Δεκέμβριος. Κρύο. Αιθαλομίχλες. Πολιτικές συζητήσεις. Μάλλινα ρούχα και το κασκόλ που ξεχνάς πίσω από την πόρτα. Ελπίδες για σκι. Deadlines. Οικογενειακά τραπέζια, κι άλλες πολιτικές συζητήσεις. Γιορτές που αμυδρά έπαψαν να θυμίζουν Χριστούγεννα χωρίς να το καταλάβεις. Facebook Reviews της χρονιάς που πέρασε. Draft Resolutions για το νέο έτος:
1. Υγιεινή Διατροφή
2. Ύπνος
3. Γυμναστήριο
4. NO MORE PROCRASTINATION
5. Λίγοι φίλοι και καλοί
Δεύτερο χαρτί με πιο επιτεύξιμους στόχους για το 2017, κακά τα ψέματα...
Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, δυο ώρες μοναξιάς να συντάξεις τις σκέψεις σου. Και τις καταριέσαι γιατί δεν είναι ότι όσα σκέφτεσαι έχουν κάποια συγκεκριμένη αξία. Ή ότι ο κόσμος θα έπρεπε να ενσκήψει στοργικά να σε ακούσει. Ίσως έχουν κάποιο νόημα. Ίσως όχι. Αλλά οι σκέψεις βρίσκονται εκεί και βαραίνουν το λογικό σου και άλλες τόσες το δικό μου και ίσως να μοιάζουν, οπότε επέτρεψέ μου αυτόν τον φανταστικό διάλογο.
Θέλει αντοχή μεγάλη να κρατήσεις τη γνώμη σου προσωπική όταν ο καθένας κρύβει την έπαρσή του πίσω από generic φράσεις και συνταγματικά δικαιώματα που κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μελετήσει. "It's a free country!" θα γυρίσεις να μου πεις. Ναι. Ίσως γι' αυτό κάθομαι και γράφω εδώ με πλήρη συνείδηση της περιττότητας της γνώμης μου. Σου δίνω το ελεύθερο να προσπεράσεις τους προσωπικούς μου απολογισμούς και τα νυχτερινά μου rants. Και ξέρεις γιατί; Γιατί έχουμε όλοι επιλογές.
— Είναι επιλογή σου να δεις το γραφείο σου γεμάτο με έγγραφα, να πεις "δε γαμιέται" και να ξαπλώσεις να κοιμηθείς.
— Είναι επιλογή σου να παθιάζεσαι με μια ιδέα, να την κηρύττεις δημόσια, να προσηλυτίζεις κόσμο. Να καταλαβαίνεις εν τέλει πως δεν άξιζε ποτέ αλλά να μην έχεις το κουράγιο τέτοια αποτυχία να σηκώσεις και να συνεχίζεις να μισό-πιστεύεις σε ένα ψέμα.
— Είναι επιλογή σου να υποστηρίζεις μια ομάδα γιατί σου άρεσε η τάδε που φώναζε παλιά κάποιο σύνθημά της, γιατί στην έμαθε ο μεγάλος αδερφός, γιατί θες να είσαι με αυτούς που πάντα κερδίζουν ή γιατί η ομάδα χάνει και υποστηρίζεις το underdog σαν σωστός Δον-Κιχότης.
— Είναι επιλογή σου να μην ενδιαφέρεσαι για τίποτα πέρα από εσένα και είναι επιλογή μου να είμαι ο "κυνικός γάιδαρος που επιμένει να τα παίρνει όλα ελαφριά".
— Όπως είναι επιλογή σου να ρωτάς δίχως ενδιαφέρον "πώς είσαι; πού χάθηκες πάλι;" και είναι επιλογή μου να απαντώ με μονολόγους που τρώνε τον χρόνο που δεν διατίθεσαι να σπαταλήσεις. Το ξέρω. Δεν με νοιάζει. Βρισκόμαστε όλοι σε ατέρμονη πάλη με τη φθορά. It is known!
Δεν είναι καν rant αυτό. Αλήθεια. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, ζεστός και άνετος στις 4 το χάραμα κι απλώς οργανώνω τις σκέψεις μου. Και το κατηγορηματικό μου "Εσύ!" δεν είναι κάποια κρυφή αγάπη που με πλήγωσε ή κάποιος φίλος από τα παλιά. Είσαι όντως εσύ που διαβάζεις ακόμη γιατί δεν σε ξέρω αλλά για να δίνεις παρόν στις μεταμεσονύκτιες ανησυχίες μου θα θέλεις να μοιραστείς και τις δικές σου. Κι ίσως το "Εσύ" μου να είμαι εν τέλει εγώ που ανάθεμα κι αν βρω το κουράγιο να ξαναδιαβάσω τούτο το κείμενο αφού το επισυνάψω.
Το bottom line; Η όποια πράξη μας, ή η έλλειψή της, μπορεί να μην έχει νόημα, έχει όμως αφετηρία εμάς τους ίδιους. Και νομίζω κουράστηκα λίγο παραπάνω απ' ό,τι συνήθως με τη συχνότητα που διαλέγουμε να απολέσουμε αυτή την αλήθεια και τις ευθύνες που τη συνοδεύουν. Όλο το 2016 μια ευθυνοφοβία. Και να φανταστείς δεν μου άρεσαν ποτέ οι γενικολογίες ...
Πρέπει να βάλω όμως μια τάξη στο Bah Humbug μου! Ύστατη προσπάθεια:
1. Αν συνεχίζεις να πιστεύεις σε κάποια πολιτική ιδεολογία, περσόνα ή προσέγγιση (με εξαίρεση το benefit of the doubt που δίνεται ακόμη στον Justin Trudeau) τότε σε ζηλεύω. Λυπάμαι γιατί πιστεύω ότι κάνεις λάθος, μπορεί να είναι καταστροφικό λάθος (μπορεί όχι) πάντως δεν παύει να είναι ένα όμορφο λάθος. Και σε ζηλεύω γιατί θα ήθελα να μπορούσα να πιστέψω. Να πιστέψω στην ανθρωποκεντρική πολιτική της αριστερής ιδεολογίας, στις αρετές τις ανοιχτής οικονομίας, στις αρχές της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας. Στο κράτος μου που διαλύεται. Στην περίπτωση κάποιος να προσπαθεί να κυβερνήσει και όχι να πλουτίσει. Στην ειλικρινή αλληλεγγύη προς τους λαούς, στα δικαιώματα των μειονοτήτων και των LGBTQ και στην πολιτική κάθε καρμοιροκάρμοιρου αρχηγού κράτους που δεν θέλησε ποτέ να ευθύνεται για τόσο κόσμο. Να πιστέψω ότι the game isn't rigged.
2. Αν πιστεύεις σε μια θρησκεία, σε παραπέμπω στο Νο. 1 και πάλι. Γλυκιά η ζήλια μου προς το πρόσωπό σου. Εγώ ακόμη παλεύω με τον εαυτό μου και νοσταλγώ εποχές που το άτομό μου φάνταζε μικρό μπροστά στην απεραντοσύνη ενός ανώτερου θεού.
3. Αν πιστεύεις πως ο κόσμος σου χρωστάει, θα ήθελα να μου το επιχειρηματολογήσεις. Να καταφέρεις να με πείσεις πως ισχύει μήπως και το πιστέψω με την αρχή της αναλογίας και για μένα τον ίδιο. Είναι παρήγορη σκέψη, ξέρεις, να πιστεύεις ότι σου χρωστά κάποιος, κάτι. Το ονομάζω "σχεδόν ελπίδα".
4. Αν πιστεύεις πως κανείς δεν σ' αγάπησε και πως δεν θα ξαναγαπήσεις, στρίψε τσιγάρο, βάλε πιες, κι έλα να κλάψουμε παρέα γιατί λάθος τα ήξερες εσύ, λάθος κι εγώ. Κάποιος σ' αγάπησε, κάποιος θα σ' αγαπήσει και πάλι. Μπορεί να μην είναι αυτός που θες. Μπορεί να βρίσκεις τούτη την αγάπη περιττή. Μπορεί να στο δείξει με το λάθος τρόπο, να γίνει φορτική, να μην τον γουστάρεις, να σ' αγαπάει αδερφικά και να καταριέσαι το σόι των Lannisters. Δεν επιλέγουμε ποιους αγγίζουμε. Ούτε σκορ κρατάμε. Και το χειρότερο είναι ότι την πατάμε, ξανά και ξανά και ξανά. Τι έλεγε ο Kundera; "Le bonheur est désir de répétition." Αν με ρωτήσεις αύριο, θα διαφωνήσω. Τώρα δεν έχω το κουράγιο.
5. Αν σε απέλπισα, χαίρομαι λίγο παραπάνω. Δεν είναι θέμα χαιρεκακίας. Είχες κάτι να χάσεις, ζηλεύω την δυνατότητά σου να χάνεις μέρος της αθωότητάς σου. "A little loss of innocence" και για να άντεξες ως τώρα θα ανακτήσεις κομμάτια ελπίδας πάλι.
Περισσοί μελοδραματισμοί; Ναι. Ξεκάθαρα! Ήθελα να σου μιλήσω για πολιτική και φιλοσοφία αλλά δεν έχει νόημα. Για σένα σημασία δεν έχει εγώ τι πιστεύω κι εξάλλου ξημερώνει Δευτέρα και σε λίγο τελειώνει άλλος ένας χρόνος.
σχόλια