Το τελευταίο αντίο… εξ αποστάσεως.
Άν πριν από ένα χρόνο έφτανα να γράψω κάτι για τη ζωή στο εξωτερικό, πιθανόν να επικεντρωνόμουν στους φίλους που “έχασα”, τα μελαγχολικά σοκάκια της Αθήνας που λησμονώ, τα αξημέρωτα βράδια σε ταράτσες, τα κλισέ της αθηναϊκής ζωής όπως όλοι τα ξέρουμε. Γιατί όταν φεύγεις στο εξωτερικό αυτά είναι που πρώτα διαμορφώνουν την ψυχολογία σου ως κάτοικος μιας άλλης χώρας, μακρινής ή μη.
Τελευταία όμως το πλάνο άλλαξε. Η ιστορία πήρε άλλη τροπή και τα αθηναϊκά σοκάκια ξεθώριασαν στην μνήμη, την θέση τους πλέον έχει πάρει ένα απαράμιλλο άγχος, μια συνεχής απορία για το τι θα γίνει μετά.
Και για να γίνουν όλα αυτά, αρκεί ένα μόνο τηλέφωνο.
“Ιωάννα, η γιαγιά έχει καρκίνο, ο παππούς μπαίνει άμεσα στο νοσοκομείο και η θεία σου έπαθε θρόμβωση.”
Όσο απίθανο και αν φαίνεται, όταν ακούς τέτοια ¨χαρμόσυνα” μέσα με δύο εβδομάδες το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι “γιατί ρε πούστη, γιατί τώρα;”.
Μέσα στον πανικό που επικρατεί, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις το επόμενο τηλέφωνο με τις επόμενες πληροφορίες. Παράλληλα το μυαλό σου κοχλάζει μέσα στην κόλαση που έχει φτιάξει από μόνο του.
“Αν πεθάνουν και εγώ δεν είμαι εκεί, να πω ένα αντίο, ένα “ευχαριστώ” για όλα αυτά που έχουν κάνει, να τους κρατήσω το χέρι για μια τελευταία φορά...”.
Όταν προσπαθείς να μπαλανσάρεις σχολή και δουλειά σε μια ξένη χώρα δεν είναι εύκολο να τα παρατήσεις και να φύγεις, το τίμημα θα είναι μεγάλο. Η επιλογή στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ζωτικής σημασίας. Θα βάλεις πάνω την καινούρια σου ζωή, την συνέχιση των σπουδών και θα πεις το τελευταίο αντίο στην κηδεία, ή θα τα παρατήσεις όλα και θα πας να πεις ένα σ’ αγαπώ και ένα ευχαριστώ, τα οποία θα έχουν ανταπόκριση -με το τίμημα πως όταν γυρίσεις θα τα ξεκινήσεις όλα πάλι από την αρχή;
Ίσως μέχρι τότε να περιμένεις το επόμενο τηλέφωνο. Κάθε βράδυ θα φτιάχνεις σενάρια με το μυαλό, οι σκέψεις θα τρέχουν σαν τρελαμένους ταύρους σε ταυρομαχίες, τα σοκάκια και οι ταράτσες την Αθήνας με φίλους θα μοιάζουν ανούσιες φωτογραφίες από καρτ ποστάλ και το μόνο που θα αναρωτιέσαι είναι: “γιατί ρε πούστη, γιατί τώρα;"
σχόλια