Η Inner Ear από την Πάτρα είναι μια ελληνική ανεξάρτητη εταιρία που κάνει τη διαφορά στην εγχώρια δισκογραφία – βασικά για ένα και μόνο λόγο. Γιατί έχει καμιά 150αριά παραγωγές (ουκ ολίγες δηλαδή), δείχνοντας αξιοζήλευτη συνέπεια σε κάθε βήμα της.
Πέραν του γούστου του καθενός μας –αν μας αρέσουν και πόσο, ή όχι, τα «νούμερά» της, αν ταιριάζουν με τα μουσικά γούστα μας κ.λπ.– κανείς, νομίζω, δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η εταιρία έχει όραμα και άποψη, την οποία και προβάλλει με σταθερό και πάντα καλαίσθητο τρόπο. Ωραίες παραγωγές από τεχνικής πλευράς, ωραία εξώφυλλα βινυλίου ή CD και εν τέλει ένας μακρύς κατάλογος μέσα στον οποίον ο καθένας μας θα βρει «πράγματα» που θα του κάνουν.
Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από τότε που έσκασε η Inner Ear (μ' εκείνο το CD των Abbie Gale, το «2» τους, το 2007), ένα γεγονός που το γιορτάζει με μια σειρά 12 7ιντσων (24 ανέκδοτα tracks) από αντίστοιχα συγκροτήματά της (πρόκειται για το A Distant Victory Singles Club). Εδώ θα γράψουμε για όσα έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα. Τα πρώτα 9 δηλαδή...
ΤΗΕ CAVE CHILDREN: Alpha male / Believe
Βαρύ, alternative κομμάτι από τους Cave Children, το "Alpha male" ίσως να σηματοδοτεί και μια κάποιαν αλλαγή στην κατεύθυνση του γκρουπ σε σχέση με το LP τους (που είχε κυκλοφορήσει πρόπερσι). Τα φωνητικά παραμένουν pop (με sixties αναφορές), αλλά η μουσική τους ακούγεται πιο σκληρή (κατά τόπους). Ωραία η μελωδική γραμμή και η γενικότερη ανάπτυξη.
Το "Believe" στη Β πλευρά ξεκινάει ακόμη πιο σκληρά, όμως τα φωνητικά, και πάλι, κατεβάζουν την ένταση (και αλλάζουν τις παραπομπές). Υπάρχουν κι εδώ κάποιες ήσυχες «γέφυρες» και γενικώς μια διαδοχική μετάβαση από πιο χαμηλές σε πιο υψηλές περιοχές.
Και τα δύο καινούρια τραγούδια των Cave Children έχουν ενότητα και είναι συμπαγή. Θα τους δούμε, υποθέτω, και σε κάτι πιο ολοκληρωμένο...
FEVER KIDS: Living in fame / Little trip
Οι Fever Kids υποθέτω πως είναι ακόμη ο Αλέξης Ζαμπάρας και η Στέλλα ή Σtella Χρονοπούλου.
Μετά από 'κείνο το 45άρι τού 2014 έχουμε άλλο ένα δικό τους τώρα, το οποίο, στην πρώτη πλευρά του, έχει χαραγμένο το "Living in fame". Το τραγούδι είναι καλό με προσεγμένα φωνητικά (και βεβαίως φωνές) και κινείται σ' ένα dance-pop ιδίωμα, με σαφείς 80s αναφορές. Ωραία η δουλειά στα backing πλήκτρα και γενικότερα η διαχείριση σε κάθε μέτρο του.
Το "Little trip" είναι μάλλον ακόμη πιο σαφές, όσον αφορά στις προθέσεις του. Η Στέλλα τραγουδά επαγγελματικά (όπως λέμε) πάνω σ' ένα γερό ρυθμικό τμήμα, με λίγα breaks από πλήκτρα και περισσότερα από κιθάρες.
GIOUMOURTZINA: Fayum / Moutheless
Νέα από τους Gioumourtzina. Το δισκάκι τους, που γυρίζει στις 33 και 1/3 στροφές και όχι στις 45, ανοίγει μ' ένα γρήγορου τέμπου electro-pop τραγούδι, με πνιγμένες τις φωνές και με πολύ μπροστά πλήκτρα και ρυθμικό τμήμα. Μονότονο και κάπως χαοτικό έχει τον τρόπο να σε παρασύρει.
Η ορμή αρχικά πέφτει στο πίσω track, το "Mouthless", που χωρίζεται σε δύο μέρη, με τα πλήκτρα να κάνουν κι εδώ πολύ καλή δουλειά και με τις αναφορές να είναι εντελώς eighties (από Cure, μέχρι... Reporters). Στην πορεία το κομμάτι αποκτά μεγαλύτερο drive, ανεβάζοντας στροφές και πλησιάζοντας περισσότερο ένα κάπως σκοτεινό italo.
MECHANIMAL: Sawdust / Ferrum
Σκληρό και ορμητικό electro, το "Sawdust" είναι ένα από τα πιο γρήγορα κομμάτια των Mechanimal. Ορχηστρικό φυσικά διαθέτει ποικίλα κιμπορντικά breaks, ενώ έχει μιαν ανάπτυξη που σε απογειώνει. Πραγματικά πολύ καλό! Και κυρίως σημερινό.
Το "Ferrum" έχει κατεβασμένη ταχύτητα (σε σχέση με το "Sawdust") και τις κιθάρες παρούσες, που μαζί με τα πλήκτρα, που σκάνε από παντού, σχηματίζουν έξοχες electro-rock συμβολές. Είναι «μάστορες» οι Mechanimal, τι να λέμε τώρα; Έξοχο δισκάκι!
Mechanimal - Sawdust (Official Audio)
THE NOISE FIGURES: When the flames go up / Mute blonde
Στάμος Μπάμπαρης κιθάρες, φωνή και Γιώργος Νίκας ντραμς, φωνή υποθέτω πως είναι πάντα οι Noise Figures. Στο καινούριο δισκάκι τους τούς ακούω, πάντως, διαφορετικούς. Το "When the flames go up" διαθέτει, βεβαίως, δυναμικά ροκ στοιχεία, αλλά το τραγούδι, συνολικά, είναι από τα πιο... ψυχεδελικά τους. Πολύ καλό, με ωραία ανεβοκατεβάσματα του ρυθμού, σωστές κιθάρες, ακόμη πιο σωστά φωνητικά και κάπως στοναρισμένη ατμόσφαιρα. Ροκ αδάμαντας με τα όλα του!
Το flip-side ακούγεται στο ίδιο στυλ, αν και είναι λιγότερο εμπνευσμένο – χωρίς να είναι, φυσικά, αδιάφορο. Τα προσόντα του είναι πάντα τα φωνητικά (από τα ωραιότερα αγγλόφωνα, που έχω ακούσει εσχάτως) και σίγουρα οι κιθάρες.
Οπωσδήποτε προσδοκούμε κάτι καινούριο-ολοκληρωμένο και από τους Noise Figures.
VICTORY COLLAPSE: Younger than before / Already gone
Περισσότερα από δέκα χρόνια στη σκηνή, έχοντας μάλιστα στην κατοχή τους και δύο LP, οι Victory Collapse ντεμπουτάρουν στην Inner Ear, μ' αυτό το πολύ καλό επτάιντσό τους.
Στην πρώτη πλευρά είναι χαραγμένο το "Younger than before", ένα τραγούδι που δεν κρύβει τις βαθιές αγάπες του γκρουπ, που έχουν να κάνουν βασικά με το βρετανικό νέο κύμα των early 80s. Ναι, θα μπορούσε τα τραγούδια των Victory Collapse να κυκλοφορούν στην Creep (του ελληνικού '80) και να κάνουν την ίδιαν εντύπωση με τα καλύτερα των Art of Parties ή τον Headleaders. Όχι, δεν είναι νοσταλγική η ματιά του γκρουπ. Ο ήχος είναι σημερινός και οι όποιες αναφορές κινούνται σ' ένα επίπεδο αρχικής αισθητικής.
Καλό και το flip-side, διακρίνεται πρώτα και κύρια για τα πολύ καλά φωνητικά – όχι πως τα παιξίματα είναι υποδεέστερα.
Από τα καλύτερα δισκάκια αυτής της σειράς.
POST LOVERS: Melbourne / Going anyway
Αυτό το πρώτο δισκάκι των Post Lovers (μουσική, στίχοι Ελένη Καραγεώργου, μπάσο Σταύρος Γεωργιόπουλος) είναι κάτι διαφορετικό – σε τούτη τουλάχιστον τη σειρά (A Distant Victory Singles Club). Ο ήχος, εννοώ, έχει κάποιες μπαλαντικές διαστάσεις, έστω και ενισχυμένες, όπως και η φωνή εξάλλου, που είναι περισσότερο folky παρά ποπ/ροκ.
Τέτοια συγκροτήματα ευδοκιμούν σε όλες τις δεκαετίες και, εν πάση περιπτώσει, γιατί να μην προχωρήσουν και οι Post Lovers, καθώς και τα δυο τραγούδια τους που υπάρχουν εδώ, το πιο χαλαρό "Melbourne" και το πιο δυναμικό "Going away", διαθέτουν όλα τα τυπικά προσόντα. Κυρίως την πολύ καλή φωνή και τη συνθετική απλότητα / σιγουριά.
THE VICKERS: Love you to / Falling to pieces
Οι Vickers είναι από τα ελάχιστα μη ελληνικά γκρουπ που γράφουν και για την Inner Ear, καθώς είναι Ιταλοί (από τη Φλωρεντία). Έχουν και LP στην πατρινή εταιρεία, ενώ τώρα έχουν και 7ιντσο. Πρώτη πλευρά... και κάτι από Beatles. Είναι η διασκευή τους στο "Love you to" (σύνθεση του George Harrison) από το "Revolver". Πολύ καλή και δυναμική σε όλα τα επίπεδα – ακόμη και στα φωνητικά.
Με μπητλικές αναφορές κυλάει όμως και το δεύτερο κομμάτι, που είναι αυτή τη φορά δική τους σύνθεση. Οι Vickers έχουν ρίξει γερούς γάντζους στην pop-psych των sixties (χωρίς κολλήματα πάντως) και αυτό δεν κρύβεται
Πολύ καλό το δισκάκι τους!
SOMEONE WHO ISN'T ME feat Σtella / feat Coti: Stop & remember / Leap of faith
Οι Someone Who Isn't Me (S.W.I.M.) έγιναν περισσότερο γνωστές όταν ένα κομμάτι τους είχε ακουστεί στους τίτλους τέλους της ταινίας Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, το 2015. Τώρα, έχουν αυτό το 7ιντσο στην Inner Ear, που περιλαμβάνει δύο τραγούδια τους, το "Stop & remember", στο οποίο τραγουδά η Σtella, και το "Leap of faith" που γίνεται με τη συμμετοχή του Coti.
Ποπ είναι η γενικότερη διάσταση των S.W.I.M. τόσο στο πρώτο κομμάτι, στο οποίο έχει γράψει μουσική η Μαριλένα Ορφανού (από τις Berlin Brides), μαζί με τη Σtella, όσο και στο "Leap of faith", που είναι ένα εξαιρετικό electro-pop, γραμμένο από την Ορφανού (μουσική) και τον Coti (λόγια), που τραγουδάει κιόλας. Και το πρώτο είναι καλό (αν και κάπως ακατέργαστο), αλλά το flip-side... δεν παίζεται. Κλάση Marc Almond!
Someone Who Isn't Me Ft Coti - Leap Of Faith (Official Audio)
