Στους μύθους φανταζόμαστε. Πάντα πίστευα πως για την φαντασία ισχύει αυτό που λένε και την αγάπη, ότι δηλαδή όπως ακριβώς ποτέ ο άνθρωπος δεν σταματά να νιώθει πως ευεργετήθηκε από εκείνον που δημιούργησε μέσα του το συναίσθημα της αγάπης, έτσι και με τη φαντασία : ποτέ δεν μπορούμε να παύσουμε να είμαστε ευγνώμονες σε κάποιον ή σε κάτι που ζωντάνεψε και έθεσε σε κίνηση κάποτε μέσα μας τους μηχανισμούς της φαντασίας μας. Είναι στην κυριολεξία μηχανισμοί ζωογόνοι. Μηχανισμοί που ατονούν με την ηλικία και των οποίων το κέντρισμα καθίσταται, εξ'αυτού, όλο και πιο δύσκολο με την πάροδο του χρόνου.
Ο Βορέας θα κλέψει την Ωρείθυια μια νύχτα σαν κι αυτή, μια νύχτα σαν την αποψινή. Την είδε για πρώτη φορά στο ανεμένιο πέρασμά του από το μπαλκόνι της. Εκείνη χτένιζε τα μαυρομέταξα μαλλιά της πάνω σε μαρμάρινο μπαλκόνι. Μπαλκόνι πριγκιπικό και μοναχικό. Ο μπλε χιτώνας του πάφλασε σε απόσταση αναπνοής από το πάλλευκο δέρμα της κι ήταν αυτός ο παφλασμός που έκανε τα μάτια της να τον κοιτάξουν για πρώτη φορά. Πολυαγαπημένη κόρη του βασιλιά Ερεχθέα των Αθηνών, έμενε κλεισμένη στο παλάτι για να φροντίζει τον πατέρα της. Χρησμός είχε κάποτε φοβήσει τον Ερεχθέα καθώς του χε μυνήσει πως η Ωρείθυιά του θα τον εγκατέλειπε όταν ερωτευόταν. Κι εκείνος, τί άλλο πιο τυπικά ανθρώπινο θα μπορούσε να σκεφθεί από το να «τολμήσει» να εμποδίσει το αναπότρεπτο κρατώντας την στο σφαλιστό παλάτι; Μα μάταιη πάντα η ανθρώπινη τόλμη μπροστά στον Άνεμο. Ο Βορέας προσπάθησε να πάρει μαζί του την Ωρείθυια με την συγκατάθεση του Ερεχθέα, μα εξίσου μάταια. Τί άλλο είναι άλλωστε ο Έρωτας, θα μου πείτε, αν όχι μία ρυθμική κατάρριψη ματαιοτήτων, ματαιοτήτων που συχνά είναι υπερασπισμένες με αίμα πριν να υποκύψουν σ'Εκείνον;
Στους μύθους πιστεύουμε. Είναι αδύνατο να μην πιστέψεις σε κάτι που έχεις πρότερα μπορέσει να φανταστείς.
Πιστεύουμε με μία πίστη αλλιώτικη, μία πίστη που γίνεται όλο και πιο ασκητική καθώς η ονειροπολητική μας δυνατότητα δοκιμάζεται στο διάβα της ζωής. Πιστέψαμε σε κάτι του οποίου την φαντασιακή υπόσταση γνωρίζαμε εξαρχής, κατά κάποιο τρόπο λοιπόν, επιλέξαμε να πιστέψουμε. Και πώς θα μπορούσε να μεταφραστεί καλύτερα η πίστη μας σε έναν μύθο παρά από την παρουσία του στη ζωή μας σαν σημείο αναφοράς, σαν έναν τόπο άντλησης των αλληγοριών μας, σαν όχημα της αναγωγή μας από το πραγματικό στο φαντασιακό και τούμπαλιν, σαν όχημα αναγωγής μας στο άπειρο;
Ο Βορέας θα κατέβει από τη Θράκη για να αρπάξει την Ωρείθυια. Μία αρπαγή σφοδρή. Κοντά στον ιερό Ιλισσό. Μία αρπαγή που έφερε μαζί της κάτι πολεμικό, όπως οι αέρηδες όλων των χρονικών των προανναγγελθεισών υπαρξιακών διεκδικήσεων, ή μάλλον, μόνο όσων από αυτές δεν έχουμε προλάβει ν'απ-αρνηθούμε. Σε έναν άλλο μύθο άλλωστε η Αφροδίτη, θεά του Έρωτα, απάτησε τον Ήφαιστο, θεό της Φωτιάς με τον Άρη...θεό του Πολέμου. Ένας μη-αρνημένος Πόλεμος. Έτσι κι εδώ, το ίδιο πολεμικά, σε τούτη εδώ την ιστορία της Ωρείθυιας και του Βορέα, ο Ερώμενος δεν «κουράστηκε» από τους ανέμους που του ξέσκιζαν τους χιτώνες. Επέμεινε, όχι με σκοπό ν'αντιπαλέψει εκείνους που αντιστέκονταν στο συναίσθημά του, αλλά με την υπόσχεση προς στον ίδιο του τον εαυτό πως δεν θα πρόδιδε – δεν θ'αντιπάλευε ποτέ – το συν-αίσθημά του.
Στους μύθους επιστρέφουμε. Η οιωνεί (παρ)ουσία τους στη ζωή μας, μας κάνει να επιζητούμε την με νόημα επιστροφή μας σε αυτούς. Μία επιστροφή που κάθε φορά που επιτελείται μάς μαθαίνει και μας αποκαλύπτει κάτι καινούριο, σαν ένα κομμάτι γης που μπορούμε να μεταλλάσσουμε και να νοηματοδοτούμε κάθε τόσο, από τα πρώτα μέχρι τα τελευταία βήματα που επιχειρήσαμε πάνω του. Το ανεξάντλητο αυτό νόημά τους αποτελεί συγχρόνως και την πολύ συγκεκριμένη σημασία τους. Οι χίλιες τους οθόνες και τα νέα νοήματα ενώπιον των οποίων μας φέρουν ξανά και ξανά είναι ένας πλούτος του οποίου τα κλειδιά είναι ευτυχία να κατέχουμε.
σχόλια