Το 1976 η Μαρίνα Αμπράμοβιτς γνώρισε τον Δυτικογερμανό καλλιτέχνη Ulay (Frank Uwe Laysiepen) και για μία περίπου δεκαετία συνεργάστηκαν σε μία σειρά παραστάσεων όπου προσπαθούσαν να χαρτογραφήσουν τα όρια των σχέσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν αναφέρονταν ως μονάδες αλλά ως δύο κοσμικά όντα ενωμένα σε ένα συλλογικό ερμαφρόδιτο, ανδρόγυνο ον. Σ' αυτές τις παραστάσεις η Αμπράμοβιτς και ο Ulay αμφισβήτησαν τις κοινωνικές ταυτότητες του φύλου και ενθάρρυναν το κοινό να προχωρήσει στην προσωπική διερεύνηση των σχέσεων των δύο φύλων.
