Είναι το επίκαιρο των μυρωδιών, των πάντοτε κοντινών, απόμακρων καθημερινών, που γεννά διαδρομές σε «θλιμμένους τροπικούς». Κάποιες από αυτές με μικρό προσδόκιμο, κάποιες αθέλητες και κάποιες που ξεκινούν από την χαράδρα του Φάγγου στη Μεσούντα Αρτας και φτάνουν στις όχθες του Ευφράτη.
Σε μια βροχερή, από ιστορικούς πορεία, της (αναπόφευκτης) αναλογικής σκέψης, σε ομοιότητες που λεν ότι δηλώνουν τεμπέλικη σκέψη και οδηγούν σε παγίδες.
Σε αυτή την γαλαρία κάθομαι ως παιδί της Ιστορίας, απαλλαγμένος από τις ευθύνες της. Δίπλα στην ζώσα της οντότητα που δεν κατατάσσει σε «λάθη» τις βαρβαρότητές της, που δεν κρύβει σε υπόστεγα τα σφαγεία της. Δίχως να χρυσώσω ένα βλαβερό κρίνο.
Εκεί πίσω λοιπόν στις 18 Ιουνίου 1945 στην πλατεία Ρήγα Φεραίου στα Τρίκαλα κάτω από τον πανύψηλο φανοστάτη που στέκονταν για μέρες οι κεφαλαί των Αρη και Τζαβέλλα για λήψιν διαφόρων φωτογραφιών. Σε «μια γιορτή ζούγκλας που διαρκεί ως το ξημέρωμα της άλλης μέρας, με πίπιζες, νταούλια,ζουρνάδες, βασιλικά θούρια».
Ακούω για τον Βόιδαρο που «ήταν όλο χαρά και διέταξε τον Δράκο να κόψει το κεφάλι του Αρη με τον σχιά (σουγιά). Εκείνος δεν μπορούσε ούτε ανάσα να πάρει. Εβγαλε έναν σχιά, απ' αυτούς που διπλώνουν στα δύο, και πήγε κοντά να κόψει το κεφάλι του Αρη. Ελα όμως που ο σχιάς δεν έκοβε και ταλαιπωρήθηκε ο έρμος. Πρέπει να 'κανε περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά ν' αποκόψει το κεφάλι. Δυσκολεύθηκε εκεί που είναι τα νεύρα. Ο Βόιδαρος έπιασε το κεφάλι από τα μαλλιά και το σήκωσε ψηλά να το δουν όλοι όσοι ήταν εκεί τριγύρω. Καθώς έσταζε ακόμα αίματα, το έβαλαν στον τουρβά. Για να μη μυρίσει στη διαδρομή το παραφούσκωσαν με αλάτι».
Και όμως ο τουρβάς της Άνοιξης με κρατά – καθότι οι ασπρόμαυρες εικόνες αυτής είναι αδύναμες έναντι στα χρώματα της - και ξεδιπλώνω παράθυρα, που ανοίγουν την ιστορία στον μύθο, και οδηγώ στην πλατεία μιας άλλης πόλης, της Ντάρας, στα νότια της Συρίας.
Και γυρεύω, με σκέψη τεμπέλικη, στον Άρη να βάλω ένα Αλ μπροστά στο όνομά του, για να συνδέσω το κοινό του ψευδωνύμου που κρύβει ταυτότητα, αλλά την πολλαπλασιάζει. Και πετυχαίνω έναν άλλο μικρό καπετάνιο του συριακού εμφυλίου πολέμου.
«Ελευθερία. Ισότητα. Αυτά θέλαμε», μας έλεγε σε διάλλειμα μαχών, ξεκινώντας την αφήγησή του από κει πίσω την 15η Μάρτη του 2011.
Αυτές τις λέξεις μετέφερε ο διερμηνέας. Αυτές ξέβραζε το σώμα του. Και μίλαγε για πλατείες όπου στήνονταν «γιορτές ζούγκλας ως το ξημέρωμα της άλλης μέρας, με πίπιζες, νταούλια,ζουρνάδες, βασιλικά θούρια».
«Τι καθιστά το Ισλαμικό Κράτος βάρβαρο; Οι κάμερες», έλεγε ο Ιταλός καθηγητής Francesco Cavatorta, ρωτώντας τους φοιτητές «Ποια εξουσία στην ιστορία δεν ξεκοίλιασε τους εχθρούς που όριζε εκείνη;»
«Αυτό που είμαστε είναι αυτό που ήμασταν», ακουγόταν σε μια άλλη, πιο διάσημη αγόρευση στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ από τον Τζον Κουίνσι Άνταμς, λίγο πριν την έναρξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Και από την γαλαρία, ας αθροίσουμε για λίγο τις ηλικίες δύο ηλικιωμένων κυριών για να βρούμε τα χρόνια που έχουν περάσει από το τέλος της δουλίας. Και την ηλικία μιας κυρίας, δικής μας, για να επιστρέψουμε στα δικά μας στην Μαρία, την Ελένη, την Κατερίνα που κάθονται στην άκρη του σαλονιού, περιμένοντας να νυμφευτούν.
Πίσω στα δικά μας «επίκαιρα». Στους δικούς μας «εγκεφαλικούς άγριους» και το δικαίωμα που ο Κλοντ Λέβι Στρος λέει ότι έχει «κάθε άνθρωπος να δημιουργεί τον δικό του άγριο».
Στην Εκκλησία του δήμου– αναλογικού και ψηφιακού - στην Σώτη Τριανταφύλλου, χωρίς το βάρος καμίας ιδιότητας, να θυμηθούμε ότι δύο μέρες πριν την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, στην οποία αναφέρεται στο άρθρο της, 82 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε βομβιστική επίθεση στο Λίβανο.
Και ας διαβάσουμε ξανά την είδηση όπως καταγράφηκε στο φύλλο της 11ης Νοεμβρίου 2015 των New York Times ότι στόχος της βομβιστικής επίθεσης ήταν μια «σιιτική περιοχή της Βηρυτού, που ελέγχεται από την Χεζμπολάχ, οργάνωση σύμμαχο του Ιράν». (Πώς θα μας ακουγόταν άραγε αν η καταγραφή της επίθεσης στο Παρίσι ήταν: «Ο στόχος των βομβιστικών επιθέσεων ήταν το Παρίσι, μια χριστιανική πόλη που ελέγχεται από την αστυνομία της Γαλλίας, χώρα, σύμμαχο του Ισραήλ»)
Από την γαλαρία λοιπόν να στήσω – με δική μου ευθύνη πια – μια δίκη οίησης. Με βάση έναν άγραφο νόμο του ρατσισμού των γενεών, Του ναρκισσισμού των εποχών. Όσων εκείνων θέλουν να κάθονται στις πρώτες θέσεις, να ορίζουν ανώτερους και κατώτερους, να βαπτίζουν «σφάλματα» του πολιτισμού μας, που τον αντικρίζουν ως μοναδικό, σε μια δήθεν γεωμετρική πορεία των ετών μας.
Που εν τέλει, άθελά τους ίσως, εκκρίνουν το δηλητήριο από το οποίο φανταζόμαστε ότι προσπαθούμε να προφυλαχτούμε.
Σε εμάς τέλος που αρνούμαστε να βάλουμε στην τάξη της ιστορίας άλλους μαθητές.
Και πριν καταλήξω στην άλλη Σωτηρία, (Όσοι αγαπούνε τρώνε βρωμικό ψωμί) να επιστρέψω στην διαβεβαίωση ότι «δεν έχει παραπάνω λόγο να νιώσει κανείς ανήσυχος ή θιγμένος ακούγοντας τις απόψεις του να περιγράφονται ως 'ιδεολογία' από ό,τι είχε ο περίφημος χαρακτήρας του Μολιέρου ανακαλύπτοντας ότι σε ολόκληρη τη ζωή του έλεγε κοινοτοπίες».
Πίσω στα Σφαγεία της Άνοιξης
