«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» μας διδάσκουν οι Ρώσοι γιατί Ρωσική και όχι ελληνική η διδαχή; Μήπως γιατί η Ρωσία και η Τουρκία υπέγραψαν τη διακυβερνητική συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού «Τουρκική ροή», μήπως γιατί η Ελληνική συνείδηση έπεσε σε έναν βαθύ ύπνο δίχως όνειρα και μετατράπηκε, εν μια νυκτί, σε απρόθυμο ουραγό λησμονώντας την δυνατότητα της και την ικανότητα της να είναι δυναμικός πρωταγωνιστής;
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά και ας δούμε καθαρά τον κυρίαρχο λόγο της πτώσης αλλά και τον μεγαλύτερο εχθρό μας που μας εμποδίζει να σηκωθούμε.
Πολλά σε ελπίδες, περισσότερα σε προσδοκίες ξοδέψαμε και εμείς σε έναν πολλά υποσχόμενο ''σωτήρα'' και έτσι η απογοήτευση θόλωσε την κριτική ματιά μας και δυστυχώς δεν μας βοήθησε έγκαιρα να δούμε πως επρόκειτο όχι για κάποιον πολλά υποσχόμενο αλλά για κάποιον που υπόσχονταν πολλά.
Ίσως και να φταίει το εθνικό μας μούδιασμα, ο βαθύς συνειδησιακός μας ύπνος, η ανικανότητα του ''πάμε να το αλλάξουμε'' να διαδεχτεί το ''δεν αλλάζει με τίποτα'', η αδυναμία εντοπισμού της θέλησης και συνάμα η δυσκολία κατανόησης του ''όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος'' και εάν δεν υπάρχει βρίσκεται.
Όλα αυτά όμως γιατί, μήπως γιατί παρασυρθήκαμε από την άποψη πως ''Δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, αρκεί να πιάνει ποντίκια.'' και μήπως γιατί μέσω αυτής της άποψης πιαστήκαμε εμείς σαν ποντίκια όχι από τη γάτα αλλά από τη φάκα που εμείς οι ίδιοι τοποθετήσαμε με την θολωμένη από όλα τα παραπάνω κρίση μας;
Όλα αυτά όμως για να οδηγηθούμε μέσα από μια σειρά γεγονότων και καταστάσεων στον κυριότερο λόγο της πτώσης και στον μεγαλύτερο εχθρό που μας εμποδίζει να σηκωθούμε και πάλι, την χρεοκοπία. Όχι την οικονομική, ούτε την συνειδησιακή αλλά την χρεοκοπία της απογοήτευσης.
Ό Έρικ Χόφερ, ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς διανοητές, ο οποίος σε ηλικία 7 ετών τυφλώθηκε 8 χρόνια αργότερα στα 15 του ξαναβρήκε το φως του, μίλησε πρώτος για την απογοήτευση σαν ένα είδος χρεοκοπίας. Χρεοκοπία επειδή ξοδεύουμε πολλά σε ελπίδες και προσδοκίες.
Πολλά σε ελπίδες περισσότερα σε προσδοκίες ξοδέψαμε και εμείς σε έναν πολλά υποσχόμενο ''σωτήρα'' και έτσι η απογοήτευση θόλωσε την κριτική ματιά μας και δυστυχώς δεν μας βοήθησε έγκαιρα να δούμε πως επρόκειτο όχι για κάποιον πολλά υποσχόμενο αλλά για κάποιον που υπόσχονταν πολλά.
Οι επιπτώσεις της χρεοκοπίας της απογοήτευσης όμως δεν σταμάτησαν εκεί πέρα από την κρίση μας θόλωσαν και τα πιο ουσιώδη χαρακτηριστικά μας, τον αυτοσεβασμό, την αυτογνωσία, την αυτοκριτική. Αυτά τα τρία από μόνα τους είναι ικανά να μας οδηγήσουν από το σκοτάδι στο φως και στην απαλλαγή από κάθε μορφή χρεοκοπίας.
Και εδώ που φτάσαμε και καταλάβαμε ''τι έφταιξε;'' και ''τι φταίει;'' το πιο σημαντικό απαύγασμα της διαδρομής, ίσως και να είναι το ότι εάν θέλουμε επί τέλους να απαλλαγούμε από την χρεοκοπία και όλες τις μορφές αυτής πρέπει να αντιληφθούμε πως πρώτα και πάνω απ' όλα πρέπει να απαλλαγούμε από την πιο θανατηφόρα μορφή χρεοκοπίας, την απογοήτευση.
Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε, είτε θέλουμε να το δεχτούμε είτε όχι, υπάρχουν αυτοί που επιλέγουν να δουν την αρνητική πλευρά της, την ασχήμια της, το χάος και αυτοί που επιλέγουν να δουν την θετική πλευρά της και να πιστέψουν πως υπάρχει τάξη και προοπτική ακόμη και στις μέρες μας. Αυτό που κάνει τους δεύτερους να ξεχωρίζουν από τους πρώτους, αλλά και τους πρώτους να ξεχωρίζουν από τους δεύτερους είναι η απόφαση της στιγμής και αυτό που ίσως καταφέρει να βοηθήσει τους υπόλοιπους, τους αναποφάσιστους να διαλέξουνε πλευρά ίσως και να είναι η εμπέδωση της άποψης πως δεν είμαστε το αποτέλεσμα των περιστάσεων, αλλά το αποτέλεσμα των αποφάσεων μας.
σχόλια