Από τη συζήτηση που έγινε το Σαββατοκύριακο στη Βουλή για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης, αυτό που στην αρχή δεν κατάλαβα είναι η «μονομαχία ήθους» στην οποία προσκάλεσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τον ομόλογό του στον ΣΥΡΙΖΑ. Όλες οι άλλες μονομαχίες, «πολιτική», «θεσμική», «επιστημονική», στις οποίες επίσης κάλεσε ο Βενιζέλος τον Τσίπρα, μπορεί να τις φανταστεί κανείς: στην επιστημονική π.χ. μονομαχία τους, θα βάζανε κάτω τα πτυχία τους για να δούμε ποιος αποφοίτησε με καλύτερο βαθμό. Αν τα πράγματα χοντραίνανε, μπορεί και να τα κάνανε ρολά, προσπαθώντας να ρίξει ο ένας μία «πτυχιά» (τυλιγμένο πτυχίο σαν ρόπαλο) στο κεφάλι του άλλου.
Έχουμε, επίσης, ακούσει για μονομαχία στο Ελ Πάσο, μονομαχία στον Κόκκινο Ήλιο, και δεν συμμαζεύεται. Θα μπορούσε να γίνει και μια αναμέτρηση σούμο, αν και σε αυτή την περίπτωση βλέπω τον Τσίπρα χαμένο από χέρι. Αλλά μονομαχία ήθους; Θα εξαπέλυαν ο ένας εναντίον του άλλου τις συμβάσεις για τα υποβρύχια που γέρνουν; Ή τις εφημερίδες της κυβέρνησης με τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών, που είχε συντάξει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;
Ύστερα ήρθε η ομιλία του πρωθυπουργού και η απορία μου ξεδιαλύθηκε. Μονομαχία ήθους είναι να λες στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι δεν τον κοιτάς για να μη βάλεις τα γέλια και να έχεις στυλ μάγκα που του πειράξανε την γκόμενα κάτι τσογλάνια από μικρότερη τάξη, αλλά αυτός δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια. Δηλαδή, κάτι σαν συνεδρίαση 15μελούς σε σχολείο κακομαθημένων, όπου ο υποτίθεται αρχιμάγκας προκαλεί τον αντίπαλο σε μονομαχία για το ποιος την έχει πιο μεγάλη.
Τα πράγματα σοβαρεύουν, αν σκεφτεί κανείς ότι ο κ. Σαμαράς είναι, με διάφορες διακοπές, σχεδόν 40 χρόνια στο Κοινοβούλιο. Σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά, όπως και σε αυτήν του βουλευτή, μετά από δεκαετίες πείρας έχεις μάθει να τη σέβεσαι, να κρατάς την ψυχραιμία σου ή και να διορθώνεις τον νεαρό ανταγωνιστή, αν υποπέσει σε λάθη εξαιτίας της απειρίας του. Αλλά να ειρωνεύεσαι ή να ζητάς ως προϋπόθεση για να υπάρξει κοινοβουλευτικός διάλογος να έχει η αντιπολίτευση «μία άποψη και όχι δέκα», δίνοντας το πράσινο φως για κάθε είδους ασχήμια; Φταίει μετά ο Άδωνις Γεωργιάδης να λέει από το βήμα της Βουλής ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη;
Η απάντηση σε όλα αυτά βρίσκεται στο καθημερινό ωράριο του υπουργού Υγείας: από τις 7 το πρωί μέχρι τη 1 το βράδυ ο κ. Γεωργιάδης παίζει με το twitter, στέλνοντας μηνύματα στα οποία επαινεί τους φίλους και κατατροπώνει –φαντασιακά– τους εχθρούς. Στο Καζακστάν ήταν εκπροσωπώντας τη χώρα, στον Δένδια έστελνε tweet με συγχαρητήρια για την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ. Ανάμεσα στις twittoμαχίες, βρίσκει λίγο χρόνο για να απολύσει τους γιατρούς από τον ΕΟΠΥΥ ή κλείνει και κανένα νοσοκομείο. Πρόκειται για διαταγές της Τρόικας, τις οποίες ούτε θέλει ούτε μπορεί να παραβεί. Το μόνο, λοιπόν, που του μένει είναι να αποκαλεί ψυχικά διαταραγμένη την Κωνσταντοπούλου, ώστε να διαλυθεί η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου αλλά και να καταρριφθεί κάθε έννοια σεβασμού σε αυτό.
Μπορεί να έδειξε ότι δεν σέβεται το «μαγαζί» που του έδωσε τόσα χρόνια δουλειά –και πώς να σεβαστείς κάτι στο οποίο έχεις μπει από το παράθυρο, με κομματικά πιστοποιητικά–, αλλά την Κυριακή το βράδυ ο κ. Σαμαράς δεν είχε και πολλές εναλλακτικές τακτικές στη διάθεσή του: τις προεκλογικές του εξαγγελίες για επαναδιαπραγμάτευση, μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης κ.λπ. τις έχει όλες καταπατήσει. Η παραγωγική οικονομία της χώρας καταρρέει, οι μεγάλες επιχειρήσεις την κοπανάνε στο εξωτερικό, παρέα με τους νέους της χώρας. Τα όποια διαπραγματευτικά ατού είχε τα δώρισε στο Βερολίνο, με αποτέλεσμα να μην του έχουν εμπιστοσύνη ούτε οι προστάτες: πώς να εμπιστευθείς κάποιον που υπακούει σε ό,τι και αν του πεις;
Τώρα η Τρόικα ζητάει καινούργια μέτρα. Δεν μπορεί να μην τα πάρει, αλλά, αν υπακούσει, θα πέσει η κυβέρνηση. Όσο για τη μονομαχία ήθους, σε αυτήν είναι σίγουρα χαμένος...
σχόλια