Τελευταία είναι πολύ της μόδας αυτά τα χιουμοριστικά κειμενάκια τύπου " κάργιες όταν το λαϊκό παιδί..." (κυκλοφορούν ανάλογα και για τους αρσενικούς φυσικά) στα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ αναπαράγονται στερεοτυπικές συμπεριφορές και των δύο φύλων. Οι γυναίκες φαίνονται να προτιμούν συντρόφους με μεγάλα πορτοφόλια και γυμνασμένο κορμί κι οι άντρες κοπέλες με μεγάλα ..."μπαλκόνια" και φουσκωμένα χείλη! Πόση αλήθεια όμως μπορεί να κρύβουν αυτά τα δημοφιλή και αστεία κατά τα άλλα κειμενάκια;
Μια πολύ γνωστή καραμέλα που την πιπιλάει η πλειοψηφία των απανταχού απογοητευμένων ερωτοχτυπημένων είναι το "δεν θέλετε καλά παιδιά/καλά κορίτσια εσείς, θέλετε κωλόπαιδα/τσούλες και σας αξίζει ότι παθαίνετε". Πάρα πολλοί συμφωνούν με αυτή την φράση η οποία έχει καταντήσει να είναι η εύκολη λύση και απάντηση σε όλα μας τα προβλήματα. Γιατί κανείς δεν σκέφτεται που έκανε ο ίδιος/η ίδια λάθος, φταίνε πάντα οι άλλοι, ποτέ εμείς. Φταίει η κακιά μας η τύχη, το κακό μας το ριζικό, το κάρμα, οι πλανήτες και τα άστρα αλλά όχι εμείς. Φταίει το γαϊδούρι το ξεκαπίστρωτο που έσπασε την καρδούλα μας σε χίλια κομματάκια, φταίει το τρίτο πρόσωπο ή ακόμα μπορεί να φταίει και η μαμά μας για τις λάθος επιλογές μας. Ποτέ εμείς. Ποτέ δεν φέρουμε εμείς την ευθύνη άλλωστε. Κι αλήθεια, τι εστί "καλό παιδί" στις μέρες μας; Πώς το ορίζουμε; Με τι κριτήρια;
Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει η προδιάθεση τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Το έχει πει και η κινέζικη φιλοσοφία εδώ και αιώνες αυτό: το yin και yang.
Για την πλειοψηφία η φράση αυτή ισούται με κάποιον που είναι πιστός και μονογαμικός, μας κάνει όλα τα χατίρια, μας προσέχει και μας σέβεται. Ωραία όλα αυτά, δεν λέω, μόνο που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: τον σεβασμό, την αγάπη και την κατανόηση τα κερδίζουμε, δεν μας χαρίζονται. Δεν έρχεται μια μέρα ο πρίγκιπας πάνω στο άσπρο άλογο και ζούμε μαζί του ζωή χαρισάμενη. Οι σχέσεις χτίζονται μέρα με την μέρα, θέλουν προσπάθεια και κόπο. Δεν θα έρθει μια μέρα ο κύριος τέλειος να σε πάρει από το χέρι και να φύγετε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Τα καλά παιδιά λοιπόν τα τρώει η μαρμάγκα. Αυτό μας λένε ούτε λίγο ούτε πολύ. Αναρωτιέμαι βέβαια αν οι άνθρωποι εκ γενετής χωρίζονται σε "καλά" και "κακά" παιδιά. Αν δηλαδή υπάρχει κάποια εργοστασιακή ρύθμιση ή είναι κάτι επίκτητο που το αποκτάει κανείς κατά το πέρας της ζωής του. Πώς φτιάχνουμε ένα καλό παιδί άραγε; Υπάρχουν οδηγίες όπως με τα έπιπλα που ψωνίζουμε από γνωστή αλυσίδα καταστημάτων; Ή μήπως υπάρχει κάποια συνταγή;
Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει η προδιάθεση τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Το έχει πει και η κινέζικη φιλοσοφία εδώ και αιώνες αυτό: το yin και yang. Οπότε πώς είμαστε 100% σίγουροι ότι το δηλωμένο ως καλό παιδί δεν έχει υπάρξει κάποτε κακό και το ανάποδο; Κάνουμε κάποιο συμβόλαιο εξαρχής με αυτό το καλό παιδί ότι όλα θα πάνε καλά και θα μας φερθεί τέλεια; Και πώς στο καλό αποκτά κανείς την ταμπέλα του καλού παιδιού, άμα είναι να πάω να την αγοράσω κι εγώ και να την κολλήσω στο κούτελο μου μπας και δω άσπρη μέρα βρε αδερφέ!
Κι αυτό το άλλο που λένε προς το τέλος της φράσης τους ("καλά να πάθεις, σου άξιζε") πάντα με τη συνοδεία ενός χαιρέκακου χαμόγελου... Δηλαδή ξαφνικά ο Βασιλάκης ο Καΐλας ορθώνει ανάστημα και δείχνει αυτό που πραγματικά νιώθει: μνησικακία, φθόνο, να πεθάνει η κατσίκα σου ρε, να πάθεις κακό που δε διάλεξες εμένα και διάλεξες τον φουσκωτό κάγκουρα/την φουσκωτή μπίμπο! Να καείς στην κόλαση και να πας στο πυρ το εξώτερον! Αλήθεια, αναρωτιέμαι, αυτά τα άκρως αρνητικά συναισθήματα ταιριάζουν με το προφίλ του περίφημου καλού παιδιού που η άτιμη η κοινωνία όλο το αδικεί και το κατατρέχει; Μάλλον όχι, ε; Και κατά πόσο είναι κάποιος "καλός" όταν αποζητά (και επιδιώκει κιόλας σε ορισμένες περιπτώσεις!) το κακό του συνανθρώπου του απλά και μόνο επειδή δε διάλεξε αυτόν και διάλεξε κάποιον άλλον; Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο καλό παιδί; Αναρωτιέμαι.
Είναι καιρός να σταματήσουμε να βάζουμε ταμπέλες στους άλλους αλλά κυρίως και στους ίδιους μας τους εαυτούς. Να σταματήσουμε να μπαίνουμε στο χ ή ψ καλούπι ή ρόλο. Να πηγαίνουμε παρακάτω αντί να μένουμε στάσιμοι στα ίδια και τα ίδια. Γιατί όταν ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο βάζεις όπισθεν και το παίρνεις προς την άλλη κατεύθυνση, εκείνη που δε δοκίμασες αρχικά. Η λογική τουλάχιστον αυτό λέει.
