Κοιτάζω πρώτα δεξιά μετά αριστερά. Μπροστά, πίσω. Σκοτάδι, απόλυτο σκοτάδι. Το μόνο που ξεχωρίζει είναι τα αστέρια ψηλά στον ουρανό, τα οποία λαμπυρίζουν ακατάπαυστα.
Τα κύματα από κάτω χτυπούν δυνατά στα πλάγια του πλοίου. 4 μποφόρ είναι αυτά μα για κάποιον που παθαίνει ναυτίες σαν εμένα είναι κάτι παραπάνω από αρκετά. Το πιο ενδιαφέρον, αν θες, αστείο ίσως, σε αυτή την ιστορία είναι πως δεν βρίσκομαι πάνω σε ένα πλοίο της γραμμής, επιβατηγό, πηγαίνοντας σε κάποιο από τα όμορφα νησιά μας. Βρίσκομαι πάνω σε ένα εμπορικό πλοίο, ένα container ship με κατεύθυνση προς το λιμάνι της Γένοβα. Ναι, το πλήρωμα είναι όλοι ξένοι. Ναι, τα αγγλικά τους είναι σπαστά και η επικοινωνία πραγματοποιείται με δυσκολία. Ναι, είμαι η μόνη κοπέλα εδώ πάνω.
Το πως κατέληξα να κάνω αυτό το ταξίδι, δεν θα αναλυθεί σε αυτό το γραπτό. Ας πούμε απλά πως άλλαξα ρότα στη ζωή μου και αποφάσισα πως το ταξίδι αυτό ήταν ένα από τα απαραίτητα βήματα "μύησης" σε αυτό το νέο με το οποίο πιθανότατα θα ασχοληθώ.
Μερικοί που γνώριζαν πως σκέφτομαι να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι δεν πολυπίστευαν πως θα το τολμούσα. Πολύ εύλογα σκέφτονταν "που να πάει τώρα αυτή, που είναι καλοπερασάκιας, σε ένα μέρος χωρίς ανέσεις και κομφόρ; σιγά μην το κάνει". Το χειρότερο και πιο αποθαρρυντικό από όλα ήταν πως την προηγούμενη ακριβώς ημέρα, σήκωσα πυρετό. 38,3. Να ψήνομαι, να υποφέρω από τον πονοκέφαλο και η μόνη μου σκέψη να είναι "πού πας να μπλέξεις τρελή;"
Πόσο χαίρομαι στ' αλήθεια που γράφω αυτό το κείμενο πάνω στη γέφυρα του πλοίου, κάπου μεταξύ Πελοποννήσου και Κυθήρων, κάνοντας παρέα στον καπετάνιο στην νυχτερινή του βάρδια. Πόσο χαίρομαι που παρατηρώ από κοντά τη δουλειά αυτών των ανθρώπων, των ναυτικών, τον κάματο, την κούραση και την ευκαιρία που μου δίνουν να γνωρίσω το "σπίτι" τους. Πόσο μα πόσο τους θαυμάζω δεν περιγράφεται με λέξεις.
Πέρα από αυτό νιώθω και κάτι άλλο, το οποίο δεν σου κρύβω πως δεν έχω νιώσει όσο συχνά θα έπρεπε. Νιώθω περηφάνεια. Περήφανη που αντιμετωπίζω το φόβο μου για τα πλοία και τη θάλασσα. Περήφανη που κατάφερα να πάω ενάντια σε όσα πίστευαν ορισμένοι, χωρίς να εννοώ στο ελάχιστο πως ό,τι έκανα ήταν για εκείνους. Περήφανη που κατόρθωσα να ξεπεράσω εμένα την ίδια, την άποψη που έχω εγώ για τη Νάντια και που την άφησα να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω.
Πίστεψέ με, είναι στ' αλήθεια κρίμα να μην κάνεις όλα όσα φοβάσαι. Δε λέω, ο φόβος υπάρχει μα κυρίως είναι στο μυαλό σου. Μην τον αφήνεις να σε ελέγξει για κανένα λόγο. Μην φοβάσαι ούτε ανθρώπους ούτε καταστάσεις. Τα πράγματα έχουν τη δύναμη να μας νικήσουν μόνο εφόσον τους δώσουμε εμείς την άδεια. Ξέρω, όλα σου ακούγονται θεωρητικούρες και σοφίσματα. Μα όταν κάνεις πράξη τους φόβους σου τότε θα καταλάβεις τι εννοώ. Η ψυχή σου είναι πολύ πιο "μεγάλη" από όσο νομίζεις.
σχόλια