Το Μέσα, η εξάωρη θεατρική περφόρμανς του Δημήτρη Παπαϊωάννου που
ανέβηκε το 2011 αποτελεί ίσως ένα από τα πιο παραγνωρισμένα έργα του. Οι
αιτίες δεν είναι ούτε σκοτεινές ούτε πολυπλόκαμες, όπως σχεδόν τίποτα
στην τέχνη όταν ο δημιουργός ξέρει τι θέλει και έχει την ελευθερία να
το πράξει (και ο Δημήτρης διέθετε και τα 2).
Το Μέσα συμπύκνωνε αν το καλοσκεφτούμε όλη τη παπαϊωαννική μυθολογία
του αλλά και τη δική μας. Η αστική σαγήνη, τα διαταξικά λάιτ μοτίφ
κάθε έγκαυλου κατοίκου της, ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικότητας κ.τλ., ο
άχρηστος για τον καπιταλιστκό νεάντερνταλ γονότυπο των δυτικών
μητροπόλεων, νεκρός φαινομενικά χωροχρόνος, εκεί δηλαδή που βρίσκεται
ο ζωογόνος πυρήνας της ύπαρξης.
Και βέβαια η δοξολογία της περιπλάνησης. Γιατί να περιπλανηθείς πρέπει
πρωτα να αποπλανηθείς. Μέσα σου. Και ύστερα στον Κόσμο όλο.
Το Μέσα δεν πολυτράβηξε, εμπορικά μιλώντας, (γιατι καλλιτεχνικά δεν
έμπαζε απο πουθενά) κατα τη γνώμη μου για 2 λόγους. Πρώτον ήταν ακόμα
σε ένταση ο ολυμπιακος παρασιτικος βόμβος που έθελγε ακόμα χονδρικά τα
εξής κοινά: κυρίες με τόνους γουνάκια και θεατρική νεκροφάνεια, νεαρά
ή και όχι τόσο παραζαλισμένα καρυδότσουφλα του ξέψυχου ήδη το 2011
lifestyle, συνηθισμένα στο hype και όχι στην επαφή με τη σκηνική
ιερουργία, των οποίων οι αιμορροϊδες συσπάσθηκαν τρομαγμένες ατάκτως
γιατί περίμεναν κάτι άλλο.
Και βέβαια οι γνωστοί άγνωστοι κύρηκες-ζηλωτές των παλιών θεατρικών
συνθηκών (αυτοί δηλαδή που έσκαψαν τον λάκο του Λούκου βασικά σε ότι
έχει να κάνει με τη συντεχία του Δημήτρη, που είχαν μάθει με ένα
συγκεκριμένο λουκάνικο, μαστίγιο, καρότο whatever, να πορεύονται και
μας ζάλισαν τους κοχώνες ήδη από το 2 μέχρι και το φιάσκο του Φαμπρ:-)
Ο δεύτερος λόγος ήταν η ίδια η εμπορική και λουστραρισμένη συνθήκη του
Παλλάς. Το σωματικοψυχικό πάκμαν που είχε φτιάξει ο Παπαϊωάννου θα
λειτουργούσε άψογα στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο απαράμιλλης ομορφιάς
(και αστικής καύλας) πορνοσινεμά ΣΤΑΡ στην Αγίου Κωνσταντίνου. Δίπλα
στο Εθνικό Θέατρο και δίπλα βέβαια στην Αληθινή Ζωή που με τα έργα του
ο Παπαϊωάννου συνεχίζει να υμνεί ανεξαρτήτως κλίμακας. Υπήρχε σχεδόν
κάτι μεταφυσικό στους 2 χώρους που στο Παλλάς δεν σε άφηνε να
ενωθείς μέχρι ρανίδος (και σπέρματος,-).
Και τρίτον και πιο βασικό, το ψυχικό ταίμινγκ της πόλης η οποία δεν
είχε μπει ακόμα στο μουντ που τώρα όλοι βιώνουμε. Στην ουσία το ΜΕΣΑ
ήταν μια καλλιτεχνική προφητεία για το σημερινό ψυχικό τοπίο Μια λούπα
δεν ζούμε όλοι πια, μια φρικτή σισύφεια λούπα;
Για μένα μαζί με την Μήδεια, Το Ρέκβιεμ για το Τέλος του Έρωτα και την
Πρώτη Ύλη αποτελεί το τέταρτο πιο αγαπημένο. Περιέχει κομμάτια της
μυθολογίας μου και παράλληλα αποτελεί την σκυτάλη που ο ίδιος παρέδωσε
στον εαυτό του επιστρέφοντας στην Πρώτη Ύλη του. Ξανά και ξανά. Θα του
πρότεινα στο άδειο πια κουφάρι του Σταρ να το ξαναεπισκεφθεί
καλλιτεχνικά. Η συνομιλία με το ιδανικό σημείο τήξης του ΜΕΣΑ του-μας
δεν τ-έλειωσε επαρκώς τότε.
Πάμε ΜΕΣΑ πάλι;
Φωτ.: Πάνος Μιχαήλ
