Διάβασα κι εγώ το άρθρο του κ. Ζαμπούκα για το χωριό μου, την Αρχαία Ολυμπία («Το ισχυρότερο brand name στον κόσμο, πουλάει παντόφλες...!») και a priori δηλώνω πως συμφωνώ με την εικόνα που περιγράφει.
Γνωρίζω βαθιά μέσα μου πως το κείμενο για την Ολυμπία λέει αλήθειες που πληγώνουν εμάς τους Ολύμπιους (Ολύμπιος λέγεται ο κάτοικος της Αρχαίας Ολυμπίας), γιατί κατά βάση είναι σωστό στις επισημάνσεις του και ιδιαίτερα στα αίτια (χάσαμε τη σύνδεση με την πολιτιστική μας κληρονομιά) που συνέβαλαν να έχουμε φτάσει στην εικόνα που περιγράφει ο συγγραφέας του.
Όμως αυτή η εικόνα μού φέρνει στο μυαλό και κάποιες άλλες -γνώριμες σε όλους, είμαι σίγουρη- εικόνες:
Είδα νέο, απολυμένο του Δημοσίου, να οδύρεται πως δεν πρόκειται να βρει αλλού δουλειά, λες και στο πιστοποιητικό γεννήσεώς του κάτω από το χρώμα ματιών έγραφε: Εργοδότης=Ελληνικό Δημόσιο. Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα άλλο νέο με ταλέντο να λέει: «δεν θα γίνω τσαγκάρης αν και μ’ αρέσει, γιατί το επάγγελμα έχει πεθάνει». Ο Μανόλο Μπλάνικ που κατασκευάζει και πουλά το ένα ζευγάρι περί τα 1500 ευρώ τσαγκάρης δεν είναι; Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα οδηγό να πετά πλαστικό ποτήρι σε πευκόφυτο δρόμο. Δεν ήταν Ολύμπιος.
Είδα πολλά άτομα να γίνονται «νέοι επιχειρηματίες» σε αντικείμενα που δεν ξέρουν ή το σημαντικότερο δεν τους αρέσουν απλά και μόνο επειδή βγήκαν κάτι «αναπτυξιακά» προγράμματα. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα μανάδες να μην θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν «γκαρσόνια» σε μια χώρα με τόση ανεργία νέων, όταν σε όλο τον κόσμο η εξυπηρέτηση πελατών έχει αναγνωριστεί ως πρωταρχικός πυλώνας βιωσιμότητας επιχειρήσεων και κοινωνιών γενικότερα. Δεν ήταν Ολύμπιες.
Είδα φοιτητές να ζητούν πιστοποιητικά παρακολούθησης προτού έρθουν σε ημερίδες, λες και δεν βλέπουν ότι το Δημόσιο που τα ζητούσε μας αφήνει χρόνους, και κυρίως κάνοντας καταφανές πως η πραγματική γνώση δεν είναι το βασικό κίνητρο για τη συμμετοχή τους σε εκπαιδευτικές εμπειρίες. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα φίλους πολλούς να φεύγουν στο εξωτερικό και τώρα να θέλουν πάλι να γυρίσουν πίσω μιας και δεν είχαν πριν φύγουν προετοιμαστεί για την κατάσταση και τη ζωή τους εκεί (αν θες δες σχετική ανάρτησή μου εδώ). Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα να προτείνουν την κατάργηση του μαθήματος της πληροφορικής από τα Γενικά και Τεχνικά Λύκεια σε μια εποχή που ο αναλφαβητισμός τείνει να είναι συνώνυμο της μη εξοικείωσης με τους Η/Υ, όπως μας έλεγε χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Χαλικιάς στην ΑΣΟΕΕ. Δεν ήταν Ολύμπιοι.
Είδα και τον φορέα Τουρισμού της χώρας να προτρέπει να είμαστε σωστοί πολίτες όχι γιατί είναι το αυτονόητο αλλά για να μας επισκέπτονται τουρίστες. Δεν είναι σίγουρα Ολύμπιος.
Είδα και βλέπω καθημερινά πολλές τέτοιες εικόνες που δείχνουν το πώς φτάσαμε ως εδώ, και είμαι σίγουροι πως κι εσείς θα έχετε τόσες πολλές να απαριθμήσετε που θα μπορούσαμε να κάνουμε trending topic ένα πιθανό hashtag στο Τουίτερ (τί λέτε για το #myfatgreekdrama;).
Εμείς οι Ολύμπιοι αναγνωρίζουμε το τέλμα που έχουμε φτάσει και το συζητάμε χρόνια. Αποσπασματικά, ίσως και να κάνουμε κάποιες προσπάθειες μεμονωμένα ή κατά μικρές ομάδες, χωρίς φυσικά στρατηγικό πλάνο αφού στη Στρατηγική λέμε «για να βρεις πού θες να πας πρέπει πρώτα να δεις πού βρίσκεσαι» και κυρίως να δεις ποιος είσαι.
Πείτε πως είμαστε ένα χωριό σε φάση Ανάλυση Παρούσας Κατάστασης. Το πόσο θα διαρκέσει αυτή η φάση και κυρίως το εάν καταφέρουμε να βγούμε από το τέλμα είναι φυσικά άγνωστο και -όπως σωστά τονίζει το άρθρο- πρέπει να βασίζεται σε εμάς και μόνο εμάς. Συνηθίζω να λέω πως το μόνο που συνδέει τους νεοέλληνες με τους αρχαίους ημών προγόνους είναι η προσμονή της σωτηρίας από τον «από μηχανής θεό» (αν και η διαφορά κι εδώ είναι πως οι αρχαίοι τον περίμεναν μόνο στις τραγωδίες, όχι στην πραγματική τους ζωή).
Όπως και να χει, βγούμε ή δεν βγούμε από την κρίση, δεν θα πρέπει κατά τη γνώμη μου -κι αυτός είναι ο μόνος λόγος που γράφω τις σκέψεις αυτές δημόσια- να στιγματιστεί μια μικρή κοινωνία από συμπεριφορές και νοοτροπίες που έχουν θρέψει την χώρα δεκαετίες τώρα.
Η εύκολη λύση είναι να αναγνωρίζουμε λάθη και αρνητικά των άλλων, το δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι κατά βάση ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας, κατά το προσφιλές μότο στην Κρίση «Είμαστε όλοι Έλληνες» (Todos somos Griegos). Και η συνειδητοποίηση αυτή κάθε άλλο παρά άγονη θα είναι. Τότε ίσως και «να ξυπνήσουμε» για να μην χρειαστεί «να μετακομίσουμε» από την Ελλάδα και όχι μόνο από την περιοχή, όπως γλαφυρά περιγράφει ο συγγραφέας του κειμένου.
=====
Η Γεωργία Ζούνη διδάσκει Τουριστικό Μάρκετινγκ σε μεταπτυχιακά προγράμματα του Πανεπιστημίου Πειραιώς και του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, και είναι συνιδρυτής του Opentourism.
σχόλια