα έχουμε δει να πλέκουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας αντί να πουν την αλήθεια; Στη ουσία φαινομενικά αποφεύγουν και κοροϊδεύουν τους άλλους , η πραγματικότητα είναι ότι κοροϊδεύουν τους ίδιους τους εαυτούς τους γιατί δεν έχουν το ψυχικό σθένος να έρθουν αντιμέτωποι με το ποιοι ειναι, και γιατί δεν έχουν αντιληφθεί ότι το ψέμα σε βάθος χρόνου έχει ισοπεδωτική δύναμη σε αντίθεςη με την αλήθεια που έχει ανατρεπτική! Είναι η φύση της αλήθειας να ναι απελευθερωτική και ανατρεπτική. Για αυτό όσο φοβάσαι να πεις ποιος και τι είσαι και εμφανίζεσαι κάτι που δε μπορείς να το υποστηρίξεις , το βέβαιο αποτέλεσμα είναι αυτή η πλαστή εικόνα θα καταρρεύσει κάποια στιγμή.
Από τη στιγμή που γνωρίζεις τις καταστάσεις και συνεχίζεις στο ίδιο μοτίβο για πόσο ακόμα νομίζεις θα αντέξει ο άλλος; Όλα έχουν τα όρια τους και φυσική απόρροια αυτού ,δυστυχώς, είναι να χάνεις άτομα που αξίζουν αλλά όπως απέδειξες εσύ δε τους αξίζεις. Επομένως όςο καλή διάθεση και να έχει ο άλλος δε του αφήνεις εσύ άλλα περιθώρια από το να επιλέξει τη φυγή. Για έναν υπομονετικό χαρακτήρα το να κατασταλάξει σε μια τέτοια απόφαση είναι μη αντίστρεψιμη, διότι αυτό θα σημαίνει οτι έχεις μετατραπεί σε ένα δυσβάσταχτο βάρος και κανείς δεν το επιδιώκει , εκτός βέβαια από τους μαζοχιστές! Επομένως η φυγή θα συνδράμει στη κατάρρευση της πλαστής εικόνας , άρα και του ψεύδους.
Παρόλα αυτά , πριν διερωτηθείς το ´´γιατί´´, ένα είναι σίγουρο, μια στιγμή αρκεί για να τα αλλάξει όλα γιατί ποτέ δεν είναι αργά...
