Ο σωστός τίτλος είναι «μια Κυριακή στην εξοχή με το άλμπουμ της Κικίτσας» –νομίζω ότι είναι το πιο όμορφο άλμπουμ που έχω ακούσει φέτος- «και όλα τα αναπάντεχα της αρκαδικής επαρχίας». Ανάμεσα στα πλατάνια, τις φτέρες, τα νερά και την παρουσία της Αγίας Θεοδώρας –η οποία σκάει μετά από μία στροφή και είναι ένα απόκοσμο θέαμα, γι’ αυτό και προσελκύει και τέτοιο πλήθος- το Karma No Kusari παίρνει μια μεταφυσική χροιά, μετουσιώνεται σε κάτι εξωπραγματικό που γειώνεται κάπως από το dub και την φωνή της Kiki Hitomi (αυτή είναι η Κικίτσα) και αλλάζει συνεχώς διαστάσεις.
Μετράμε τα δέντρα που ξεφυτρώνουν από την σκεπή της μικρής εκκλησίας (17!) σε ένα φυσικό φαινόμενο που όντως είναι θαύμα (της φύσης) και σε κάνει να αναζητήσεις από περιέργεια τις ρίζες μέσα στην εκκλησία. Δεν τις βλέπεις. Απορείς πώς αντέχει το βάρος 17 δέντρων τεραστίων διαστάσεων, πώς φύτρωσαν εκεί, ποιος σκέφτηκε τέτοιο αρχιτεκτονικό κόλπο, άραγε πρώτα φύτρωσαν τα δέντρα και μετά χτίστηκε η εκκλησία ή το αντίστροφο; Για έναν περίεργο λόγο οι ρίζες έχουν τρυπώσει στα κενά ανάμεσα στις πέτρες και έχουν καταλήξει στη γη, στηρίζοντας τον μικρό ναό αντί να τον φορτώσουν με βάρος. Σαν εικόνα είναι μοναδική.
Η Αγία Θεοδώρα Βάστα κοντά στη Μεγαλόπολη είναι αξιοθέατο, το ξέρουν όσοι καταφθάνουν εκεί για θρησκευτικό τουρισμό με κάθε μέσο -όσο ο καιρός το επιτρέπει, μετά ρίχνει χιόνι και ο δρόμος κλείνει και οι θρησκευτικές εκδρομές προσφέρονται για πιο χαμηλό υψόμετρο.
Μιλάω με μια γιαγιά που προσπαθεί να καρφώσει το κερί στην άμμο που είναι σκεπασμένη με τρία δάχτυλα νερό (σε ένα μεταμοντέρνο μανουάλι σαν ψησταριά κολλητά στον βράχο) και μου λέει ότι ήρθε επειδή την είχε δει στην τηλεόραση, αλλά είναι «άλλο πράγμα» από κοντά. Μου δίνει το μπουκαλάκι να της γεμίσω με το αγίασμα που αναβλύζει από τα θεμέλια του ναού και μου δείχνει τα λουλούδια που είναι μέσα στην εκκλησία, το έτερο θαύμα, (το πρώτο είναι ο ναός), τα οποία είναι ακουμπισμένα μπροστά από την εικόνα της Αγίας, χύμα, χωρίς βάζο, και όμως δεν μαραίνονται. Της λέω «ίσως επειδή έχει φοβερή υγρασία;», αλλά επιμένει ότι η Αγία Θεοδώρα τα διατηρεί φρέσκα για μέρες. Σταυροκοπιέται, κάνει υποκλίσεις και φιλάει τις εικόνες. Συγκινημένη. «Στις 11 του μήνα έχει τη γιορτή της» μου λέει.
Την αποχαιρετάω γιατί οι υπόλοιποι της παρέας έχουν ξεκινήσει για καφέ στον Μύλο (έναν νερόμυλο που κόβει επιτόπου αλεύρι από σιτάρι, ολικής άλεσης και ζέας) και την ώρα που περπατάω στο καταπράσινο μονοπάτι, google-άρω για να βρω πληροφορίες για την Αγία Θεοδώρα:
«Η Αγία Θεοδώρα η Οσιοπαρθενομάρτυρας καταγόταν από μία φτωχή οικογένεια και εφόσον ήταν το μεγαλύτερο παιδί της, εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας της οικογένειάς της, αναγκάστηκε να μεταμφιεστεί σε άνδρα και να υπηρετήσει ως μισθοφόρος στρατιώτης με το όνομα Θεόδωρος. Τότε τον ερωτεύτηκε μία νεαρή κοπέλα (ως Θεόδωρο) και επειδή δεν υπήρξε ανταπόκριση, η νεαρή τον κατηγόρησε ότι την είχε αφήσει έγκυο. Έτσι φαίνεται να οδηγήθηκε στο μαρτύριο από την οικογένεια της κοπέλας». Υπάρχει και δεύτερη εκδοχή, ακόμα πιο μελοδραματική, αλλά με ίδια πάντα κατάληξη: τον μαρτυρικό θάνατό της επειδή κάποια την κατηγόρησε ότι την άφησε έγκυο, έτσι τα μαλλιά της έγιναν πλατάνια και το αίμα της έγινε νερό. Δηλαδή έγινε το εκκλησάκι-θαύμα που χτίστηκε τον 12ο αιώνα. Έχουμε ακούσει και χειρότερα, και για λιγότερο εντυπωσιακές εκκλησίες.
Η νότια Πελοπόννησος είναι ένας παράδεισος για τέτοιες απίστευτες ιστορίες. Το βράδυ, περνώντας από τον Πύργο του Άιφελ των Φιλιατρών, δυναμώσαμε την ένταση στο τραγούδι της Κικίτσας για να μην μπορεί να μιλάει κανείς. Η ιστορία της Αγίας Θεοδώρας έφτανε και περίσσευε για το ταξίδι.
Την ώρα που ήρθε η «θεία» γουρνοπούλα στο τραπέζι στην Κυπαρισσία, ξεχάσαμε και θαύματα και Αγίες.
Υ.Γ. Η Κικίτσα είναι η Γιαπωνέζα τραγουδίστρια των King Midas Sound. Και ο δίσκος της είναι σαν προσευχή.
σχόλια