«Γεννήθηκα στον Πειραιά, στην Τρούμπα. Και μεγάλωσα στον Κορυδαλλό, εκεί έμεινα μέχρι τα 17 και μετά πέρασα στην Κρήτη, Νοσηλευτική. Όταν αποφοίτησα, δούλεψα για δυο χρόνια και μετά τα παράτησα και ασχολήθηκα με το θέατρο. Φρίκαρα μέσα στο νοσοκομείο γιατί τα είχα φανταστεί αλλιώς. Στη σχολή μας λέγανε ότι πρέπει να δίνεις και να προσφέρεις. Στο νοσοκομείο δεν ήταν έτσι, ήταν σαν βιομηχανία. Δεν άντεξα και παραιτήθηκα.
Θυμάμαι ότι μεγάλωσα στο δρόμο. Ήμουνα συνέχεια με μία μπάλα στο χέρι. Ράμματα, χτυπήματα στο κεφάλι. Παίζαμε μέχρι και πετροπόλεμο, κρυφτό, αμπάριζα. Είχαμε και μία άφτιαχτη οικοδομή στη γειτονιά και κάναμε μέσα αθλήματα. Πέρασα περίεργα, γιατί από μικρή δούλευα στον φούρνο του πατέρα μου. Δεν είχα την πολυτέλεια της χαλαρότητας της παιδικής ηλικίας. Εγώ χαλάρωνα μετά το σχολείο, πήγαινα στο φούρνο, μετά έβγαινα έξω στην πλατεία. Ήμουνα πιο πολύ της γειτονιάς παρά του σχολείου. Στο σχολείο υπερασπιζόμουν πάντα τους πιο αδύναμους. Είχαμε ας πούμε μια κοπέλα που ήταν πολύ ψηλή και αδύνατη και την έλεγαν ξυλάγγουρο. Κι εγώ της έλεγα ότι αν κάποιος την πείραζε θα είχε να κάνει μαζί μου. Δεν την πείραζαν γιατί εγώ ήμουνα πιο αλάνι και με ακούγανε. Και αν την πείραζαν, έπεφτε ξύλο κανονικά».
Διαβάστε ολόκληρο τo θέμα εδώ.
________________________________
Ανακαλύψετε μια Ελλάδα που δεν έχετε ξαναδεί στο www.grekamag.gr
σχόλια