Δεν με ενδιαφέρουν τα βιογραφικά των συντελεστών της παράστασης που παρακολούθησα χθες βράδυ στο θέατρο ''Βυρσοδεψείο'', ούτε το πόσο σπουδαίοι είναι ή δεν είναι, ούτε τι κριτικές πήραν οι προηγούμενες δουλειές τους. Αναφέρομαι περισσότερο τώρα στη σκηνοθέτιδα Έλλη Παπακωνσταντίνου και στη χορογράφο Βάλια Παπαχρήστου, γιατί τον συνθέτη Τηλέμαχο Μούσα τον γνωρίζω. Και όχι απλά τον γνωρίζω, αλλά το 2008 είχα την τύχη να τον κινηματογραφήσω μαζί με τον Δημήτρη Καμαρωτό, ως Stationery Machinery δηλαδή, σε ένα μικρού μήκους rockumentary που γύρισα με τη συμμετοχή του Damo Suzuki των θρυλικών CAN και της Σαβίνας Γιαννάτου.
Λέω λοιπόν πως το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή που κάθομαι και γράφω για ό,τι είδα είναι η έντονη εναλλαγή των συναισθημάτων που μου προξένησε μέσα σε 60 λεπτά: Η αρχική απορία που έγινε θαυμασμός για ν' ακολουθήσουν ο αποτροπιασμός και η φρίκη, η θλίψη που μετατράπηκε σε πικρή συνειδητοποίηση μιας ζώσας εξωθεατρικής κατάστασης και εντέλει όλα αυτά μαζί που οδήγησαν σε μία βίαιη εξέγερση εν είδει εκτόνωσης εντός μου, όπως και εντός του καθενός θεατή ξεχωριστά.
Και εξηγούμαι: Το πρώτο μέρος της παράστασης ''Δέρμα'' διεξάγεται στον προθάλαμο ενός άλλου Ιατρείου Πόνου που θυμίζει τροπική ζούγκλα. Η περιέργεια ζωηρεύει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει σαν ξέρεις ειδικά πως με μια βάρκα και έναν σαλό Βαλκάνιο βαρκάρη θα οδηγηθείς στην Αχερουσία.
Εκεί θαυμάζεις το σκηνικό που έστησαν ο Τέλης Καρανάνος με την Αλεξάνδρα Σιάφκου! Κάθεσαι στα τσουβάλια πάνω στην ξύλινη σχεδία και καθώς διασχίζεις το υδάτινο ντεκόρ γίνεσαι μάρτυρας μικρών τελετουργιών. Το δεύτερο μέρος έχει τελειώσει και συνδέεσαι κανονικά με το τρίτο και μεγαλύτερο.
Εκεί, στο Εργοστάσιο, γίνεσαι μάρτυρας μιας ποιητικής Αλληγορίας που σίγουρα οφείλει πολλά στο ''Metropolis'' του Fritz Lang, όπως και στον βουβό κινηματογράφο γενικότερα, αλλά και στο splatter τύπου ''The Texas chainsaw massacre''.
Άνθρωποι – μηχανές σαν ζόμπι υπακούουν στις βάναυσες επιταγές του Καπιταλισμού. Γυμνώνονται, γίνονται σφάγια στο τραπέζι φασιστών εκδορέων και το σεξ ισοδυναμεί με σκηνικό θανάτου, όπως θα το ήθελε και ο Pasolini στα τελευταία του.
Στο τέλος, η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου: Το παραδοσιακό ποντιακό ''Πάρθεν η Ρωμανία'' παντρεύεται με τον industrial punk ήχο, οι εκδορείς σφάζουν τα κορμιά στο ρυθμό του και η σαδίστρια επιστάτρια του Εργοστασίου χτυπάει τα παϊδάκια να μαλακώσουν. Την ίδια ώρα που η εκπρόσωπος του Καταναλωτισμού θα σταθεί ως χαζοχαρούμενη γκόμενα μπροστά στο κοινό για να διαφημίσει την πραμάτεια της, η επιστάτρια θα δείξει μαρκίζες με αποσπάσματα από τον ''Ύμνο εις την Ελευθερίαν'' του Σολωμού: ''Σε γνωρίζω από την όψη που με ΒΙΑ μετράει τη γη'' διαβάζεις και θες να σηκωθείς να ουρλιάξεις για μια σκατοελλάδα που σου γαμάει τη ζωή μέρα με τη μέρα και σε βυθίζει σε μια φρίκη τρισχρειρότερη απ' την αλληγορία αυτού του αλλόκοτου θιάσου.
H επανάσταση παρ' όλα αυτά επιτυγχάνεται: Η μαυροντυμένη ζητιάνα πετάει τα ενδύματα της και εξεγείρεται, οι μισάνθρωποι φασίστες μένουν αδρανείς και μια νέα γυναίκα – σύμβολο ερωτικής ελευθεριότητας μπουκώνει το στόμα της Κατανάλωσης με τα ανθρώπινα τεμάχια.
Οι πέντε άνδρες, ο Adrian Frieling, ο Γιάννης Μπόγρης, ο Λευτέρης Ζημιανίτης, ο Άλκης Ζούπας και ο Άγγελος Καλίνογλου μαζί με τις πέντε γυναίκες, την Ευτυχία Κιουρτίδου, τη Νεφέλη Παπαδερού, τη Βάλια Παπαχρήστου, την Εύα Αλεξανδρή – Φάκλαρη και τη Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, πέφτουν σε κωματώδη κατάσταση. Έπειτα, όταν η μουσική και τα φώτα σβήσουν, σηκώνονται και υποκλίνονται μπροστά στο αποσβολωμένο κοινό τους.
Υποκλίνομαι με τη σειρά μου στην Έλλη Παπακωνσταντίνου για τη σκηνοθεσία της, στις Βάλια Παπαχρήστου – Χριστίνα Σουγιουλτζή για την κίνηση των ηθοποιών και στον Τηλέμαχο Μούσα για τη λειτουργικότατη μουσική του! Παίζει νά'ναι ότι καλύτερο είδα στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια!
Πάντως εγώ κάτω από τον τίτλο ''Δέρμα reloaded'' θα πρόσθετα και το περίφημο σύνθημα της εποχής που βλέπω τακτικά σε τοίχους: ''Σε ταΐζουν Φυλή και σου κλέβουν τη Ζωή''...
* Η παράσταση ''Δέρμα reloaded'' της Έλλης Παπακωνσταντίνου θα παίζεται μέχρι την 1η του Δεκέμβρη, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 21.00, στο θέατρο ''Βυρσοδεψείο'' (Ορφέως 174, Βοτανικός)
