Oι γιορτές μέχρι και την αυγή της σφαγής της κρίσης ήταν συνήθως το ρίγος των παραμορφωμένων από το hype του καταναλωτισμού. Τα χουν πεί κι άλλοι. Σπαρταράμε στα σύνορα της όποιας γιορτής, κλείνουμε το μάτι καθησυχαστικά, αφαιρούμε από την έλευση του νέου το βίωμα και ανακαλύπτουμε πως δεν έχει μείνει καμιά αγωνία που το χρήμα να μη φαίνεται πρόθυμο να τη καλύψει. Άξιος (ήταν) ο μισθός του. Απο δω και πέρα, σισύφειος λάζαρος που δεν πρόκειται να ακούσει προς στο παρόν σε όσα απεγνωσμένα δ-εύρω έξω κελεύσματα κι αν επιδοθούμε.
Το Πάσχα μαζί με το ελληνικό καλοκαίρι βέβαια είναι οι δυο περίοδοι του χρόνου που σχεδόν ανιμιστικά οι περισσότεροι συντονιζόμαστε, ασχέτως ηλικίας, επιρροών, background με ο,τι φέρουν ως σημαινόμενα και νοηματοδοτήσεις. Ίσως γιατί λείπει αυτός ο ψυχικά εκβιαστικός καταναγκασμός της ασελγούς "χαράς". Άλλωστε δεν είναι καθόλου εύκολο πια για τον αποκολλημένο από κάθε έννοια ελπίδας και καθημαγμένο ψυχικοοικονομικά κάτοικο της μητρόπολης ο οποίος βρίσκει ανακούφιση στον γόρδιο ομφάλιο λώρο του Χωριού τώρα που πέρασε η εποχή της χ-λίγδας να δημιουργήσει γιορτινά κύματα ενοποιημένης φαντασίωσης όντας απεγνωσμένος αγνοημένος του βαθύτερου εαυτού του.
Χρειάζεται σφοδρή προετοιμασία. και άγνοια του όποιου τιμήματος. Αν ο κόσμος είχε συνειδητοποιήσει τη ξεθυμασμένη μούχλα του ευδαιμονισμού που κατοικοεδρεύει στις κραιπάλες και στην ηττημένη ευφορία του εκδημοκρατισμένου γούστου η ασέλγεια θα ήταν λιγότερο επώδυνη.
Τι τα θες.. Μαρασμός, αγιασμός και τζέσικαλανγκ Άγιο Φως να παλεύει με Θεούς και Τέρατα για να έρθει με τιμές και άτιμους από τα Ιεροσόλυμα μέχρι εδώ.
Εγώ πάντως θα στο ψιθυρίσω γλυκά και μπερδεμένα όπως συμβαίνει άλλωστε και στην αληθινή ζωή: Ας γιορτάσουμε το Πάσχα ως η γιορτή που είναι (μια ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση) η οποία ως μεταφυσικός κύβος του ρούμπικ αφήνει στα χέρια του θρησκευόμενου ή μη να βρεί αυτός τον τρόπο που θα ενωθούν τα κομμάτια.
Όπως θέλει, μπορεί και του ταιριάζει,-)
