Απολύτως δίκαιος ο χαρακτηρισμός "φαρσοκωμωδία" ή ακόμη χειρότερα "τσίρκο" που αποδίδεται τις τελευταίες μέρες στη διαδικασία του διαγωνισμού αδειοδότησης τηλεοπτικών συχνοτήτων, που απόψε το βράδυ ολοκληρώνεται. Δίκαιη, όμως, και η σύγχυση που προκύπτει σε καθεστώς απόλυτης διαφάνειας, για την οποία η κυβέρνηση κόπτεται σε όλους τους τόνους τους τελευταίους 8 μήνες. Γιατί, όταν υπάρχει διαφάνεια, δεν υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα, όλα μπαίνουν στα κουτιά και τη σειρά τους και οι απορίες λύνονται εύκολα. Αντίθετα, εδώ και δύο μέρες, ούτε τα λιτά κι απέριττα non - papers διαφωτίζουν, ούτε εξηγούν: για την ακρίβεια, συμβάλλουν στο ακριβώς αντίθετο, στην ατμόσφαιρα παραφιλολογίας, στα όρια της ανεκδοτολογίας και στη δημιουργία πεντάρφανων ερωτημάτων που ακυρώνουν τις προθέσεις της κυβέρνησης για διαυγείς διαδικασίες.
Δεν αμφισβητείται η απολύτως μοναχική προσπάθεια του κάθε εμπλεκομένου διεκδικητή στο booth της αποστειρωμένης διαδικασίας. Ούτε φυσικά μπορεί να δοθεί βάση στα "ρεπορτάζ" της φήμης, διατυπωμένα με κωδικές ονομασίες και όρους συμμοριτοπολέμου που έπαιζαν χθες στα δελτία ("άνοιξε το παράθυρο μία φορά κι αυτό ήταν μήνυμα, ανοιγόκλεισε δύο κι αυτό ήταν ένα άλλο"). Αστειότητες, που μόνο στο για "Ποιόν χτυπάει η κουδούνα" με τον Παπαγιαννόπουλο θα προκαλούσαν γέλιο. Εδώ, τα ερωτήματα είναι συγκεκριμένα:
1.
Πώς είναι δυνατόν, αφού όλοι είναι αποκλεισμένοι και όλα τα στόματα κλειστά, με το που βγαίνει στη δημοσιότητα το δεδομένο της πρώτης άδειας που κλείδωσε, όλοι όχι απλώς να μαντεύουν, όχι να αναρωτιούνται, αλλά να θεωρούν δεδομένα τα χέρια, στα οποία "κάθισε" η πρώτη άδεια; Δεν παθαίνει κάποιος τυχαία πυρετό με το όνομα του Βαγγέλη Μαρινάκη κι αρχίζει να φωνάζει στα social media. Το viral του πράγματος και η ψυχολογία του πλήθους έρχεται μετά. Στο πώς διοχετεύεται με χιούμορ -ή χωρίς- η είδηση στην αρχή, είναι άλλη ιστορία. Ποιο, άραγε, θα είναι το αιτιολογικό της κυβέρνησης, όταν με το καλό ανακοινωθούν και επισήμως οι λεπτομέρειες ακριβώς αυτής της ιστορίας που σηματοδοτεί το τέλος της παλιάς διαπλοκής, όπως ευαγγελίζεται; Πώς θα απαντηθεί αυτό; Στο ότι έκαναν μαντεψιές οι πολίτες και έπεσαν μέσα;
2.
Από την αρχή (έως το τέλος, που σε λίγες ώρες πλησιάζει), η κυβερνητική πλευρά έχει ξεκαθαρίσει ότι σε επίσημες ανακοινώσεις θα προχωρήσει μετά το πέρας της διαδικασίας, όπως είναι και το ορθό. Ωστόσο, για την ώρα παραμένει ασαφές, αν θα δοθούν λεπτομέρειες για τη σειρά, με την οποία οι νέοι - και παλαιοί - καναλάρχες απέκτησαν τις πολυπόθητες άδειες, και για τα ποσά, βάσει των οποίων αυτές αποκτήθηκαν. Ας υποθέσουμε, ότι αν γνωστοποιηθούν τα ποσά, αυτομάτως γίνεται κατανοητή και η σειρά απόκτησης των αδειών. Όσο μεγαλύτερο το ποσό που δόθηκε σε κάθε φάση, τόσο πιο σαφές ποιος βρέθηκε εκτός και ποιος συνέχισε. Όμως, ακόμη είναι απολύτως άγνωστη η φύση των λεπτομερειών που θα κοινοποιηθεί. Και είναι πολλές για να συνοψιστούν σε μία γενικόλογη ανακοίνωση - περιγραφή των όσων έγιναν. Ειδικά, όμως, για τα ποσά (άρα και για τη σειρά) δεν θα πρέπει να υπάρξει η παραμικρή ασάφεια. Γιατί, από αυτήν ακριβώς θα φανούν οι διαδρομές, που οδήγησαν σε κάθε βήμα της διαδικασίας (το ποιος έκοψε πρώτος το νήμα, ποιος δεύτερος και πάει λέγοντας, πρακτικά χαρτογραφεί και φωτίζει πολλά από τα μέχρι σήμερα θολά σημεία). Όσο δε για τα ποσά που 'χτυπήθηκαν', η κυβέρνηση που εξ αρχής στόχευε ακριβώς σ' αυτό, στα μεγαλύτερα δυνατά 'χτυπήματα', δηλαδή, θα πρέπει να πανηγυρίσει για τον τρόπο, με τον οποίο κατάφερε να συγκεντρώσει τόσο χρήμα στο κρατικό πουγκί. Υπό κανονικές, ευλογητές και σύννομες συνθήκες το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να γίνει γνωστό, είναι ακριβώς το ύψος των ποσών αυτών. Και για να πάρει τα εύσημα η κυβέρνηση και για να είναι άπαντα διαφανή σε ένα τέτοιο ζήτημα δημοσίου συμφέροντος και ενδιαφέροντος.
3.
Γιατί το εγχειρίδιο διαδικασίας έφτασε στους άμεσα ενδιαφερόμενους με τέτοια καθυστέρηση, δηλαδή, στις 12.04 το βράδυ της Παρασκευής προς ξημερώματα Σαββάτου και ενώ επρόκειτο για μία περίπλοκη διαδικασία, πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, που απαιτούσε διάβασμα και επίλυση αποριών; Το λογικό θα ήταν, για λόγους διαφάνειας και καλής προαίρεσης, βεβαίως βεβαίως, η κυβέρνηση να επιθυμεί όσοι μπουν στα booths να είναι απολύτως ενημερωμένοι και καταρτισμένοι για τις λεπτομέρειες.
4.
Ο κόσμος δεν είναι κουτός, ασχέτως τι νομίζουν οι εκάστοτε εκπρόσωποι Τύπου και οι παλαιοί και νέοι διαχειριστές της τηλεοπτικής πραγματικότητας. Και φυσικά, ως κυβέρνηση μπορείς να υπαγορεύσεις τους ρυθμούς και τους τύπους της διαδικασίας, όχι όμως και τι θα αισθανθεί ο κάθε επιχειρηματίας και πώς θα αντιδράσει το επιτελείο του στην είδηση του αποκλεισμού. Όταν πολυσυζητημένος "παίκτης" μένει εκτός και δεν ανοίγει ρουθούνι - αντίθετα, οι φήμες τον θέλουν να ανοίγει σαμπάνιες - είναι λογικό να σκεφτείς ότι η διαφάνεια, μπορεί να εγγυηθεί τη διαδικασία, όχι όμως και τις μετά από αυτήν συμμαχίες.
5.
Και μετά είναι να απορείς και με το πώς έχουν αντιμετωπίσει το όλο ζήτημα, εδώ και μήνες τα κανάλια, με τον τρόπο που αντέδρασαν στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής τους, τη μέρα που πρακτικά διακυβεύτηκε - παίχτηκε στα ζάρια, ας λέμε καλύτερα - η επιβίωση τους: με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι άλλοτε "μαχητικές" εκπομπές σιώπησαν ή αρκέστηκαν σε κουρασμένα, παραιτημένα αναφιλητά. Ή σε ασόβαρα χιουμοριστικά σποτάκια που αποδείκνυαν έλλειψη βάθους ή σιγουριάς πολεμικής μηχανής. Ή ακόμη χειρότερα ανυπαρξία πυγμής στη διαχείριση της κρίσης. Η επίδειξη δύναμης των προηγούμενων χρόνων στηριζόταν στις πλάτες ενός συστήματος που πολιτευόταν με το "έλα, μωρέ, θα το φέρουμε στα νερά μας, στο τέλος θα συνεργαστούμε". Και αυτή, δυστυχώς, είναι η μεγαλύτερη δικαίωση για την κυβέρνηση - και την πρακτική της - στην παρούσα φάση.
