ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Παράδεισος

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ

Στο σφαγείο της καθημερινότητας εγώ πουλάω μπαλτάδες (αναμένω μια συγκίνηση) Jazra Khaleed

Πάνος Μιχαήλ
Πάνος Μιχαήλ
*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter
0

 

 

 

 

 

 

Με λένε Γ-Ι-Α-Ζ-Ρ-Α, γεννήθηκα στης Δύσης το σκοτάδι, λαθραίος μένω όσο κι αν λεν' οι αριστεροί˙

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 

όμορφα περνά το βράδυ, τσακίζοντας φασίστες στου Ψυρρή.

 

 

 

 

 

 

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 

 

 


Δεν έχω ανθρώπους· η μοναξιά μου σαν ακονισμένο ξυράφι
πάνω στη γυμνή σου καρωτίδα ακουμπά (σπόνσοράς μου η Gillete).

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 


Μη με μπερδεύεις για Σάββατο, είμαι απλά μια γαμημένη Τρίτη,

χωρίς ήλιο, χωρίς βροχή, τρώω σίδηρο για να 'χω καλή μνήμη.

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 


Με το κεφάλι γεμάτο ρίμες βάζω την πένα στον αυτόματο,
σκάβω το λάκκο σε κάθε νεοναζί·

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 


γροθιές οι λέξεις, τον αφήνω να διαλέξει.

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 


Μα θέλω να ξέρεις, αυτούς τους στίχους τούς έγραψα με τα γυμνά μου χέρια·
έκαψα τα δάχτυλά μου προσπαθώντας να βουτήξω τα ποιήματά μου στη βενζίνη.

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 


Σε λίγο τα πιτσιρίκια στο δρόμο θα φωνάζουν τ' όνομά μου:
Γιάζρα, η πουτάνα της ποίησης.


Τ' όνομά μου ήταν Παναγιώτης

(τι σιχασιά!)·

 



*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter


 


θέλησα να ξεπλύνω από πάνω μου τη ντροπή του λευκού αρσενικού·
επίτρεψέ όμως να κρατήσω λίγη απ' τη βαρβαρότητα ενός καλού χριστιανού (προκαταβολικά).

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 


Εγώ είμαι ο Γιάζρα, τραμπούκος ποιητής,

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 

 

σχιζομητροπολιτάνος

 

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 

γιος μουσουλμάνας, πατέρας κανενός.

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 

Εσύ ποια είσαι;
Εσύ ποιος είσαι;

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

Διαβάζω ελληνική ποίηση:
τους αναγνωστάκηδες,
τους πατρίκιους
και τους βάρναλεις,

 

 


όλους αυτούς που θέλουν να φορτώσουν
τις ήττες τους στην πλάτη μου.

 

 

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter


Πίστεψαν σε μια ιδέα αλλά αυτή τους πρόδωσε τελικά
(ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων)

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter


Προσπαθώ ν' ακούσω τη χαμηλόφωνηποίησή τους, την τολμηρηγραφή τους, αλλά δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι δικό μου πρόβλημα
(δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις).

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter


Μπαίνω στο ίντερνετ και βλέπω τους «νέους ποιητές»
να ποζάρουν για λαϊφστάιλ περιοδικά
φορώντας ολ στάρ˙

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 


μιλάνε για τη λοξή τους ματιά
(ενώ κοιτάνε πάντα μπροστά)

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 

Είμαι ένας γαμημένος μουσουλμάνος,
γροθιά, κνήμη, πούτσος.

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter


Δε θα γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

 

>>>δεν έχω πατρίδα<<<

 

 

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter


Είμαι μια υγειονομική απειλή,
ένα μίασμα,
δεν ανήκω σε καμία πολιτισμένη φυλή.

*[Καθαροί ποτέ πια] Από τον Πάνο Μιχαήλ Facebook Twitter

Η πόλη αυτή μοιάζει με τους προλετάριους προγόνους της, έχει τραχιά χέρια και μια σφαίρα βαθιά σφηνωμένη στη ραχοκοκαλιά της, μοιάζει με τον ταξικό πόλεμο που έθρεψε την πολεοδομία της, κηρύττει τον εμφύλιο δίχως ν' απαρνιέται τη θλίψη, αυτή η πόλη είναι σάρκινη και υλική, ιδρώνει ολόκληρη, απ' τον αφαλό ως τον αυχένα˙ προλετάριοι βλασταίνουν στην υγράδα της, εκείνη τους μετράει έναν έναν και τους βγάζει κοντούς σε καιρό πολέμου και ψηλούς σε καιρό ειρήνης, αυτή η πόλη είναι άνυδρη όπως η νύχτα που πιάστηκε στα μαλλιά της, αντιπαραγωγική όπως ένα ποίημα, σκανδαλιστική όπως ένα σαββατόβραδο, η πόλη αυτή πάντα με μάγευε με το ζοριλίκι της και τα σπασμένα πεζοδρόμιά της, πάντα με αποπλανούσε προφασιζόμενη τον διπλό χαρακτήρα της εργασίας, είναι μια πόλη που αν σε διασχίσει πάει, τελείωσες, θα σε καταπιεί μαζί με όλη τη θεολογία σου.


Αυτή η πόλη έχει μια αρρώστια στο αίμα, νοικοκυραίοι ιοί, μικροαστοί μύκητες, εθνίκια βακτήρια κρύβονται στο κόλον της, στο πίσω μέρος της γλώσσας της, κάτω απ' την μπανέλα του σουτιέν της, περιμένουν ένα νεύμα του κράτους για να ξεχυθούν στις αρτηρίες της, να προκαλέσουν θρομβώσεις, πνευμονικές εμβολές, πογκρόμ, είναι ένας πόνος πισώπλατος, απ' τα δυτικά προς τ' ανατολικά, του λείπει ένα χέρι να δαγκάσει, του λείπει ένα πόδι να βαστάξει, αλλά του περισσεύει πατριωτισμός, του περισσεύει ρατσισμός, αυξάνονται τα λευκά αιμοσφαίρια, πιέζονται οι ιστοί, προκαλείται συμφόρηση καθώς πήζει το αίμα στους δρόμους, στις πλατείες, πρόκειται για μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ακολουθεί εθνική ενότητα, λαϊκή κυριαρχία, ακολουθούν ακρωτηριασμοί, αυτή η αρρώστια είναι γενετική, έχει μια συνέχεια, κληροδοτείται από πατέρα σε γιο, το ιατρικό ιστορικό περιλαμβάνει εσχάτως συλλαλητήρια για τη μακεδονία, εθνοπανηγύρια και κυνήγι μεταναστών, σιωπηλές διαμαρτυρίες και αγανακτισμένους, στενεύουν οι αρτηρίες, συσσωρεύεται ο θυμός, ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι˙ όλ' αυτά σε συνδυασμό με έλλειψη πρωτεΐνης C μπορεί να οδηγήσουν σε κεραυνοβόλο πορφύρα ή αλλιώς χούντα».

 

 

Στο σφαγείο της καθημερινότητας εγώ πουλάω μπαλτάδες˙
γράφω ένα ποίημα κάθε που πηγαίνω απ' το σπίτι μου στο μετρό.

 


Αναμένω μια συγκίνηση.

Παράδεισος

Tags

0

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ