Η φωτογραφία που δημοσίευσε στο Facebook η Shanna Niehaus και δείχνει την ίδια μαζί με τον 5χρονο γιο της Kainoa μαζί με την ιστορία που τη συνοδεύει έχει καταφέρει να συγκινήσει τις τελευταίες ημέρες χιλιάδες ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Βλέπετε αυτή τη στιγμή; Δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο» γράφει η Shanna, που αποφάσισε να μοιραστεί δημοσίως την ιστορία του πώς ένας σκύλος θεραπείας κατάφερε να δώσει ζωή στον αυτιστικό γιο της. Η μητέρα του Kainoa ανέβασε την φωτογραφία στη σελίδα Love What Matters και σε αυτήν φαίνεται η ίδια να κλαίει πίσω από τον γιο της, που είναι ξαπλωμένος παρέα με τον Tornado, τον νέο σκύλο-φύλακα της οικογενείας για παιδιά με Αυτισμό.
Η οικογένεια που μικρού Kainoa χρειάστηκε να ταξιδέψει από την Ιαπωνία στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Οχάϊο όπου έχει έδρα το κέντρο «4 Paws For Ability», ένας μη κερδοσκοπικός διεθνής οργανισμός που παρέχει σκυλιά σε παιδιά με ειδικές ανάγκες και σε βετεράνους που έχουν χάσει τα άκρα ή την ακοή τους. Και μετά από δύο χρόνια αναμονής και γραφειοκρατίας, η επιθυμία τους έγινε τελικά πραγματικότητα.
«Αυτή η εικόνα αποτυπώνει το πρόσωπο μιας μητέρας που βλέπει το παιδί της, το οποίο δεν μπορεί να αγκαλιάσει, να πλύνει, να ντύσει, να αγγίξει ελεύθερα, να ξαπλώνει στην αγκαλιά του νέου του σκύλου, με την δική του ελεύθερη βούληση» εξηγεί η Shanna, που στη συνέχεια γράφει για το πώς ένιωσε όταν έγινε μάρτυρας στο «άμεσο και γεμάτο νόημα δέσιμο» του Kainoa με τον σκύλο.
Ολόκληρο το μήνυμα της Shanna:
«Βλέπετε αυτή τη στιγμή; Ποτέ δεν έχω βιώσει μια στιγμή όπως αυτή. Χθες ήταν η πρώτη μέρα που ο 5χρονος γιος μου συνάντησε τον Tornado, τον νέο του σκύλο θεραπείας. Είμαστε Αμερικανοί που ζούμε στην Ιαπωνία και προετοιμαζόμασταν δύο χρόνια για να τον συναντήσουμε.
»Αυτή η εικόνα αποτυπώνει το πρόσωπο μιας μητέρας που βλέπει το παιδί της, που δεν μπορεί να αγκαλιάσει, να πλύνει, να ντύσει, να αγγίξει ελεύθερα, να χώνεται στην αγκαλιά του νέου του σκύλου, με δική του βούληση. Αυτό είναι το πρόσωπο μιας μαμάς που έχει δει το γιο της να ζει αμέτρητες αποτυχημένες προσπάθειες κοινωνικής αλληλεπίδρασης στην παιδική χαρά, προσπαθώντας να κάνει φίλους. Οποιονδήποτε φίλο. Οποιοδήποτε είδος σχέσης. Έχει καθίσει με το γιο της, την ώρα που αυτός έκλαιγε το βράδυ επί μήνες επειδή δεν μπορούσε να κάνει κάποιον φίλο εκτός της οικογένειας, άσχετα με το πόσο σκληρά προσπαθούσε και το πόσο σκληρά είχε δουλέψει γι' αυτό στις θεραπείες για τον αυτισμό.
»Και τώρα κάθεται πίσω από το γιο της, σιωπηλά παρακολουθώντας αυτή τη στιγμή, νιώθοντας πως δεν μπορεί να αναπνεύσει από τη χαρά της και χωρίς να μπορεί να αρθρώσει ούτε μία λέξη.
»Αξίζει κάθε αγώνα που κάναμε, κάθε διάγνωση, κάθε δολάριο που ξοδέψαμε, κάθε χαρτί που συμπληρώσαμε, κάθε δάκρυ που χύσαμε, κάθε σχολείο που πήγαμε, κάθε βήμα μπροστά, κάθε βήμα πίσω και κάθε θαύμα του άγνωστου μέλλοντος. Κάπως, λόγω του Tornado, ξέρω πως όλα θα πάνε καλά. Ως μητέρα έχω δει αμέτρητες δύσκολες και επώδυνες στιγμές του γιου μου και έκλαψα αμέτρητες φορές. Ωστόσο χθες έκλαψα για ένα διαφορετικό λόγο. Είναι ένα απερίγραπτο συναίσθημα».
