Όταν η κρίση θα έχει σαρώσει κάθε δωμάτιο του σαπισμένου παρελθόντος της γενιάς μας μονάχα κάποια τραγούδια και οι δημιουργοί τους θα έχουν απομείνει να μας υπενθυμίζουν τι θα μπορούσαμε να είχαμε υπάρξει και με πόση άγνοια και αλλαζονεία ανταλλάξαμε την προοπτική με το τέλμα. O ποπ τραγουδοποιός Λέων Βερεμής γνωστός και ως Leon of Athens είναι ένας από αυτούς.
Τον Leon τον είχα γνωρίσει, φωτογραφίσει και συνεντευξιάσει για το lifo.gr στο πρώτο ωστικό κύμα της κρίσης , το 2011 τότε που ακόμα η ρωγμή δεν είχε γίνει χάσμα που κατάπιε κάθε υγιή αλλά και ασθενικό οργανισμό. Μου είχε κάνει εντύπωση η ποπ χαρμολύπη των τραγουδιών του, η εκρηξιγενής σκηνική του περσόνα αλλά και οι ψυχικες εκδορές-εκδρομείς που παρέλαυναν από αυτό το σχεδόν αλαβάστρινο πρόσωπο.
Γύρω από αυτό το υλικό και βουτώντας ακόμα πιο άφοβα μέσα του ο Leon εξέλιξε το αρχικό του σήμα και το εμπλούτισε. Αυτή η διαδικασία συνέπεσε με την μεταβασή του στον Λονδίνο και την προσπάθεια να ξεκινήσει πάλι από την αρχή εκεί. Τα επόμενο άλμπουμ του μετά το Futrue, το Lifeline, κυκλοφόρησε μέσα σε αυτό το τόσο γνώριμο για τους έλληνες καλλιτέχνες πλαίσιο της διασποράς, μιας διασποράς πιο πικρής βέβαια από τις παλιότερες γιατί την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο αφήνουμε πίσω όσοι φεύγουμε έναν κλινικά νεκρό με ο,τι σισύφειο αυτό σέρνει ως βαρίδι και το οποίο μας εμποδίζει να πενθήσουμε καθαρτικά αφού συντηρούμε ψωραλέα ένα άδειο κέλυφος.
Το νέο του τραγούδ,ι ο Ξένος, αυτη τη πραγματικότητα επιχειρεί να ανιχνεύσει και να μας την επιστρέψει όχι ταριχεύοντάς την και μυθολογώντας την αλλά ψιθυριζοντάς με γλύκα στο αυτί: με σκιές, πληγές κι αινίγματα πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή, μωρό μου. Είτε εδώ είτε αλλού, στις κατακερματισμένες δεκατίες που αναπολούμε και αναζητάμε με τόσο ζήλο το κομματιασμένο μας rosebud, o Ξένος μας συμβουλευει να μην επικεντρωθούμε στην Ήττα και χάσουμε την γενική εικόνα μιας ολόκληρης ζωή όταν το κάθε τραύλισμά μας θα κατακρημνίζεται άκλαυτο.
Όσο κι αν περιχαρακωνόμαστε σε ξεπερασμένες ιδέες και νοοτροπίες, όσο κι αν παραχαράσσουμε το παρελθόν γιατί δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε κατάματα το παρόν, όσο κι αν ορθώνουμε ψυχαναγκαστικές συναισθηματικές κατασκευές σε σαθρά εδάφη, όσο κι αν αναμιγνύουμε φαντασιώσεις σε συνδυασμό με αυταπάτες θα καταλήγουμε ξένοι και μόνοι να χάνουμε το σύνορο ανάμεσα στη συνειδητή πρόσληψη και τη φαντασιακή επεξεργασία.
Αγαπημένε μου Leon, εσύ και οι μελωδίες σου συνεχίστε το ταξίδι. Για τη καταγραφή μιας ταραγμένης εποχής που το παραμύθι της τέχνης έκρυβε την αλήθεια του μπροστά στην εισβολή ενός αβάσταχτου «πολιτισμού» για να το αποκαλύψει μονάχα σε αυτούς που τ' άξιζαν. Κι ας μην είχε πια μείνει όρθιος κανένας Ξένος κανένα δωμάτιο και καμιά ζωή.
(photo Πάνος Μιχαήλ)
