Άραγε πόσο καιρό αφού γίνουμε 18 ενηλικιωνόμαστε; Το παράδοξο της ερώτησης υποκρύπτει ένα "πραγματικά". Γιατί η πρώτη συνειδητοποίηση σίγουρα δεν βρίσκεται στα πρώτα λεπτά των "Χρόνια Πολλά". Ίσως στις πρώτες μεγάλες εξετάσεις. Ίσως στην πρώτη πραγματική δουλειά. Ίσως στην πρώτη φορολογική δήλωση. Ίσως στην πρώτη πραγματική σχέση.
Για μένα η συνειδητοποίηση αυτή ήρθε όταν κατάλαβα πως οι υποχρεώσεις ξαφνικά εκτοξεύθηκαν στη στρατόσφαιρα και οι απαιτήσεις μπορεί και να έφτασαν το φεγγάρι.
Πώς είναι η ζωή σαν νεοσύστατος ενήλικας θα ρωτήσει κανείς. Όπως έλεγαν είναι. Ίσως και η άγνοια να βοηθούσε. Το άγχος κυριαρχεί. Οι καθημερινές δυσκολίες πολλαπλασιάζονται συνεχώς. Τσάμπα λοιπόν όλα;
Θυμάμαι που σαν παιδί δεν έβλεπα την ώρα να "γίνω 18". Να μπορώ πια να κάνω τα πράγματα μόνος μου.
Όχι. Γιατί εκτός από την όποια πικρία της ενηλικίωσης, γεννιούνται ελπίδες, νέα σχέδια, νέα όνειρα, νέες δυνατότητες. Κανείς δεν σε ρίχνει στα βαθιά χωρίς τα απαραίτητα εφόδια. Κανείς δεν θα είχε τόσες απαιτήσεις από εσένα αν αυτό δεν ήταν μέσα στις ικανότητες σου.
Κι ας το λένε δίπλωμα οδήγησης. Ας το λένε σταθερή δουλειά, νέο σπίτι, νέοι φίλοι. Κάθε ίχνος ανεξαρτησίας φαντάζει λαμπρό άστρο και εναγώνιος στόχος.
Γιατί τέτοια μανία με την ανεξαρτησία όμως; Ειδικά η γενιά μας, οι millennials έχουμε εμμονή με το ζήτημα της ανεξαρτησίας. Χωρίς κάποια υπόνοια ή κατηγορηματική νύξη, ίσως την επιζητάμε έντονα γιατί αυτή μας λείπει.
Οι μεγάλοι θα πουν τα γνωστά. "Γιατί βιάζεστε να μεγαλώσετε;". Κι όμως, ζούμε σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που δεν επιτρέπει να επαναπαυθούμε σε μια κενή φοιτητική ζωή, να παγιδευτούμε σε μια φαύλη παιδική ηλικία μέχρι οι συνθήκες να υποχρεώσουν την συνειδητοποίηση της ενηλικίωσης.
Οι γονείς γενικά είναι (είστε-για όσους διαβάζετε) κτητικοί των παιδιών σας, με το δίκιο σας βέβαια, και χωρίς να το κρίνω. Ο κόσμος είναι σκληρός, επίπονος, επικίνδυνος. Η γονική προστασία κι ο έλεγχος είναι μια απλή λύση. Ποιά ανεξαρτησία όμως διαπραγματευόμαστε και ποιά "ωριμότητα" όταν το ένα το εμποδίζετε (ασυνείδητα ίσως) εσείς οι ίδιοι; Δεν ζητάμε αποδέσμευση. Ζητάμε εμπιστοσύνη.
Ζητώ την αυτονομία μου γιατί μόνο μ'αυτή μπορώ να δω τα πράγματα θετικά. Και τα πράγματα είναι από μόνα τους σκούρα. Ζητώ υποστήριξη γιατί ίσως η συνειδητοποίηση αυτή είναι πολύ βαριά για να την αντέξει ένα άτομο μετά-σκληρών-εξετάσεων. Ζητώ ενδιαφέρον γιατί ποτέ δεν έπαψα να το χρειάζομαι· ενήλικας ή μη.
Ζητώ κατανόηση γιατί ξέρω ότι κάπου-κάπου έχω δίκιο.
Κι ας συμπεριφέρομαι σαν διπολικό, εξαφανισμένο αδέλφι των Καρντάσιαν.
-Τριπολιτσιώτης Παναγιώτης, 18 χρόνων και κάτι.
σχόλια