Τι ακριβώς είναι σήμερα το "Pulp Fiction"; Όταν το συναρμολογούσε – φωτογραφία τη φωτογραφία, ατάκα την ατάκα, μουσική τη μουσική – ο Κουέντιν Ταραντίνο δεν ήξερε, λέει, που πήγαινε, τι έκανε, δεν του «κάθονταν» οι ηθοποιοί που ήθελε, χαιρόταν μόνος του, δημιουργώντας ένα σύμπαν από παράξενους φονιάδες, με πολύ χρώμα, με γυναίκες όχι κλασικά μοιραίες, αλλά σίγουρα θανατηφόρες και φυσικά δεν πίστευε ότι αυτό το "παιδί" του θα φτάσει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1994, σαν σήμερα. Και θα φύγει και με τον Χρυσό Φοίνικα στο χέρι.
Στο σήμερα, το cult αριστούργημα του έχει αποκτήσει 100 αυτόνομες ζωές: για τους χαρακτήρες, τη μουσική, τις κινήσεις, τις θρυλικές σκηνές –με τη Μία (Ούμα Θέρμαν) να χορεύει, να νεκρανασταίνεται με μία ένεση αδρεναλίνης στο στήθος, με τις σπλατεριές και τον παραλογισμό της και κυρίως με την καθιέρωση ενός ολοκαίνουριου σκηνοθετικού στιλ: που μισεί τα αργόσυρτα πλάνα, την τζάμπα εμβάθυνση, τα λογοκριμένα καρέ, την κόσμια γλώσσα. Ήταν η αρχή –ας πούμε- για ένα σινεμά που έχει τα κολλήματα του και δεν τα κρύβει και που στο τέλος έφτασε να γίνει σχολή.
Μέχρι, όμως, να συμβούν όλα αυτά:
1.
Ο Ταραντίνο είχε αναγκαστεί σχεδόν να ικετεύσει τη Θέρμαν να πάρει τον ρόλο της Μία. Της διάβασε όλο το σενάριο στο τηλέφωνο για να καταφέρει να την πείσει. Ας σημειωθεί ότι γι' αυτόν ακριβώς τον ρόλο εκείνη την εποχή έδιναν μάχη η Ντάριλ Χάνα, η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, η Μισέλ Φάιφερ και η Μεγκ Ράιαν.
2.
Ο Μπρους Γουίλις εργάστηκε πάνω στις δικές του σκηνές μόνο για 18 μέρες. Και ποια ήταν η αμοιβή του; 5 εκ. δολάρια.
3.
Πόσες φορές ακούγεται η λέξη "fuck" κατά τη διάρκεια της ταινίας; Μόνο 265.
4.
Για να μπει ο Τραβόλτα στο πετσί του ρόλου και να υποδυθεί τον ηρωινομανή, χρειάστηκε να περάσει αρκετό καιρό συζητώντας με έναν πραγματικό χρήστη, φίλο του Ταραντίνο. Το δύσκολο, όμως, ήταν να νιώσει σαν χρήστης, χωρίς να χρειαστεί να γίνει. Ζήτησε, λοιπόν, από τον εθισμένο σύμβουλο του να του δώσει ένα κοντινό – σ' αυτό που ένιωθε συναίσθημα. «Πιες μπόλικη Τεκίλα και βούτα σε ζεστό νερό. Σε μια πισίνα μια ηλιόλουστη μέρα, ας πούμε». Το κόλπο έπιασε και το καλύτερο; Ο Τραβόλτα δοκίμασε τη «μέθοδο» μαζί με τη σύζυγο του. A, και για την ιστορία: τον ρόλο του Τραβόλτα τον ήθελε και ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Αλλά ο Ταραντίνο προτίμησε τον Τραβόλτα. Κρίμα.
5.
Το άφρο μαλλί του Τζουλς (Σάμιουελ Τζάκσον) είναι περούκα.
6.
Ο θρυλικός – πλέον – χορός της Μία (Θέρμαν) και του Βινς (Τζον Τραβόλτα) είναι...κόπια. Κίνηση προς κίνηση, ο Ταραντίνο τον «ξεσήκωσε» από την επίσης κλασική ταινία του Φελίνι 8½ του 1963 σαν έναν μικρό φόρο τιμής στον μεγάλο ιταλό σκηνοθέτη.
7.
Αρχικά, ο ρόλος του Μπουτς (Μπρους Γουίλις) προοριζόταν για τον Ματ Ντίλον, ο οποίος είπε «ναι», αλλά, τελικώς, απλώς εξαφανίστηκε. Καλύτερα. Ο Γουίλις, πάλι, πείστηκε να πάρει τον ρόλο από τον Χάρβεϊ Καϊτέλ.
8.
Πριν από χρόνια η Κόρτνι Λαβ είχε ισχυριστεί ότι ο Ταραντίνο ήθελε εκείνην και τον Κερτ Κομπέιν για να παίξουν τους ρόλους του Λανς και της Τζόντι. Ο Ταραντίνο μάλλον γέλασε με τον ισχυρισμό, αφού απάντησε ότι δεν είχε συναντήσει ποτέ τον Κομπέιν, πόσω μάλλον να του προτείνει και ρόλο.
9.
Κάποιες από τις σκηνές του "Pulp Fiction" προέκυψαν υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, μετέπειτα τρομερού παιδιού του Χόλιγουντ και μαθητή του Ταραντίνο. Απλώς, το όνομα του δεν μπήκε ποτέ στα credits.
10.
Για χρόνια επικρατούσε μία... παρεξήγηση αναφορικά με την ώρα που έδειχναν τα ρολόγια τοίχου στην ταινία. Κάποιοι επέμεναν ότι όλα έδειχναν 4:20, μία ώρα που παραπέμπει στη χρήση μαριχουάνας. Μύθος. Ένας προσεκτικός λάτρης της ταινίας θα δει ότι αυτό δεν ισχύει, αλλά τελοσπάντων κάθε θρύλος που προκύπτει «από το» και «για το» "Pulp Fiction", δεκτός.
