Ξεκινώ να γράφω αυτό το κείμενο με χαρά και ξαφνικά αρχίζει μια μάχη μέσα μου που με κάνει να σκέφτομαι αν υπάρχει νόημα να εξωτερικευθεί τελικά μια τέτοια σκέψη. Είναι τόσο κακός ο άνθρωπος σαν οντότητα που το να κάτσω να γράψω πόσο σημαντικό πράγμα είναι η συγχώρεση και η κατανόηση φαντάζει αστείο. Ο κόσμος πλέον ψάχνει αφορμές για να μισήσει, να ειρωνευτεί, να λοιδορήσει ,να υποβιβάσει, να γελοιοποιήσει, όχι να συγχωρήσει.
Υπάρχει όμως ένας ιδανικός κόσμος στον δικό μου παράξενο εγκέφαλο που με κάνει να ηρεμώ και να βλέπω τον πλανήτη όπως δεν είναι, αλλά όπως θα ήθελα να είναι. Έβλεπα μια ταινία με τον Θανάση Βέγγο πριν λίγες μέρες ο οποίος είπε μια εξαιρετική κουβέντα ¨Να συγχωρείς, για να ξυπνάς το πρωί και να μπορείς να λες μια καλημέρα στον κόσμο, αλλά πρωτίστως στον εαυτό σου¨.
Δυστυχώς είμαστε όλοι άνθρωποι, με λάθη, πάθη αδυναμίες που πολλές φορές τις αναγνωρίζουμε στο εαυτό μας, αλλά ποτέ δεν τις συγχωρούμε στους άλλους. Οι άλλοι πάντα πρέπει να είναι άψογοι απέναντί μας, τέλειοι, χωρίς ίχνος ανθρώπινου στοιχείου μέσα τους. Όταν μας συναναστρέφονται θέλουμε να είναι κάτι μεταξύ ρομπότ και ρόλου ηθοποιού, προγραμματισμένοι και καθοδηγούμενοι από το ¨Πρέπει να είμαι τίμιος, ηθικός, σωστός και αλλά φιλικά προσκείμενα σε μας επίθετα.
Η συγχώρεση δείχνει αγάπη κυρίως προς τον εαυτό μας και κατανόηση για τον συνάνθρωπο. Δεν μπορούμε να υπάρχουμε στον πλανήτη γη θέλοντας να συγχωρούνται μόνο οι δικές μας αμαρτίες, που στο κάτω κάτω της γραφής ποιος μπορεί να κρίνει τι είναι αμαρτία και τι όχι; Έχουμε πείσει τον εαυτό μας, πως ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί o εγκέφαλος επειδή δεν το έχει βιώσει, είναι και λάθος. Λάθος ζούμε εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη ο καθένας με την ξεχωριστή του οπτική για την ζωή. Είναι πολύ εγωιστικό και ουτοπικό να απαιτείς από τον οποιοδήποτε να δει με τα μάτια σου. Ας δεχτούμε τον απέναντι όπως είναι και ας μάθουμε από αυτόν, όπως μαθαίνει και εκείνος από εμάς. Όλοι κουβαλάμε ένα φορτίο και ζητάμε κατανόηση για αυτό, ας κατανοήσουμε και εμείς αγκαλιάζοντας τον συνάνθρωπο ο οποίος μπορεί να περνά καταστάσεις που σε μας φαίνονται περίπατος στην εξοχή, αλλά για εκείνον είναι βουνά. Μην κατασπαράζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, οι δεύτερες σκέψεις πάντα πρέπει να υπάρχουν, όπως και οι δεύτερες ευκαιρίες.
Τελειότητα δεν υφίσταστε ,μην την ψάχνουμε άδικα. Προτιμότερο είναι να βρούμε τρόπο διεύρυνσης της σκέψης και την κριτικής μας ικανότητας (χωρίς να βάζουμε πάντα συγκριτικό παράδειγμα τον εαυτό μας). Είναι το μόνο που έχει αξία γιατί θα μας οδηγήσει στην απόκτηση της ψυχικής μας ηρεμίας, που θεωρώ το ύψιστο αγαθό.
σχόλια