Ένας θρυλικός πυγμάχος, ένας φημισμένος πορνογράφος και μια άγνωστη γραμματέας πρωταγωνίστησαν στην Ιστορία και διαμόρφωσαν τα 60ς με τον τρόπο τους. Δείτε τα στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που ξεκίνησε την Παρασκευή και συνεχίζεται όλη την εβδομάδα, με ελληνικό και διεθνές μενού.
Ο Μπομπ Γκουτσιόνε είναι ο άνθρωπος που ξεκίνησε να γίνει ζωγράφος αλλά έπιασε την καλή με τις αισθησιακές του φωτογραφίες στο εντελώς δικής του επινόησης Penthouse. Έφτιαξε μια περσόνα που υπηρέτησε μέχρι το τέλος, κέρδισε δισεκατομμύρια τυπώνοντας σεξ, χωρίς τον καλλιγραφικό (και γραφικό) πουριτανισμό του Χιού Χέφνερ και του Playboy, και τα έχασε μέχρι χρεωκοπίας, με τον υπερφιλόδοξο και εκτροχιασμένο Καλιγούλα και τις κακές του επενδύσεις. Το ντοκιμαντέρ Filthy Gorgeous του Μπάρι Άβριτς καταγράφει, χωρίς να εμβαθύνει ιδιαίτερα στις οικογενειακές επιλογές ενός μάλλον συντηρητικού και ήσυχα μεγαλωμένου Ιταλοαμερικανού, που η μαμά του λάτρευε, επιμένοντας με συνεντεύξεις και μπόλικο αρχειακό υλικό στα συναρπαστικά επαγγελματικά του σκαμπανεβάσματα και τα εκδοτικά του επιτεύγματα. Οι αξέχαστες ρήσεις του, όπως το "Fuck' em, the shortest prayer", χωρίζουν τα κεφάλαια της ταινίας.
Για τον Μοχάμεντ Άλι έχουμε δει και ακούσει πολλά, κυρίως για τις θρυλικές του μάχες στα ρινγκ και τον ακατάβλητο, συχνά υπερφίαλο χαρακτήρα του. Ο σκηνοθέτης Μπιλ Σίγκελ συγκέντρωσε όλες τις πληροφορίες που ξεκινούν από την ενσυνείδητη και επιδραστική μεταμόρφωση του υποσχόμενου Κάσιους Κλέϊ (έτσι βαφτίσηκε ο μεγαλύτερος πυγμάχος στην Ιστορία) στον αυθάδη, ανίκητο Μοχάμεντ Άλι. Όπως το The "U.S. vs. John Lennon" εξετάζει τα post-Beatles προβλήματα που είχε ο Μπιτλ με την αμερικανική κυβέρνηση λόγω των πολιτικών του θέσεων με την άρνηση της βίζας εισόδου και την παρακολούθηση από τον Νίξον, έτσι και το The Trials of Muhammad Ali μπαίνει στις λεπτομέρειες της αφύπνισης του μποξέρ, της φωτιάς που τον έζωσε για τη θέση του μαύρου στην κοινωνία και την προσπάθεια του να ανατρέψει την φυλάκιση που του επιβλήθηκε από τα δικαστήρια για την άρνηση του να υπηρετήσει στον στρατό και να πάει στο Βιετνάμ να πολεμήσει. Πριν κερδίσει την δοξασμένη του στις καρδιές των underdogs (και πολύ πριν τους διάφορους Ρόκι που "πάτησαν" πάνω του), ο Άλι είχε χάσει το ολυμπιακό του μετάλλιο και παρέμεινε για μια πενταετία μετέωρος και ατιμασμένος, αλλά πάντα πολεμικός και μαχητικός Μουσουλμάνος σαν τους μέντορες του, τον Μάλκολμ Εξ και τον Ελάϊτζα Μοχάμεντ του Έθνους του Ισλάμ. Οι περισσότεροι προσβλήθηκαν από το καινούριο του όνομα, αλλά εκείνος το έκανε για να σεβαστεί τον εαυτό του, τις ιδέες του και την Αμερική, παρά την ηχηρή διαφωνία της πλειοψηφίας.
Αντίθετα, η Φρίντα Κέλι παρέμεινε στο περιθώριο επί 50 χρόνια και τώρα εκπλήσσεται που αποτελεί τον αντικείμενο ενός βραβευμένου ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για την μόνιμη και μοναδική γραμματέα του φαν κλαμπ των Beatles, μια νέα, τότε, γυναίκα που παρέμεινε στο πόστο της ευσυνείδητα και υπομονετικά, αντέχοντας ακόμη και τον παρανοϊκό μάνατζερ Μπράϊαν Επστάϊν. Είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που αποκαλεί τον Ρίνγκο Ρίτσι, λυπάται που με τον Πολ, που συμπαθούσε περισσότερο, δεν έχει καμία επαφή, και δεν έχει πικρία που χάρισε όλα τα πολύτιμα υλικά που διατηρούσε στους πιστούς οπαδούς- αν τα κρατούσε για τον εαυτό της, θα ήταν πάμπλουτη σήμερα. Από τη θέση του κρυφού συνοδηγού στο ντοκιμαντέρ Good Ol' Freda, του Ράϊαν Γουάιτ, δίνει το στίγμα μιάς τούρμπο εποχής, το απλό, ανθρώπινο και υποκειμενικό προφίλ των Beatles ξεχωριστά, το νεανικό ενθουσιασμό των παιδιών που ξεκίνησαν με την τρέλα τους από το Λίβερπουλ και τις λεπτομέρειες μιας δουλειάς που κανείς δεν φαντάστηκε οτι υπάρχει. Σημείωση: η Φρίντα εργάζεται ακόμη ως γραμματέας, στην ίδια πόλη.
σχόλια