ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέντε ανθρωπους έχω στην ζωή μου που είμαι ικανη να κάνω τα πάντα για αυτούς. Οι 3 είναι οι οικογένεια μου, ο άλλος ο καλύτερος μου φίλος και τέλος η 3 χρόνια σχέση μου. Τους αγαπάω πολύ και τους το δείχνω.Πέρσυ λοιπόν πάω στο εξωτερικό για σπουδές, και ξαφνικά βλέπω πως είναι στα αλήθεια η ζωή. Προβλήματα οικονομικά, φιλικά, "επαγγελματικά", αρρώστιες, θάνατοι κλπ κλπ. Ανυπομονώ να έρθει το καλοκαίρι να είμαι πάλι με τους ανθρώπους που αγαπώ. Έλα που όμως μέχρι να έρθει με πιάνει κατάθλιψη. Κλαίω συνέχεια, δεν έχω όρεξη, δεν μπορώ να σηκωθώ το πρωί απ' το κρεβάτι, βάζω κιλά χωρίς να τρόω και δεν έχω καμια ελπίδα ότι προκειτε να αλλάξουν τα πράγματα. Και ξαφνικά όλοι το βάζουν στα πόδια! Ανοίγομαι και τους λέω τί πραγματικά νιώθω και είτε με βγάζουν τρελή, ανυπόφορη, υπερβολική, ή ότι ζηταω πολλά απ' τους ανθρωπους. Μου γκρινιάζουν ότι δεν αντέχουν άλλο το κλάμα μου και την κακή μου διάθεση. Κατα τα άλλα, μου λένε όμως ότι θέλουν να με βοηθήσουν. Πώς ακριβώς περιμένουν να γίνει αυτο αν κάθονται και με κριτικάρουν συνέχεια? Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό αν είναι και εκείνοι η αιτία που νιώθω χάλια. Όταν βλέπω τους μοναδικούς ανθρώπους που αγαπάω να μου γυρνάνε τη πλάτη.Απ' αυτό το χρόνο έχω μάθει ότι ο καθένας μας είναι μόνος του στη ζωή! Η φιλία δεν υπάρχει πια για μένα, και τώρα πια δεν εμπιστεύομαι και άλλους ανθρώπους εκτός απ' τον εαυτό μου. Όλα τα ζόρια τα περνάμε μόνοι μας. Βαρέθηκα πια να δίνω όλο μου το είναι σε μια σχέση (φιλική ή ερωτική) και να πέρνω πίσω τα μισά.Ανησυχώ. Είμαι μόνο 19 χρονών και αναγκάζομαι να είμαι τόσο σκληρή! Δεν με ευχαριστεί αυτό, άλλα δεν έχω και άλλη επιλόγη αν θέλω να έχω την ψυχική μου υγεία.Και τελικά φταίω εγώ, ή οι άνθρωποι που έχω γύρω μου? Και πώς βγαίνω απ την κατάθλιψη? Δεν ξέρω πια τίποτα...