"Την άνοιξη του 1971, συνάντησα ένα κορίτσι. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν σε ένα μάθημα Πολιτικών και Αστικών δικαιωμάτων. Είχε πυκνά ξανθά μαλλιά, φορούσε μεγάλα γυαλιά, δεν φορούσε μέικ-απ και ανέδυε μία αίσθηση δύναμης και αυτοκυριαρχίας την οποία βρήκα...μαγνητική. Μετά το μάθημα την ακολούθησα έξω από την τάξη με την πρόθεση να συστηθώ. Βρέθηκα αρκετά κοντά της ώστε να απλώσω το χέρι μου και να αγγίξω την πλάτη της, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω. Με κάποιο τρόπο, ήξερα ότι αυτό δεν θα ήταν άλλο ένα χτύπημα στον ώμο." Κάπως έτσι ο Μπιλ Κλίντον απέδωσε για πολλοστή φορά φόρο τιμής στην γυναίκα της ζωής του κατά τη διάρκεια προεκλογικής της συγκέντρωσης το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Μου φαίνεται ωστόσο ότι στην φρενήρη αυτή διαδικασία της προεκλογικής περιόδου των ΗΠΑ, την πιο σωστή ατάκα την άκουσα από το στόμα της Σούζαν Σαράντον (ναι, ναι!) η οποία αφού είχε ανακοινώσει ότι θα στηρίξει κάποιον από τους ανεξάρτητους υποψηφίους, ρωτήθηκε αν παρόλα αυτά πιστεύει ότι δεν θα μετανιώσει εκ των υστέρων που δεν θα στηρίξει την πρώτη γυναίκα υποψήφια για την Προεδρία των ΗΠΑ. Εκείνη αποκρίθηκε αφοπλιστικά : « Δεν θέλω μία γυναίκα. Θέλω την σωστή γυναίκα. »
Αχ, Σούζαν, πόσο δίκιο έχεις! Και πόσο κρίμα είναι, εν τέλει, η πρώτη γυναικεία υποψηφιότητα (και πιθανότατα Πρόεδρος) να μας εκβιάζει ουσιαστικά να την ακολουθήσουμε με την επίγνωση του ότι «Μετά τον Ντόναλντ το χάος». Ενώ το «Μετά την Χίλαρι, τί ;» που θα έπρεπε να είναι η κεντρική μας αγωνία, είναι τώρα απλά ο λόγος που η Χίλαρι θα είναι η επιλογή. Το θέμα με αυτή την προεκλογική περίοδο και εκστρατεία είναι ότι το πρόσωπο του Ρεπουμπλικανικού υποψηφίου δεν αφήνει περιθώρια διερώτησης ή διλήμματος, δεν αφήνει δηλαδή περιθώρια στην ίδια την ουσία της πολιτικής κρίσης και επιλογής του εκλογικού σώματος. Είναι τόσο φρικτό ό,τι αυτός και η πιθανότητα προεδρία του προοιωνίζονται που η Χίλαρι δεν μπορεί παρά να είναι η επιλογή, Σούζαν.
Η Χίλαρι (γνωστό tough cookie!) είναι μία επιλογή επιβεβλημένη λόγω όλων όσα εκείνη δεν είναι σε σχέση με τον αντίπαλό της. Η θέση πρέπει να παρθεί, Σούζαν, there's no other way, there really isn't.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ (και δεν ξέρω γιατί και πώς κολλάει αυτό εδώ!) τον τρόπο που γνώρισε τον Κλίντον, όπως εκείνη το είχε περιγράψει σε μία συνέντευξη κατά την προεκλογική εκστρατεία του συζύγου της το 1994 : «Καθόμουν εκεί στο τέλος του διαδρόμου της βιβλιοθήκης της Νομικής του Yale και απλά κάρφωσα τα μάτια μου πάνω του. Και απλά άρχισα να τον κοιτάζω. Και σκέφτηκα : Μ'αρέσει πραγματικά. Πρέπει να τον γνωρίσω. Και τότε εκείνος είδε ότι τον κοιτούσα και άρχισε επίσης να με κοιτά έντονα. Και ξαφνικά να 'μαι στην βιβλιοθήκη, χωρίς να μελετάω, περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που του μιλούσαν. E, και τελικά σκέφτηκα: 'Αυτό είναι γελοίο. Είμαι εδώ με αυτό το πρόσωπο και έτσι...άφησα κάτω τα βιβλία μου, πήγα προς τα εκείνον και του είπα :
« Αν είναι να συνεχίσεις να με κοιτάς κι εγώ να συνεχίσω να σε κοιτάω, τουλάχιστον να ξέρουμε ο ένας το όνομα του άλλου. Είμαι η Χίλαρι Ρόνταμ, εσύ ; »
σχόλια