Σε μια σειρά που το φανταστικό εμφιλοχωρεί στο κανονικό, η χρήση του χρώματος από τον μεγάλο σκηνοθέτη είναι και αυτή ένα ακόμα παιχνίδι. Ο ίδιος ο Lynch παραδέχεται ότι νοιώθει άβολα με το χρώμα καθώς όπως ισχυρίζεται "είναι πολύ κανονικό". Γι αυτό το λόγο φαίνεται ότι καταφεύγει σε ένα απλό και ταυτόχρονα πονηρό τέχνασμα: Δημιουργεί πλάνα με ομοιόμορφα χρώματα που λειτουργούν κατευναστικά γι τον θεατή και την κρίσιμη στιγμή που επιθυμεί να δημιουργήσει ένταση, χρησιμοποιεί στα πλάνα του μια πιο λαμπερή χρωματική παλλέτα εξαναγκάζοντας στην ουσία τον θεατή να αφυπνιστεί.
