Με αφορμή αυτό εδώ το ποστ για το υπερ-τρυφερό project Much Loved (Πολυαγαπημένα) του φωτογράφου Mark Nixon, μου ήρθε μία ιδέα!
Ο Nixon φωτογραφίζει τα πορτρέτα από παλιά παιδικά αρκουδάκια που αγαπήθηκαν μέχρι να φθαρούν τελείως.
Κάλεσε, λοιπόν, ανθρώπους να φέρουν το πιο αγαπημένο τους κουκλάκι στο στούντιο του, συνειδητοποιώντας προς έκπληξη του ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων αποκρίθηκαν ήταν ενήλικες που ακόμα φύλαγαν τον παιδικό καλύτερο τους φίλο
"Ήταν σαν να κρατούσαν ένα μυστικό τόσα χρόνια, φυλάγοντας τα, και τώρα είχαν μια πραγματική ευκαιρία να δείξουν σε κάποιον πόσο σημαντικό είναι γι' αυτούς το συγκεκριμένο κουκλάκι", λέει ο φωτογράφος.
Σας θυμίζει κάτι;
Όλοι είχαμε ένα κουκλάκι σαν παιδιά το οποίο δεν μπορούσαμε με τίποτα να αποχωριστούμε, κι είχε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας.
Ένα λούτρινο ζωάκι που για άγνωστους λόγους ξεχωρίσαμε απ' όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια και το φυλάξαμε μέχρι σήμερα, δεκαετίες μετά, ως παιδικό ενθύμιο.
Μπορεί ακόμα να κοσμεί το κρεβάτι μας, ή να είναι έστω φυλαγμένο σε κάποια κούτα.
O "Φρουφρού", 21 ετών
Τελειώνοντας το ποστ για τον Nixon, μου ήρθε στο μυαλό ο Φρουφρού!
Το πιο αγαπημένο μου παιδικό κουκλάκι.
Και συγκινήθηκα. Πολύ.
Τον είχα ξεχάσει κάπως...
Ο Φρουφρού είναι ένας μικρός ροζ σατέν ελέφαντας με τα γράμματα του αγγλικού αλφαβήτου τυπωμένα σε όλο του το σώμα, και μία ραμμένη καρδούλα στο μέρος της καρδιάς που έγραφε " Η πιο Μεγάλη Αγάπη."
Λες και το ήξεραν!
Μου τον έφεραν δώρο πριν 21 χρόνια, κανείς δεν θυμάται ποιός, κι αμέσως έγινε το κλικ.
Ήμουν σχετικά μεγάλη για λούτρινο κουκλάκι αγκαλιάς, κι όμως, ο Φρουφρού έγινε το πιο σημαντικό πράγμα στον μικρόκοσμο μου.
Φρουφρού τον ονόμασα εγώ. Δεν ξέρω γιατί..
Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε όταν τον είδα έτσι ροζ ροζ και φουσκωτό.
Κοιμόμουν πάντα μαζί του, και τον κουβαλούσα και στις διακοπές.
Όταν πια ήρθε ο καιρός να τον μαζέψω φρόντισα να τον πλύνω και να τον βάλω σε προστατευτικό ύφασμα.
Πριν λίγες μέρες έψαξα αμέσως να τον βρω!
H ψυχολογία λέει πώς κάποια αρκουδάκια, ή κουβερτούλες σε άλλες περιπτώσεις, εκλαμβάνονται από το παιδικό μυαλό σαν μεταβατικά αντικείμενα:
Είναι το επόμενο κάπως ανθρωπόμορφο πράγμα μετά το οικείο πρόσωπο ή την αγκαλιά του γονιού, κι έτσι προσφέρουν ανακούφιση, σιγουριά, κι ασφάλεια στο παιδί.
Γι' αυτό και πολλές φορές ένα παιδί δεν αποχωρίζεται με τίποτα το αγαπημένο του κουκλάκι, ακόμα κι αν αυτό έχει φθαρεί εντελώς από την χρήση, συγγνώμη, από τις αγκαλιές εννοώ.
Λέει επίσης, η ψυχολογία, ότι για τους ίδιους λόγους βρίσκουμε ακόμα και σαν ενήλικες ανακούφιση, ασφάλεια, παρηγοριά στα παλιά μας παιχνίδια:
Μας θυμίζουν εκείνη την εποχή της παιδικής μας ηλικίας, κι επειδή το σώμα όπως και το μυαλό μας θυμάται, πλημυρίζουμε από αυτό το ίδιο αίσθημα ασφάλειας.
Ίσως και μελαγχολίας, ενίοτε..
Αποφάσισα να κάνω αυτό εδώ το ποστ, καλώντας όσους αναγνώστες θέλουν να μου στείλουν κι αυτοί μια φωτογραφία με το παλιότερο και πιο αγαπημένο τους κουκλάκι που δεν αποχωρίζονταν ποτέ, συνοδευόμενο από μια μικρή ιστορία- ανάμνηση τους απ' αυτό, και φυσικά το όνομα και την ηλικία του (του λούτρινου!)
Λοιπόν;
Ποιό ήταν το δικό σας αγαπημένο κουκλάκι;
Πώς το έλεγαν, και πόσο χρονών είναι; Το έχετε ακόμα κρατημένο;
Στείλτε μου μια φωτογραφία, και δυο λόγια γι' αυτό, και θα το δείτε στο επόμενο σχετικό ποστ!
email: [email protected]
:)
σχόλια