Από όλον τον φαιδρό θίασο της κυβέρνησης, οι πιο προχωρημένοι και ιντελέξουαλ ψηφοφόροι της, ξεχώριζαν δύο στελέχη τα οποία θεωρούσαν τα πιο αξιόλογα, τα πιο σοβαρά και αυτά τέλος πάντων που δεν ήταν Κατρούγκαλοι ή Κουράκηδες. Σε μια προσπάθεια να μην βλέπουν τον Καμένο, τη Ραχήλ Μακρή, και την Κωνσταντοπούλου, μας είχαν πάρει τα μυαλά με τον Γιάννη Δραγασάκη αλλά και με τον Νίκο Ξυδάκη. Οι δύο αυτοί κύριοι παρουσιάζονταν σαν ημίθεοι και πάνσοφοι ινστρούχτορες που συνδύαζαν την απαράμιλλη θεωρητική κατάρτιση με το υπεράνω κριτικής ήθος και ήταν σε θέση να προσδώσουν το πολυπόθητο κύρος σε μια κατά τα άλλα προφανώς φαιδρή κυβέρνηση.
Ο μεν Γιάννης Δραγασάκης που είναι και δήθεν κορυφαίος οικονομολόγος δεν είχε κανένα πρόβλημα να έχει σαν υπουργό Οικονομικών τον τιτάνα που λέγεται Γιάνης Βαρουφάκης και που από τότε, παρότι Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχει λουφάξει και οι δημόσιες παρεμβάσεις του εξαντλούνται σε κάτι αρλούμπες στο τουίτερ και κάτι αβάσταχτες κοινοτοπίες που δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Έχει δηλαδή γίνει κάτι σαν Αβραμόπουλος της Αριστεράς, αν και με εμφανώς χειρότερα κοστούμια.
O έτερος τιτάνας, ο Νίκος Ξυδάκης που σήμερα εκτελεί χρέη κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, μας είπε σήμερα ότι πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για τη Δραχμή στη Βουλή διότι είναι μέρος της ιστορίας μας όπως είναι άλλωστε και η μάχη της Σαλαμίνας, το ματωμένο σεντόνι της παρθενίας και οι λαχανοντολμάδες, αν και δεν μιλάμε ούτε γι' αυτά στο κοινοβούλιο όσο συχνά θα έπρεπε.
Οι άνθρωποι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάνανε τα πάντα μπάχαλο ώστε η έξοδος από το Ευρώ όχι μόνο να είναι αναπόφευκτη, αλλά να μοιάζει και ευλογία.
Όπως ήταν φυσικό οι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν ένα σάλο, αλλά ο διανοούμενος της Αριστεράς επανήλθε και διέψευσε τις δηλώσεις ουσιαστικά επιβεβαιώνοντάς τες αφού μας είπε ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε την συζήτηση λες και δεν είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος αλλά αμπελοφιλοσοφεί καπνίζοντας το πούρο του σε λέσχη κυρίων.
Η επίσημη αναφορά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου στην δραχμή ξαναφουντώνει την άποψη πολλών ότι η πραγματική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και ότι ο Τσίπρας μετά το δημοψήφισμα απλώς κώλωσε, διότι το ελικοδρόμιο στο Μαξίμου που κρίνεται απολύτως απαραίτητο για την ολοκλήρωση της μετάβασης δεν είχε ολοκληρωθεί. Θα είναι βλέπεις τέτοια η ασυγκράτητη ανάγκη του λαού να εκδηλώσει την αγάπη του προς τους κυβερνώντες όταν ανακοινωθεί ότι επιστρέφουμε στη δραχμή, που η γρήγορη δραπέτευσή τους κρίνεται απαραίτητη για να προστατευθούν.
Δεν ξέρω αν όσοι τα λένε αυτά έχουν δίκιο, πάντως θα εξηγούσε την απίστευτη ανικανότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο κρετίνος, οι άνθρωποι κάνανε τα πάντα μπάχαλο ώστε η έξοδος από το Ευρώ όχι μόνο να είναι αναπόφευκτη, αλλά να μοιάζει και ευλογία. Το αστείο είναι ότι σε ένα μικρό κοινό φανατικών αυτές οι μεθοδεύσεις βρίσκουν ακροατήριο αν και δεν καταλαβαίνω πώς αυτοί που εμφανίζονται να υποστηρίζουν την έξοδο από την Ευρωζώνη δεν ψηφίζουν ΚΚΕ, που έχει αυτή τη θέση εδώ και δεκαετίες και όπως και να το κάνουμε είναι πιο σοβαρό από τον συρφετό που μας κυβερνά.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι το σενάριο αυτό σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα είναι εφιαλτικό και οι αναλύσεις του τύπου «Με τη δραχμή αμέσως καλύτερα» απευθύνονται σε πολιτικά και οικονομικά αναλφάβητους, αλλά για τις διάνοιες που μας κυβερνούν είναι ίσως ο μόνος δρόμος για τον στόχο τους: Την απόλυτη φτωχοποίηση των πάντων που θεωρούν ότι θα γίνει αποδεκτή από έναν λαό που έχουν ποτίσει με μίσος, απόγνωση και λούμπεν εθνικισμό.
Θα τους βγει; Δε νομίζω, ελπίζω πραγματικά ότι δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι, άλλωστε οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις αυτό δείχνουν. Ίσως θα πρέπει να ανεχτούμε για λίγο καιρό ακόμα τέτοιου είδους δηλώσεις όπως κι αυτές του Αλέκου Φλαμπουράρη ότι δεν βλέπει πια ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια αλλά που να δεις Αλέκο, κανείς δεν πετάει πια σκουπίδια, όλοι τρώμε πια και τις συσκευασίες.
σχόλια