—Τι θέλεις;
—Να γίνω αεροπλάνο θέλω, να πετάω, να φεύγω. Από μικρή τα χάζευα. Χανόμουν μαζί τους, χανόμουν μέσα στις γραμμές τους.
—Τι θέλεις;
—Να γίνω νερό, θέλω. Από εκείνο στους ωκεανούς, εκείνο που δε μπήκε σε μπουκάλια ποτέ. Να γίνω νερό που ακούμπησε τις ακτές που θέλω να πάω. Τέτοιο που μπήκε στα σώματα που θέλω να μπω. Να γίνω νερό. Από μικρή μου έμαθαν ότι το νερό μπαίνει παντού, το νερό σπάει φράγματα. Ρώτα με ξανά τι θέλω.
—Τι θέλεις;
—Να σπάσω φράγματα. Να μη με κρατάει τίποτα. Ψέματα σου είπα, θέλω να είμαι νερό που μπήκε σε μπουκάλι. Να ξέρω πως είναι, για να ξέρω μετά να φιλάω με μεγαλύτερη προσοχή τις ακτές μου. Να είναι δικές μου.
—Υπάρχει κάτι ακόμη;
—Να σου λέω ψέματα, από εκείνα που ξέρεις τα αληθινά και μετά να με κυνηγάς σε όλο το σπίτι. Σε εκείνο το σπίτι που θα φοράω τι μπλούζα σου που μου είναι μεγάλη. Τη μπλούζα σου μόνο. Και μετά γέλια.
—Και τι άλλο θέλεις;
—Θέλω να με θέλεις. Να μη λογαριάζεις ρε παιδί μου, πως να στο πω. Να με θέλεις και να το ξέρω, το σύμπαν όλο να το ξέρει και να είναι πιο κρυφό από τα πιο κρυφά μυστικά. Να τρελαίνεσαι θέλω και θα τρελαίνομαι και εγώ. Στο υπόσχομαι. Να με κοιτάζεις και να νιώθω να με καρφώνεις. Και μετά πάλι χαμόγελα. Και φαγητά και κουζίνες λερωμένες με σάλτσες και ανοιχτά κρασιά.
—Και μετά;
—Ταράτσες, ψηλές, με θέα, για τα βράδια μας. Και αγκαλιές, μη τις ξεχάσεις.
—Και τι άλλο;
—Τι θέλεις;
