Ζήτησα από Θεσσαλονικείς (ή από ανθρώπους που λατρεύουν την πόλη) να μου πουν τι είναι αυτό που τους δαιμονίζει -με την καλή έννοια- τα καλοκαίρια σ' αυτήν την πόλη.
Σήμερα: Ο συγγραφέας (και δημιουργός του amagi radio) Κυριάκος Αθανασιάδης
Σαν το Χαριλάου δεν έχει
Είμαι ο μόνος Θεσσαλονικιός που δεν έχει επισκεφτεί τη Χαλκιδική τον τελευταίο μισόν αιώνα, ως εκ τούτου δεν πληρώ τις προϋποθέσεις τού μέτρου. Επίσης, σπανίως βγαίνω από το σπίτι μου αυτά τα τέσσερα χρόνια που επέστρεψα εδώ — δεν ξέρω τα ιν μέρη, ξέρω μόνο το Καφέ Πάνος απέναντι από το ΑΤ Χαριλάου.
Από την άλλη (και δεν το λέω για καλό, ούτε σαν παράδειγμα προς μίμηση), όταν έμενα στην Αθήνα έκανα επί πολλά χρόνια διακοπές στη Θεσσαλονίκη — θερινές διακοπές. Ένα μήνα, σε ξενοδοχείο κοντά στην Αριστοτέλους, 20 Ιουλίου με 20 Αυγούστου, όχι μόνο χωρίς καμία απολύτως έξοδο από την πόλη, αλλά με το ίδιο απαρεγκλίτως πρόγραμμα κάθε μέρα: ξύπνημα, «πρωινό», μπαρ για καφέ και εφημερίδες, εστιατόριο, ξανά (στο ίδιο) μπαρ μέχρι το χάραμα. Καλοκαιρινός ψυχαναγκασμός.
Το μόνο που άλλαζε την ωραία μονοτονία ήταν τα Φιλικά τού ΑΡΗ. Αυτά δεν τα 'χανα. Και φυσικά δε μ' ένοιαζε αν ο αντίπαλος ήταν κάποια σπουδαία ομάδα από το εξωτερικό ή μια πολύ κακή δικιά μας. Επίσης δε μ' ένοιαζε αν είχε πολύ ή καθόλου κόσμο το γήπεδο — σημασία είχε η δική μου, συνήθως σιωπηλή, παρουσία εκεί, και το πρόσωπό μου, σχεδόν σφηνωμένο στα κάγκελα. Καμιά φορά με έπιανε και μεγάλη συγκίνηση, σχεδόν πόνος.
Το προτείνω, λοιπόν, σε όποιον αγαπά την πόλη και την ποίηση.
σχόλια