Ξέρεις μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κουράζεται, να κουράζεται που δε μπορεί να αποφασίσει γρήγορα, που σκέφτεται ότι ίσως πάλι κάτι θα πάει στραβά, που δε μπορεί και κυρίως, που δεν ξέρει πως θα ήταν αν μπορούσε όταν έπρεπε. Πολλές φορές λέω ότι οι δεύτερες σκέψεις δεν έχουν χώρο, άλλες πάλι το ξανασκέφτομαι. Για να είμαι ειλικρινής ζω με αυτές και ελπίζω πως κάποια μέρα είτε θα τις αποδεχτώ , είτε θα τις εξαφανίσω. Ζω και ελπίζω δηλαδή. Πάντα μου άρεσαν τα μαθηματικά και πάντα αναρωτιόμουν μήπως αυτοί που ισχυρίζονται πως ένα συν ένα δεν κάνει δύο , γνωρίζουν κάτι παραπάνω από εμένα. Λένε πως στη φύση υπάρχει νομοτέλεια, πως ο πιο δυνατός πάντα επικρατεί. Εγώ ξέρω έναν Οδυσσέα που ήταν δυνατός αλλά δε γύρισε ποτέ, ξέρω και μια Πηνελόπη που δεν τον περίμενε. Ψάχνω τις αξίες μου, ψάχνω να βρω γιατί δε μπόρεσα όταν έπρεπε. Μάλλον δε θα ήθελα. Ίσως τα πράγματα να είναι πιο απλά και πιο ξεκάθαρα απ όσο νομίζουμε, τι νιώθω, τι νιώθεις, γιατί το νιώθεις, πότε ξεκίνησες να το νιώθεις, πότε θα σταματήσεις; Τα συναισθήματα εναλλάσσονται, μεγαλώνουν, μικραίνουν. Είναι σαν τον άνθρωπο, τα φυτά, τις εποχές. Ξεκινάνε μεγαλώνουν και σβήνουν αλλά πάντα δίνουν τη θέση τους σε κάτι πιο καινούργιο από αυτά. Νέοι άνθρωποι, νέα φυτά, νέες εποχές. Κατάλαβες; Μάλλον υπάρχει νομοτέλεια. Εγώ το πυθαγόρειο θεώρημα το χρησιμοποίησα , το χρησιμοποιώ συχνά όταν θέλω να πάω από τον πιο σύντομο δρόμο. Όλα κάπου χρειάζονται και όλα για κάποιο λόγο επινοήθηκαν. Και ας μη γύρισε ποτέ ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη και ας μην τον περίμενε και αυτή. Ποτέ δεν έμαθαν τι θα γινόταν. Οι άνθρωποι βλέπεις δεν είναι μαγνήτες, δεν έχουν αρνητικούς και θετικούς πόλους. Με αυτούς οι νόμοι δε λειτουργούν. Ή μπορεί και να λειτουργούν, σου λέω δεν ξέρω και εγώ υποθέσεις κάνω. Παρατηρώ μερικές φορές τον ουρανό που έχει μάθει πάντα να με γεμίζει με ελπίδες. Να αποδέχεσαι τις εποχές στο ξαναείπα, εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Μέσα Νοέμβρη, όλο και χειμωνιάζει.
σχόλια