Η Διαλεκτική της Διάρκειας, Ι

Η Διαλεκτική της Διάρκειας, Ι     

Εμείς ξέραμε ότι το Πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου στο Βόλο και η Πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου στον Κολωνό έμελλε να σμίξουν μες στα χρόνια, να εμπλακούν στη Διαλεκτική της Διάρκειας. Τα παράνομα τσιγάρα στο μεν και τα παράνομα τσιγάρα στη δε, άφιλτρα και έμφιλτρα, συνοδευόμενα από το κονιάκ ή το ούζο, κάποτε θα συνομιλούσαν και θα συντονίζονταν μες στη Διαλεκτική της Διάρκειας. Τα ρεμπέτικα, ή μάλλον, ας πούμε, όπως μας αρέσει να λέμε, τα λαϊκά αρχέγονα άσματα του Μάρκου Βαμβακάρη, θα γίνονταν κάποτε αντιληπτά ως μείζονες συμβολές στην κατανόηση και την αίσθηση της ροής του χρόνου μαζί με τα Σονέτα του Μεγάλου Βάρδου: ιδού τι θαύματα συντελούνται μες στη Διαλεκτική της Διάρκειας.

Εμείς ξέραμε ότι Διαλεκτική της Διάρκειας σημαίνει να διαβάζουμε το we few, we happy few, we  band of brothers και να το ακούμε σαν blues του Robert Johnson, διαθλασμένο αλλά πάντα πεντακάθαρο μες στο χρόνο, μέσα σε δυόμισι αιώνες, άφθαρτο, ανόλεθρο, ανοξείδωτο.

Εμείς ξέραμε ότι οι κοπέλες που κατευθύνονταν προς τα αγόρια στην παραλία του Βόλου δεν έμελλε να γίνουν μανάδες, αλλά ερωμένες: να μας δώσουν «το χέρι πρώτα κι ύστερα όλα τα άλλα», όπως με κυνικό ρομαντισμό έμελλε να γράψει ο Άλλος Βάρδος στις αρχές του τέλους του Εικοστού Αιώνα.

Εμείς ξέραμε, ή έστω ψυχανεμιζόμασταν, ότι Διαλεκτική της Διάρκειας ίσον να χορεύεις αγκαλιά με την Μάρθα την Ειρήνη την Όλγα την Άννα τη Μαργαρίτα το Epitaph των King  Crimson στη Sanitarium ενώ έχεις χορέψει λίγο πριν με την Μάρθα την Ειρήνη την Όλγα την Άννα τη Μαργαρίτα το Who’ll Stop The Rain των Credence Clearwater Revival και το Children of the Revolution των T. Rex (Bolan και Μπόλας – για όσους ξέρουν τι χαλασμός γίνεται στο nightclub των Συνειρμών), ναι, το να χορεύεις στα δεκατέσσερα και στα δεκαπέντε και στα δεκάξι σου, ενώ έξω πάλλονταν συνθήματα όπως ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο ή Έξω οι Βάσεις του Θανάτου, και μέσα σκιρτούσαν στίχοι όπως: If we’ ll make it/ We can all sit back and laugh καθώς και: Well you can tear a plane/ In the fallin’ rain// I drive  a Rolls Royce/ cause it's good for my voice// But you won't fool the children of the revolution/ No you won't fool the children of the revolution/ No, no, no!

Εμείς ξέραμε ότι τα συνθήματα θα χαθούν στη σκόνη του χρόνου. Εμείς ξέραμε ότι τα τραγούδια μας, ακόμα κι αν περάσουν για ένα έστω μεγάλο διάστημα στην περιφρόνηση του περιθωρίου ή/και στο περιθώριο της περιφρόνησης, θα (μας) ξανάρθουν στον μυαλό μας που σαν μαγεμένο φτερουγίζει από το Μαρούσι του 2014 στο Παρίσι του 1914, από τα Εξάρχεια του 1984 στο Βόλο του 1974, από την Κυψέλη του 1994 στο Βερολίνο του 1924, από τη Βιέννη του Thomas Bernhard και της Elfriede Jelinek στην Πλατεία Δημαρχείου του Θάνου Σταθόπουλου και του Κυριάκου Μαργαρίτη.

Εμείς ξέραμε ότι ξέραμε εμείς.

Συνεχίζεται. Αύριο: Η Διαλεκτική της Διάρκειας, ΙΙ