Κάθεενότητα σχεδίων προσαρμόζεται στη φύσητων εκκρίσεων. Το αίμα, κινητήριος δύναμηγια ζωή, μοιάζει να φτάνει στο χαρτί μεπερισσότερη πίεση από τα δάκρυα πουαμυδρά διακρίνονται, έτσι όπως έχουναρχίσει να καταστρέφουν τους σχεδιασμένουςπύργους σε μια σειρά από μικρά, εύθραυστακαι περισσότερο ρομαντικά σχέδια, ενώταυτόχρονα το σπέρμα, σε μικρότερηποσότητα, δίνει μια παιχνιδιάρικη καιενίοτε κριτική για τη φύση-ιδιότητα τουσυμβολικού χαρακτήρα του συγκεκριμένουυγρού και την ανδρική δύναμη που μπορείνα χρησιμοποιηθεί άλλοτε υγιώς καιάλλοτε καταχρηστικά. Το σωματικό στοιχείοείναι πολύ σημαντικό σε αυτά τα σχέδια,τα οποία φέρουν τα ίχνη του σώματος,όπως και στο καθολικό έργο του Fabre.Το σώμα, ακόμη και εάν απουσιάζει, αυτόκαθαυτό, υιοθετεί μέσα από τα ίχνη του(τις εκκρίσεις του, ακριβέστερα) το ρόλοτου συμβολικού μεταφορέα του νοήματοςτης ζωής και της κοινωνίας, τηςσεξουαλικότητας και του θανάτου.Περισσότερο από «αντικείμενα τέχνης»φτιαγμένα με «προκλητικά υλικά»(τα σωματικά υγρά που αποτελούν ταμπούγια την κοινωνική θέαση), η δουλειά αυτήαποτελεί πειστήριο «μιας ασταμάτητηςπροσπάθειας» προκειμένου κάποιοςνα επιβιώσει σε αυτό τον κόσμο... «ωςέχει». Το έργο του Fabre,τόσο στην εικαστική τέχνη όσο και στοθέατρο, διαπραγματεύεται την άμεσησχέση της Τέχνης με τη βιωμένη εμπειρία.
Τηνέκθεση συμπληρώνουν γλυπτά-εγκαταστάσειςόπως και μια βίντεο-προβολή. Ξεχωρίζουντο «I let myself drain», όπου βλέπουμε τοακριβές ομοίωμα του Fabreνα αιμορραγεί μπροστά σε ένα«ιστορικό-μουσειακό έργο». Βλέπονταςτα έργα των Φλαμανδών μαιτρ του παρελθόντοςμε μαστιγωμένους, αίματα και πληγές στοGroeningemuseum στην Bruges στο τέλος της δεκαετίαςτου ‘70, ο Fabre ξεκίνησε τηνενότητα των σχεδίων με αίμα που μοιάζειπια να καταλήγει σε αυτό το γλυπτό. Ανκαι ο τρόπος με τον οποίο είναι φτιαγμένοθυμίζει πια καταρχήν την τεχνική τουMaurizio Catelan,από τον οποίο έχουμε δει την πλατιάχρήση των ομοιωμάτων σε απρόβλεπτεςκαλλιτεχνικές αλληγορίες, και φυσικάτα μουσεία των κέρινων ή άλλων ομοιωμάτωνπου αναπαριστούν τη ζωή και την ιστορίαμέσω αυτής της γλώσσας, το έργο σίγουραέχει μια ξεχωριστή δύναμη που προδίδειτη στενή σχέση του Fabre μετα θεάματα! Τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία,τη χορογραφία!
Τοομοίωμα γίνεται η γλώσσα που τελικά μαςφέρνει πιο κοντά σε αυτό που θέλει ναεκφράσει από τα βάθη της ψυχής του, καιη στιγμή στην οποία γινόμαστε μάρτυρεςείναι ουσιαστικά έντονη! Ταυτόχρονα,στον άλλο όροφο, μια εντελώς διαφορετικήφιλόδοξη προσπάθεια, το γλυπτό «Ruinswith Tears»,ξετυλίγεται μέσα σε ένα μαύρο χώρο (πουαποτελεί κομμάτι του). Μια σειρά απόσχήματα που μοιάζουν με γυάλινα δοχείαγια δάκρυα συνθέτουν μαζί με διάσπαρτακομμάτια ανθρώπινου σώματος, λευκά(λόγω του υλικού με το οποίο είναιφτιαγμένα), μια ιδιαίτερα ανοίκειατοπογραφία. Το αλλόκοτο στοιχείουπερισχύει σε αυτό το γλυπτό με τέτοιοντρόπο που τελικά του δίνει ένα τόσοιδιαίτερο χαρακτήρα, παρ' όλο που οιαισθητικές, στυλιστικές και συμβολικέςαναζητήσεις είναι συγχρονισμένες μεένα διεθνές σύγχρονο γλυπτικό γίγνεσθαιμε αναφορές σε goth στοιχεία.Αυτό το έργο παρουσιάζεται για πρώτηφορά στον κόσμο στην γκαλερί Α.Δ. καικαλό θα είναι να μην το χάσετε.
