—Αυτός φταίει, τα κατέστρεψε όλα.
—Αυτή φταίει, τα κατέστρεψε όλα.
Αυτή ήταν η εκδοχή μου κι αυτή σίγουρα η δική του. Οι φίλοι και των δυο μας, κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι, βλέποντας μόνο την μια όψη του νομίσματος, γνωρίζοντας μόνο την μία εκδοχή. Σημασία δεν έχει ποιος είπε, το '' τελειώσαμε '', ούτε ποιος ανάγκασε ποιον, για να το πει. Εγώ ξέρω πως, ο άνθρωπος που αποκαλούσα αγόρι μου, έχει πια την ονομασία, πρώην. Μου το χε πει, πως θα με κάνει συγγραφέα και γελούσαμε.
Γνωριστήκαμε τυχαία, βγήκαμε για πλάκα, έχοντας στο μυαλό μας ότι θα ήταν ακόμη μια ιστορία που δεν θα κατέληγε πουθενά, όπως οι προηγούμενες. Αυτό το πουθενά ήταν όμως εκείνο που ξαφνικά μας έκανε να περνάμε ώρες μαζί και να φτιάχνουμε με όρεξη, ενθουσιασμό, ορμή και πάθος, τον ολόδικο μας, κοινό, μικρόκοσμο. Ξυπνούσαμε με χαμόγελο και τραγούδια και χτίζαμε, χτίζαμε...χτίζαμε, μέχρι που φτιάξαμε κάτι πανέμορφο. Κάτι ξεχωριστό και σπάνιας ομορφιάς και αισθητικής. Κάτι που κάποιοι ίσως να μην καταφέρουν ποτέ. Κι όταν τα μάτια μας θάμπωσαν από την λάμψη, όταν αγκαλιασμένοι σκεφτήκαμε πως, ίσως το δικό μας πουθενά εξ αρχής, κατάφερε να δημιουργήσει κάτι τέτοιο και εμείς θα γινόμασταν οι τελευταίοι, ο ένας στην ζωή του άλλου, ότι αν συνέχιζε έτσι θα φορούσα το λευκό μου φόρεμα και θα σε κρατούσα από το χέρι, έχοντας ακουμπήσει το κεφάλι μου στον ώμο σου, τότε, κοιταχτήκαμε ξανά. Τότε, πραγματικά φοβηθήκαμε κι αρχίσαμε να θυμώνουμε ο ένας με τον άλλον, να βριζόμαστε, να γκρινιάζουμε, να προσπαθούμε να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον.
Έπιασε ο καθένας μια μεριά κι άρχισε να σπάει, να ξεριζώνει, να ξεσκίζει, να τραβάει από όπου μπορεί, για να διαλύσει αυτό που χτίσαμε. Βγάλαμε τα μάτια σε ό,τι καταφέραμε, γιατί είμαστε και οι δυο, μεγάλοι χέστηδες, σαν δυο μεγάλα παιδιά που φέρθηκαν με την ωριμότητα ενός πεντάχρονου. Ευθυνόφοβοι και χέστες. Αυτό είμαστε. Ούτε καν κάποιος εξωτερικός παράγοντας δεν έπαιξε ρόλο, έτσι για να πετάξουμε ρε αδερφέ και εμείς κάπου το μπαλάκι. Κι όταν έκατσε η σκόνη και βρεθήκαμε κουρασμένοι από το σπάσιμο, όταν εξαγριωμένοι κοιταχτήκαμε, γυρίσαμε την πλάτη και μείναμε για λίγο στάσιμοι. Χάσαμε και οι δύο και χάσαμε και την αισθητική μας και κάναμε πάλι το δύο, μηδέν. Για να μην ζήσουμε το happily ever after. Με γυρισμένες πλάτες, αρχίσαμε να ξεμακραίνουμε, μαζεύοντας που και που απ'τα χαλάσματα, τίποτα μισοπεθαμένα συναισθήματα. Όσο απομακρύνομαι και το μυαλό μου ξεθολώνει, αρχίζω να γελάω νευρικά, γιατί μόλις συνειδητοποίησα τι ακριβώς κάναμε. Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερο ταλέντο για να τα σκορπίσουμε όλα, αλλά σίγουρα χρειάστηκε ψυχή και την βάλαμε και οι δύο ισάξια. Όσο φταίω εγώ, άλλο τόσο φταις και εσύ, όσο σε στεναχώρεσα, τόσο και εσύ και μην πιστέψεις ποτέ πως μοναχά ένας, μπορούσε να προκαλέσει τέτοια καταστροφή. Το χουμε οι άνθρωποι αυτό το κακό, να καταστρέφουμε τα όμορφα, γιατί βολεύει η ασχήμια.
Στην μια όψη του νομίσματος, για μένα φταις εσύ και φταίω εγώ για σένα.
Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η δική μας και σε αυτή είμαστε μαζί.
Xρωστάμε την αλήθεια σε όλους εκείνους που πίστεψαν σε εμάς και μας στέκονται στο χώρια τώρα. Που δεν τους είπαμε πως τα σκατώσαμε γιατι είμαστε χέστηδες. Τώρα θα πιάσουμε τα μπαρς, θα χορευουμε, θα πίνουμε και θα γελάμε για να πιστέψουμε και εμείς μαζί με τους άλλους, ότι αυτή είναι η ζώη που σκεφτήκαμε για μας και που για αυτην τα γαμήσαμε όλα
Τελικά θα με κάνεις συγγραφέα κάποια μέρα κι ας γελούσαμε.
σχόλια