Εντάξει, όχι ακριβώς και band discovery of the year, αφού οι τρεις Αυστραλοί πιτσιρικάδες ξεκίνησαν να παίζουν από τα τέλη του 2011.
Και έκαναν σχεδόν αμέσως επιτυχία.
Ένα EP (Virginity, 2011) στo diy label I Oh You - που "προσπαθεί να εντυπωσιάσει τα χαριτωμένα κορίτσια από το 2009" - και.. μπουμ, αυτό ήταν:
Δισκογραφικές, road manager, περιοδεία σε ολόκληρη την Αμερική και Ευρώπη, τα απαραίτητα βίντεο κλιπ, και πάει λέγοντας.
Ανέκαθεν με ξεπερνούσε το πώς ακριβώς μερικές μπάντες βρίσκονται από το εφηβικό προβάδικο και τα live στις εγκαταλελειμμένες αποθήκες της γειτονιάς, σε περιοδείες και ξενοδοχεία στην άλλη κυριολεκτικά άκρη της γης εν μία νυκτί.
Κι αν όχι εν μία νυκτί, έστω μετά από τέσσερα single που τα βγάζουν μόνοι τους, και τα εκπέμπει ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός.
Τέτοια ακριβώς περίπτωση φαίνεται να είναι και οι παιχνιδιάρικα άγουροι 22χρονοι Bleeding Knees Club, a.k.a Alex Wall (φωνή), Jordan Malane (κιθάρα), and Matt Woods (τύμπανα), από το Gold Coast.
Χριστέ μου όμως, τι ευχάριστη πιασάρικη pop surf/punk!
Το Bad Guys ήταν αυτό που έφερε το μεγάλο μπαμ που λέγαμε παραπάνω.
Ήταν το πρώτο τραγούδι του Virginity, και δικαίως έλιωσε στα ραδιόφωνα της χώρας.
Το NME τους βάζει μέσα στις 50 καλύτερες νέες μπάντες της χρονιάς.
Ήταν όλοι ακριβώς είκοσι χρονών.
Bad Guys
Ακόμα περισσότερο beach punk (σήμερα σκίζω στην ορολογία) στο Truth or Dare
Η υπόλοιπη ιστορία έχει ως εξής:
Οι Bleeding Knees Club ταξιδεύουν στην Νέα Υόρκη, όπου ηχογραφούν με παραγωγό τον Dev Hynes (The Horrors, Arctic Monkeys, Florence and the Machine, We Are Scientists κ.α..) το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ, Nothing To Do, που κυκλοφόρησε πέρσι κι εμένα μου φάνηκε κάπως χαζοχαρούμενο σε σχέση με το Virginity.
Nothing to Do
Teenage Girls
To χιτ Teenage Girls δεν είναι καθόλου τυχαίο αφού τα κορίτσια φαίνονται να λατρεύουν τους Bleeding Knees Club, και ιδιαίτερα τον frontman τους, Alex, και στα live τους παραληρούν.
Προφανώς και θυμίζουν τους Black Lips, στο πιο έφηβο και σίγουρα στο πιο φλώρικό τους, και τους ακούς πολύ ευχάριστα.
Clean cut kids της διπλανής πόρτας, κιθάρες και φωνητικά ακριβώς όπως μου αρέσουν, λουσμένα μαλλάκια, και το πιο τέλειο artwork μπάντας που είδα τελευταία.
Νομίζω προσπαθούν να είναι κάπως πανκς και ατίθασοι, αλλά φαίνεται από μακριά πως μυρίζουν τσιχλόφουσκα.
Μια χαρά, γιατί όχι;
Εμένα μου φτάνει, και μου περισσεύει!
**Tumblr
***Bandcamp
σχόλια