Μια τρομερή λέξη που αντιπροσωπεύει επάξια μια μερίδα του ανθρώπινου είδους είναι η Δηθενιά. Αυτή τη λέξη δεν θα την είχαμε εφεύρει ποτέ αν δεν υπήρχαν δύο πράγματα. Πρώτον, κλειστά λόμπι που έχουν στο ματαιόδοξο μυαλό τους μια γραμμή που πρέπει να ακολουθείται μέχρι τελείας και δεύτερον και βασικότερο, πως υπάρχουν στρατιές προβάτων (έχω πολύ χειρότερη λέξη αλλά σέβομαι τον εαυτό μου και την προσπερνώ) που ακολουθούν αυτές τις οδηγίες κατά γράμμα για να γίνουν κι αυτοί μέλη του εκάστοτε κλαμπ. Δεν θα πιάσω τα πολύ κλασσικά του στυλ: Ακλουθούμε ότι επιτάσσει η μόδα, αν κάτι που φοράμε δεν είναι χ μάρκα και είναι ψ είμαστε παρακατιανοί , αν δεν πίνεις το τάδε premium ποτό είσαι βλάχος ή αν δεν έχεις αυτού του είδους το αυτοκίνητο δεν κάνεις να εμφανιστείς στη Γ περιοχή. Αυτά στο μυαλό είναι παιδικά και ξεπερασμένα πλέον, ακόμα και ως αστεία. Θα αναφέρω κάτι πολύ συγκεκριμένο, την τέχνη.
Αυτό που γίνεται το τελευταίο διάστημα με τον έντονο διαχωρισμό μεταξύ ¨κουλτουριάρηδων¨ και ¨λαϊκών¨, είναι τουλάχιστον γραφικό. Δεν ξέρω ποιος θεωρεί στην Ελλάδα του 2016 (2017 σε λίγες μέρες) ότι κάνει τέχνη τόσο υψηλού επιπέδου, που του δίνει τη δυνατότητα να απαξιώνει με πολύ δεικτικό τρόπο τα κατώτερα κατ' εκείνον θεάματα. Πρώτα απ' όλα ειδικά στο θέατρο και την τηλεόραση δεν βλέπουμε τίποτα άλλο εκτός από μεταφορές κλασσικών ελληνικών λογοτεχνικών βιβλίων και έργων του εξωτερικού που μεταφράζονται και μεταφέρονται στο ελληνικό στερέωμα. Έλληνες δημιουργούς, το τονίζω δημιουργούς με ιδέες ευφάνταστες που να μας εκπλήξουν ζήτημα να έχουμε πλέον 2-3.. Ηθοποιούς, σκηνοθέτες, μουσικούς, ερμηνευτές έχουμε σίγουρα περισσότερους και αρκετοί απ' αυτούς βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο για τα ελληνικά δεδομένα. Αλλά ας μην ξεφεύγω απ' το θέμα. Το θέμα είναι πως ο χώρος της κουλτούρας μιλά υποτιμητικά για τον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχουν ιδιαίτερα ξεχωριστοί καλλιτέχνες, που προχωρούν με τον δικό τους τρόπο και στυλ, έχουν δική τους σημαία κι ας μην είναι αποδεκτοί από την κοινωνία ¨υψηλού επιπέδου¨.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό, αλλά πως το παραπάνω έχει περάσει και στο θεατή κι εδώ καταλήγουμε στη Δηθενιά. Στον αυτοεξαναγκασμό του να ακολουθείς συγκεκριμένα πράγματα για να μην κακοχαρακτηριστείς. Το ότι η μουσική είναι ΜΙΑ και χωρίζεται σε καλή και κακή, είναι ένα απ' τα λίγα πράγματα που δεν διαπραγματεύομαι. Το ζήτημα είναι πως το ¨κουλτουριάρικο¨ κοινό κοντεύει να αναγάγει σε πραγματικό γεγονός το ότι το λεγόμενο ¨έντεχνο¨ είναι πάντα η αφρόκρεμα και το νεολαϊκό η πλέμπα.
Πρώτα απ' όλα τι όρος είναι αυτός ¨Έντεχνο¨; Τα άλλα είδη είναι άτεχνα; Είναι αλαζονικός μέχρι και ο όρος που έχει εφευρεθεί. Τέλος πάντων. Σε συνέχεια των παραπάνω απλά λέω πως υπάρχει μια μεγάλη καταπίεση στο μουσικό άκουσμα. Αν ακούς Θανάση Παπακωνσταντίνου και τολμήσεις να πεις πως σου άρεσε ένα τραγούδι του Αργυρού, μπορεί να φας και ξύλο. Πολύ όμορφα η Ματούλα Ζαμάνη σ' ένα live της ανάμεσα στον Θανάση, πέταξε και μια Πάολα( στην οποία το κοινό ανταποκρίθηκε) και ξεσκέπασε ωραιότατα τη δήθεν κουλτούρα των θεατών. Δεν ξέρω αυτή η ψευτοκουλτούρα που αποσκοπεί και τι όφελος έχει ένα νέο παιδί που ήταν στα τραπέζια πάνω με Παντελίδη, να γράφει μετά τον θάνατο του ¨Αν και δεν είναι του στυλ μου αυτό το είδος μουσικής, κρίμα το παλικάρι¨ (true story) Όπου πάντως και να αποσκοπεί, είναι στην επιεικέστερη περίπτωση κωμικό.
Ειδικά στη μουσική θεωρώ πως ένα μεγάλο μέρος του κοινού των εντέχνων, είναι το ίδιο που θα δεις και στα Ελληνάδικα. Άσχετα που στα social media θα προάγει μόνο αυτό που ματαιόδοξα θεωρεί πως του ανεβάζει το στάτους. Τι να πεις...
σχόλια