Κοίτα να δεις που εν μέσω κρίσης το σεμνό και ταπεινό φεστιβάλ που στήνει κάθε χρόνο - για έβδομη χρονιά φέτος - στη Χαλκίδα ο σκηνοθέτης Σταύρος Ιωάννου τείνει να πάρει τα πρωτεία απ' άλλα, πολύ πιο παχυλά επιχορηγούμενα, κιν/φικά φεστιβάλ στη χώρα μας.
Το Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας είναι παρεΐστικη υπόθεση και μου θυμίζει τις πρώτες εξορμήσεις στο μικρομηκάδικο φεστιβάλ Δράμας προ 20ετίας. Άσε που είναι εδώ σύσσωμο το σινάφι: Παπαστάθης, Αλευράς, Καβουκίδης, Χαρωνίτης, Σολδάτος, Μαλανδράκης, Κασόλας, Χρονάς κ.α., σκηνοθέτες, συγγραφείς, ποιητές και δημοσιογράφοι.
Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Η πρώτη ήταν το 2010 με το ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Κούνδουρο, όπου είχε έρθει το θηρίο και απείλησε την κριτική επιτροπή να μην τολμήσει να δώσει βραβείο στο...έκτρωμα που είχε γυριστεί γι' αυτόν. Τι να κάνουμε, μας υπερβαίνει...ήταν τα λόγια του συχωρεμένου του Θόδωρου Αγγελόπουλου σαν είδε τη στενοχώρια μου κατά τη διάρκεια κοινού τραπεζώματος. By the way, σήμερα παίζει να ξαναείναι εδώ ο Κούνδουρος για να τιμήσει τον Λάκη Παπαστάθη, κάτι για το οποίο αμφιβάλλω, αλλά πάντως θα χαρώ ειλικρινά να τον δω και να πούμε δυο λόγια.
Χθες μεσ' στο Θέατρο Παπαδημητρίου εορτάστηκαν και τα 40 χρόνια της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Ο Πρόεδρος Χάρης Παπαδόπουλος παρέλαβε το ειδικό βραβείο από τα χέρια του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας, Σταύρου Ιωάννου, και απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό. Αγαπάμε και στηρίζουμε Χάρη! Όχι για άλλο λόγο, δεν τα ξέρω καλά τα διασωματειακά, αν και είμαι μέλος της Ε.Ε.Σ. εδώ και χρόνια, αλλά για το ότι ο Χάρης αντιμετωπίζει ισότιμα, με την ίδια ζεστασιά, ΟΛΟΥΣ τους σκηνοθέτες, από τον πιο φτασμένο μέχρι αυτόν που κάνει τώρα την πρώτη μικρού μήκους ταινία του.
Τι να το κάνεις που είχε προηγηθεί ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρωνίτης, εκ μέρους της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών πάντα, και μας...γονάτισε με μία ομιλία που ξεπέρασε τη μισή ώρα ο φίλτατος;
Ευτυχώς σύντομος στη δική του εκτός προγράμματος ομιλία ήταν ο βετεράνος κινηματογραφιστής και οπερατέρ Νίκος Καβουκίδης, ο οποίος τυγχάνει και πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του φετινού φεστιβάλ.
Όχι τίποτα άλλο, μα θα βγαίναμε εκτός προγράμματος και πριν από την προβολή της Γώγου υπήρχε κι ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ιωάννου. Τίτλος του, Έλα τον Μάη να με δεις, και θέμα του η θρησκευτικότητα και η λειτουργικότητα των σπηλαίων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: πώς τα αναθήματα έγιναν τάματα, το ύδωρ εξαγνισμού, αγιασμός, ο Πάνας, Άι - Γιάννης, και οι Νύμφες, Αγία Τριάδα και Αγία Μαρίνα. Καλή δουλειά, αν και προσωπικά μου αρέσουν όλες οι μέχρι τώρα δουλειές του Ιωάννου: θεωρώ το συγκινητικό ντοκιμαντέρ του με τίτλο Ικέτες από τα πλέον αδικημένα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 2006. Το λέω εγώ που ήμουν ανταγωνιστής του με το Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ κι είχα φύγει με το β΄ βραβείο. Ομοίως, είχα ξεχωρίσει και τη φιξιόν ταινία του, Χορεύοντας στον πάγο, με την ευαισθησία που προσέγγισε το θέμα του και την καταπληκτική μουσική του Βαγγέλη Κατσούλη!
Πάμε και στην προβολή του δικού μου ντοκιμαντέρ, Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου, όπου έγινε το αδιαχώρητο και πολύ το φχαριστήθηκα! Όσοι παρακολούθησαν την ταινία στη Χαλκίδα κι έτυχε να την έχουν δει κι αλλού σίγουρα θα κατάλαβαν πως η χθεσινοβραδινή παρουσίαση ήταν η πιο θερμή ever! Αμέσως μετά ακολούθησε κουβέντα με το κοινό με θέμα φυσικά την Κατερίνα Γώγου και την ποίηση της.
Την ίδια ώρα ο Γιώργος Χρονάς στην είσοδο του κινηματοθέατρου είχε στήσει την Οδό Πανός και δεν προλάβαινε να πουλάει μισοτιμής το βιβλίο - cd Πάνω-κάτω η Πατησίων και το τεύχος του περιοδικού του - αφιέρωμα στη Γώγου. Λίγες ώρες πριν κάναμε και μια ωραία παρουσίαση της έκδοσης Πάνω-κάτω η Πατησίων, στην οποία ο Χρονάς μίλησε για το ιστορικό της κι εγώ για τις μελοποιήσεις στην ποίηση της Γώγου. Ωραία πράγματα τους λέμε, σχολίαζε δίπλα μου ο ποιητής, που θα τ' άκουγαν αυτά; Μόνο στη Νέα Υόρκη και στη Βαρκελόνη! Πως τού'ρθαν τώρα η Νέα Υόρκη κι η Βαρκελόνη του Χρονά, ένας θεός ξέρει ή μάλλον ποιητής είναι, ότι θέλει λέει και το λέει κι όμορφα κιόλας. Στην ίδια εκδήλωση το παρόν έδωσε και ο αγαπημένος ηθοποιός Τάκης Μόσχος, που κατέθεσε και μια δικιά του μαρτυρία για την Κατερίνα Γώγου. Πόσο χάρηκα που είδα ξανά τον Μόσχο μετά από μία δεκαετία! Από τότε δηλαδή που είχαμε δουλέψει μαζί σε μία μικρού μήκους ταινία στο Πέραμα με συμπρωταγωνίστρια του τη Μυρτώ Αλικάκη!
