Η βραβευμένη με όσκαρ ταινία του (όχι και τόσο γνωστού) Barry Jenkins, Moonlight. Η ταινία έχει σκηνοθετεί όπως προαναφέραμε από τον Barry Jenkins, ενώ το σενάριο έχει γραφτεί εν μέρει από τον ίδιο και από τον Tarrel Alvin McCraney. Ο Jenkins, μετρά στο βιογραφικό του ταινίες όπως το Josephine και το Φάρμακο για την Μελαγχολία. Διακρίνουμε σε κάθε του ταινία, ένα δυνατό θέμα, όπως φυλετικός διαχωρισμός, υποβάθμιση μειονοτήτων και πρόσφατα, τραμπουκισμός. Αυτό όμως, επιταγχάνεται σαν μια ιστορία που λειτουργεί, που ζει στο background. Για παράδειγμα, το έργο θα σου προβάλει την ζωή ενός ζευγαριού, θύμα ρατσισμού, έμμεσα και όχι άμεσα τον ρατσισμό σαν «έννοια». Αυτό θα γίνει με διάφορες σκηνές, όπως ο διάλογος ενός μετανάστη εργάτη με το αφεντικό του, γηγενή κάτοικο. Επομένως, η γλώσσα αποτελεί μέσο έκφρασης για αυτό το παράδειγμα.
Πιο αναλυτικά, το Moonlight κέρδισε το αγαλματίδιο, από τα τεχνικά του χαρακτηριστικά και μόνο. Αν και προσωπικά, η σκηνοθεσία δεν με ενθουσίασε, απόρησα μάλιστα από τον τρόπο που έγινε η εναλλαγή του χωροχρόνου της υπόθεσης, διότι όταν έχεις μονάχα μία σκηνή δράσης στην υπόθεση και την ξεθωριάζεις από το έργο τόσο απότομα, χάνεται η δυναμική του τόσο ευαίσθητου θέματος. Τα κεντρικά πρόσωπα είναι σαφώς τα δύο αγόρια (στη συνέχεια οι 2 άντρες) αλλά αξίζει να σταθούμε στην ερμηνεία του μικρού, Alex R. Hibbert. Ο μικρός πραγματικά έσωσε την ταινία με την ερμηνεία του, η οποία έγινε ακόμη πιο έντονη από την εξίσου καλή ερμηνεία του νεαρού, Ashton Sanders. Οι δύο τους, απέδειξαν την δυναμική του κινηματογράφου και την συγκίνηση που μπορεί να προσφέρει. Εκείνο, που πραγματικά με συγκλόνισε, ήταν το μοντάζ, το καταπληκτικό μοντάζ της ταινίας. Ραμμένο και κομμένο στον χαρακτήρα κάθε σεκάνς, κάθε σκηνής, κάθε πλάνου.
Στα θεωρητικά της υπόθεσης, υπήρχαν αρκετά στερεότυπα πάνω στα οποία βασίστηκε ο σκηνοθέτης, αλλά αυτό αποτέλεσε καλό στοιχείο, διότι δημιούργησε ένα είδος αντίθεσης. Για παράδειγμα, ο νέγρος να πουλά ναρκωτικά, οι νέγροι να τα αγοράζουν, οι νέγροι να πηγαίνουν φυλακή. Αυτό εξυπηρετεί ότι αναφέραμε πιο πάνω, για τα μέσα έκφρασης του σκηνοθέτη. Προσωπικά, θα προτιμούσα και μία σκηνή στη φυλακή (κι μία ίσως λιγότερη στο σχολείο). Από την άλλη, ο τρόπος που τα δύο παιδιά έρχονται σε «επαφή» έγινε όπως ακριβώς άρμοζε να γίνει. Με ρεαλισμό και δίχως πολλούς συναισθηματισμούς, διότι μη ξεχνάτε ότι μιλάμε για το ισχυρό φύλλο. Το φιλί στην παραλία κάτω από το φως του φεγγαριού, συνοδευμένα από την άμμο και το τσιγάρο, έκαναν την σκηνή να μοιάζει ως το τοτέμ του έργου. Εκείνο που πρέπει να παρατηρήσουμε σε αυτήν τη σκηνή είναι η ντροπαλότητα του Little, όσον αφορά την λεκτική του επικοινωνία. Απεναντίας, επιχειρεί κάτι παράτολμο, να φιλήσει τον παιδικό του φίλο, γεγονός που μας επισημαίνει πως η μη λεκτική επικοινωνία, μία κίνηση, ένα χάδι, ένα φιλί, σημαίνουν πολλά περισσότερα από λέξεις.
Η υποκριτική πέραν των παιδιών, ήταν σχετικά καλή εώς μέτρια. Αλλά κι οι ηθοποιοί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι περισσότερο, διότι ήταν «εγκλωβισμένοι» σε ένα αργό, δραματικό μοτίβο. Περίμενα, μία έκρηξη του μεγάλου πλέον, Little, όταν επισκέφτηκε την μητέρα του, περίμενα περισσότερη δράση στο σχολείο (μετά τον καυγά) και όχι την μετάβαση σε άλλο χρόνο. Εάν πάρουμε εώς αυτή τη σκηνή ως το σημείο καμπής της ταινίας, τότε δεν άξιζε να κερδίσει το όσκαρ. Κατ'εμέ, σημείο καμπής είναι το φιλί των παιδιών στην παραλία. Όπως προείπα, το μοντάζ ήταν άριστο.
Ανακεφαλαιώνοντας, ήταν μία αρκετά καλή ταινία που υπό ορισμένες προυποθέσεις άξιζε το όσκαρ, κι υπό άλλες όχι. Εκείνο που θα πρέπει να αντιληφθεί κανείς, και θα κλείσω με αυτό, είναι ότι η ταινία κατάφερε και κέρδισε το όσκαρ, έχοντας ως βασικό cast κοντά στα 12 άτομα. Και αν κάνει κανείς, μια λεπτομερή επισκόπηση τα 12 θα γίνουν 6. Και σε αυτό το σημείο ταιριάζει απόλυτα, πως η διαμόρφωση ενός χαρακτήρα μπορεί να εξαρτάταται από μία ντουζίνα άτομα, αλλά μπορεί και από μονάχα ένα.
σχόλια