Μπήκε στο μετρό 28ης Οκτωβρίου ανήμερα με κατεύθυνση το κέντρο. Κατσούφης ως απόρροια της αφραγκίας του, μα και χαρούμενος κατά βάθος που θα πήγαινε για καφέ με έναν φίλο. Το βαγόνι που επέλεξε ήταν τίγκα στους Καβάφηδες, πράσινοι, κόκκινοι, κίτρινοι Καβάφηδες, κατάσταση, η οποία - υπέθεσε - θα κυριαρχούσε και στα άλλα βαγόνια του συρμού. Όπου κι αν γύριζε το βλέμμα του, ανάμεσα από τσάντες και τσαντάκια, χαρτοφακέλλους, βαμμένα μαλλιά, σπορτέξ και γόβες, αυτό συναντούσε ποιητικά αποφθέγματα του Αλεξανδρινού. Ή, σωστότερα, αποσπάσματα που οι υπεύθυνοι της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. φρόντισαν να παρέχουν εν είδει αποφθεγμάτων σε μία προσπάθεια πνευματικής ανύψωσης του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού! Αμ δε...
Μπροστά από τη μπλε ταμπέλα με τη ροζ - γιατί ροζ; - επιγραφή Το σώμα μου στες ηδονές θα δώσω, μπαστακώθηκαν δύο έφηβοι με πλαδαρά άγουρα σώματα, ενδεχομένως ή μάλλον σίγουρα μεσ' στην ανηδονία, χάζεψαν για λίγο τη δήλωση του ποιητή κι έπειτα γύρισε ο ένας και είπε του άλλου δυνατά, προκλητικά, χρυσαυγίτικα, να τον ακούσουν όλοι: Μεγάλη πουστάρα!
Ο φίλος μας άρχισε τον εσωτερικό του μονόλογο: Κατακαημένο ελληνικό κράτος, η ποίηση στο μετρό και στα τρόλεϊ σε μάρανε, αν δια του συστήματος σου το μόνο χαρακτηριστικό που αποδίδουν τούτοι οι δύο νέοι στον μέγιστο των ποιητών είναι αυτό περί μεγάλης πουστάρας...Σκέφτηκε έπειτα να τα αρχίσει στα χριστοπαναγίδια τα γίδια, αλλά ευτυχώς κατέβηκαν στη στάση Πανεπιστήμιο από το Σύνταγμα που είχαν μπει.
Θυμήθηκε τότε έναν άλλο νεαρό που τον είχε ξεχωρίσει μέρα μεσημέρι μεσ' στο πλήθος της Ομόνοιας από ένα t-shirt που φορούσε με την επιγραφή Κάρμινα Μπουγάδα! Έλα δω, τού'χε πει, ο Carl Orff δεν κατέθεσε έργο ζωής ο ανθρωπάκος για να έρθει χρόνια μετά ο Χ-Ψ μαλάκας διαφημιστής και να τον ξεφτιλίσει. Το παιδί φυσικά τρόμαξε, καθώς δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Carl Orff και το μόνο που τού'χε απαντήσει ήταν: Η μάνα μου μού το πήρε δώρο...
Μεσ' στη συνθήκη του Φύγε συ - Έλα συ των πολλών στάσεων του μετρό, μία ευτραφής κυρία γύρω στα πενήντα πήγε και κάθισε ακριβώς μπροστά από την επιγραφή Το σώμα μου στες ηδονές θα δώσω. Είχε πόδια παραδόξως πρησμένα για την ηλικία της, φορούσε κόκκινο μαντήλι στο λαιμό και απ' τα αυτιά της, που έμοιαζαν ξεχειλωμένα, κρέμονταν σκουλαρίκια - πολυέλαιοι. Αχ, τι ωραία τα λέει ο Καβάφης, σχολίασε ρίχνοντας μια ματιά όλο λαχτάρα στον άγνωστο της τύπο που καθόταν όρθιος δίπλα της και που σε περίπτωση φρεναρίσματος, ελλείψει χειρολαβών, θα μπορούσε κάλλιστα να πιαστεί από το πληθωρικό της στήθος. Ως φαίνεται, ο εν λόγω τύπος δε συμμερίστηκε τις ποιητικές ανησυχίες της συνεπιβάτιδας του, εξ ου και ούτε γύρισε να την κοιτάξει, σα να είχε να κάνει με καμία τρελή.
Αυτή η σκηνή αρκούσε για να έρθει στο νου του φίλου μας ένα άλλο ποίημα του Καβάφη, αυτό που λέει
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες...
Έκανε τους συνειρμούς του: και το μετρό μέρος της πολλής συνάφειας του κόσμου είναι, όσο δε από πολλές κινήσεις κι ομιλίες άλλο τίποτα! Ύστερα, καθώς ξεχύθηκε από τα έγκατα της γης στην ηλιόλουστη Αθήνα, αποφάσισε ότι δεν θα ξαναχρησιμοποιήσει το μετρό, τουλάχιστον μέχρι να αντικατασταθούν οι μπλε, πράσινοι και κόκκινοι Καβάφηδες από τις λιγότερο βλαβερές διαφημίσεις οδοντόκρεμας, φρουτοχυμών, ανόητων best - sellers και χαμπουργκεράδικων. Τέτοιες διαφημίσεις πάνε ταμάμ με το μετρό, ο Καβάφης δεν κολλάει και δεν θα κολλήσει ποτέ! Είπε, από μέσα του πάντα!
* Στο βίντεο του post, το ποίημα ''Μακρυά'' του Κ. Π. Καβάφη μελοποιημένο από τον Μιχάλη Τρανουδάκη και ερμηνευμένο από τον Παντελή Θεοχαρίδη
